«Πριν από 60 χρόνια, η συμφωνία του Λονδίνου διέγραφε το μισό μεταπολεμικό χρέος της Γερμανίας. Αυτή η διαγραφή, και ο τρόπος με τον οποίο έγινε, ήταν ζωτικής σημασίας για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον πόλεμο. Βρίσκεται όμως σε πλήρη αντίθεση με τις δοκιμασίες που υφίστανται σήμερα οι λαοί της Ευρώπης, στο όνομα του χρέους. Σήμερα η χώρα καταστρέφει τους τότε πιστωτές της», τονίζει ο δημοσιογράφος στην αρχή του δημοσιεύματος.
«Το 1953, εκτός από το χρέος το οποίο όφειλε η Γερμανία ήδη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε δημιουργήσει επίσης οφειλές από κατασκευαστικά δάνεια που είχε πάρει με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσα στους πιστωτές της Γερμανίας περιλαμβάνονταν η Ελλάδα και η Ισπανία. Και μπορεί τα χρέη της Γερμανίας να ήταν τότε λιγότερα σε σχέση με το σημερινό χρέος της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Ακόμη κι έτσι όμως υπήρχε σοβαρή ανησυχία ότι μια πιθανή αδυναμία πληρωμής του χρέους θα έθετε σε κίνδυνο την προσπάθεια ανοικοδόμησης».
«Επειδή μια ισχυρή Δυτική Γερμανία ήταν αναγκαία ως ανάχωμα στον κομμουνισμό, οι πιστωτές της χώρας συναντήθηκαν στο Λονδίνο και έδειξαν ότι κατανοούν πώς βοηθάς μια χώρα που θέλεις να ανακάμψει από την καταστροφή. Χώρες όπως η Ελλάδα πρόθυμα πήραν μέρος στη συμφωνία, για να βοηθήσουν να δημιουργηθεί μια στέρεη και ευημερούσα Δυτική Ευρώπη, παρά τα εγκλήματα πολέμου που είχαν διαρπάξει οι Γερμανοί κατακτητές μερικά χρόνια πριν».
Η περικοπή κατά 50% του χρέους περιελάμβανε ακόμη και τον ιδιωτικό τομέα ενώ οι χώρες στις οποίες χρωστούσε η Γερμανία έπρεπε να αγοράζουν προϊόντα που εξήγαγε η Γερμανία προκειμένου να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.
Μετά τη συμφωνία του Λονδίνου, στη Δυτική Γερμανία συντελέστηκε ένα «οικονομικό θαύμα». Ωστόσο, η συνταγή που ακολουθήθηκε για τα υπερχρεωμένα κράτη τα τελευταία 30 χρόνια ήταν τελείως διαφορετική. Από τη δεκαετία του 1980 και μετά, η πρακτική ήταν αυτή των συνεχών δανείων ελεημοσύνης, με τον ταυτόχρονο εξαναγκασμό των χωρών αυτών σε σκληρή λιτότητα και φιλελευθεροποίηση των οικονομιών τους, ώστε να γίνουν «πιο ανταγωνιστικές».
«Το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής ήταν σε πολλές χώρες, ανάμεσά τους η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Ισπανία, να αυξηθεί η φτώχεια και η ανισότητα», τονίζει το άρθρο. «Στην Ελλάδα σήμερα, η οικονομία έχει συρρικνωθεί περισσότερο από 20%, ενώ ένας στους δύο νέους είναι άνεργος».
Η «στρατηγική» στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία σήμερα είναι να θέσει το βάρος της προσαρμογής αποκλειστικά και μόνο στη χώρα - οφειλέτη και να καταστήσει την οικονομία της πιο ανταγωνιστική μέσω της μαζικής ανεργίας και της περικοπής μισθών. Αλλά χωρίς πιστωτές, όπως η Γερμανία, πρόθυμους να αγοράσουν περισσότερο από τις εξαγωγές τους, αυτό δεν θα συμβεί, οδηγώντας σε έναν πόνο χωρίς τέλος.
«Αν δεν είχαμε κανένα στοιχείο για το πώς λύνεται μια κρίση χρέους δίκαια, τότε ίσως να θεωρούσαμε ότι η πολιτική των Ευρωπαίων ηγετών ακολουθεί λάθος δρόμο. Όμως, έχουμε το θετικό παράδειγμα της Γερμανίας 60 χρόνια πριν και το καταστροφικό αποτέλεσμα της κρίσης χρέους στη Λατινική Αμερική πριν από 30 χρόνια. Οι πράξεις των Ευρωπαίων ηγετών είναι απλά εγκληματικές», καταλήγει το δημοσίευμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου