Τηλεοπτικός βιασμός...

 
Αφροδίτη Γραμμελη

Η πρεμιέρα της «Φατμαγκιούλ» (στη φωτογραφία η πρωταγωνίστρια Μπερέν Σαάτ) ήλθε να επιβεβαιώσει τη βαθιά σήψη της αισθητικής του... prime time. Το Mega, το κανάλι που κάποτε είχε για σημαία του την ελληνική παραγωγή, ενέταξε στο πρόγραμμά του άλλη μία τουρκική σειρά με πρωταγωνίστρια βιασθείσα η οποία ερωτεύεται τον βιαστή της. Επιπλέον η συγκεκριμένη σειρά από τα πρώτα κιόλας επεισόδια παρουσιάζει την κοπέλα-θύμα να βρίσκεται και εκτός σχέσης καθώς το γεγονός ότι βιάστηκε στην Τουρκία θεωρείται «στίγμα» ασήκωτο για τον εκάστοτε σύντροφο. Εικόνες λούμπεν, ιστορίες κανιβαλισμού της γυναικείας φύσης και αξιοπρέπειας, διάλογοι ξεπερασμένοι και αισθητική χαμηλού επιπέδου. Το ίδιο ισχύει και για το ανταγωνιστικό κανάλι, τον ΑΝΤ1. Στην ίδια ζώνη δύο τουρκικές σειρές, ο «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής» και το νέας εσοδείας «Son». Το πρώτο κατάφερε να κερδίσει σημαντικό μερίδιο τηλεθέασης, το δεύτερο όμως δεν τα καταφέρνει. Υπάρχει εξήγηση. Οι τουρκικές σειρές οι οποίες προσπαθούν να προσεγγίσουν σύγχρονη θεματολογία αποτυγχάνουν. Το ελληνικό κοινό γοητεύεται από τη διάσταση του παραμυθιού, από τα στοιχεία του παρελθόντος που παραπέμπουν σε οικείες μνήμες για τις μεγαλύτερες γενιές. Ο Σουλεϊμάν θυμίζει «Χίλιες και μία νύχτες» καθώς, εξαιρώντας τα ψήγματα της επεκτατικής πολιτικής που φιγουράρουν ωραιοποιημένα σε κάποια επεισόδια, η υπόλοιπη σειρά αναλώνεται στα χαριεντίσματα του χαρεμιού και των σουλτανοαγάδων.

Οι τούρκοι σεναριογράφοι στη σύγχρονη προσέγγισή τους δεν μπορούν να αποδεσμευθούν από τα συντηρητικά ως και πρωτόγονα ήθη της επαρχιακής χώρας τους και της συντηρητικής παράδοσής τους. Το εθισμένο στα δυτικά και για την ακρίβεια αμερικανικά ήθη τηλεοπτικό κοινό της Ελλάδας, ειδικά σε ό,τι αφορά τις νεαρότερες ηλικίες, δύσκολα ταυτίζεται ή γοητεύεται από ιστορίες με πεθερές που χαστουκίζουν νύφες, με αστείες ιστορίες τιμής και ηθικής, με ξεπερασμένα πρότυπα και βίαιους άνδρες υπό την κάλυψη κοινωνικού περιγύρου που εθελοτυφλεί. Γι' αυτό και οι περισσότερες αποτυγχάνουν.

Η επιβεβαίωση των παραπάνω είναι η επιτυχία της δανέζικης σειράς «Killing» (Mega). Με πολύ καλές επιδόσεις στα νεανικά κοινά, μια σύγχρονη, καλογυρισμένη σειρά έλαμψε στη μιζέρια του prime time και αποτέλεσε τρανό παράδειγμα καλής τηλεόρασης.

BHMA