...προσφέρουν στον Βενιζέλο για τη λίστα Λαγκάρντ οι Σαμαράς και Κουβέλης...
Επειδή έχουν δει πολλά τα μάτια μου, και τα αυτιά μου έχουν ακούσει περισσότερα, κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν πρέπει ποτέ να βάζεις το χέρι σου στη φωτιά για ... κανέναν επαγγελματία πολιτικό, όσο γνωστός ακόμη και φίλος σου να είναι.
Επίσης είναι εδραία η πεποίθησή μου πως η μόνη σωστή θέση, όταν ξεσπά κάποιο σκάνδαλο, δεν μπορεί παρά να είναι: όλα στο φως. Να διερευνηθούν τα πάντα και οι πάντες. Καμμία εξαίρεση για κανέναν. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μένουν σκιές. Η αμφιβολία δρα διαλυτικά, κατατρώει όπως το σαράκι το ξύλο.
Από αυτή την άποψη η μόνη σωστή θέση για το σκάνδαλο με τη λίστα Λαγκάρντ είναι η έρευνα να μην περιοριστεί στον Παπακωνσταντίνου, αλλά να επεκταθεί σε όλους όσοι τη (δια)χειρίστηκαν. Πολιτικοί και κρατικοί υπάλληλοι να ελεγχθούν όλοι. Είτε για να καταλογιστούν ενδεχόμενες ποινικές ή πολιτικές ευθύνες είτε για να αποδειχθεί η αθωότητά τους. Ακόμη κι αν υποκρύπτονται κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες στις κατηγορίες, είναι προς το συμφέρον αυτών που κατηγορούνται, ακόμη κι αν είναι αθώοι του αίματος, να ζητήσουν οι ίδιοι να διαλευκανθεί η αλήθεια.
Θα προσφέρουν μεγαλύτερη υπηρεσία στον εαυτό τους έχοντας ένα απαλλακτικό βούλευμα παρά να εξαιρεθούν του ελέγχου και να σέρνεται η αμφιβολία. Ένα απαλλακτικό βούλευμα μπορείς να το τρίψεις στη μούρη αυτού που σε κατηγόρησε και να βρεθεί αυτός σε μειονεκτική θέση. Να γίνει δηλαδή μπούμερανγκ για τον κατήγορο.
Φανταστείτε ποιά θα ήταν η εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου αν ο Κ. Μητσοτάκης δεν έστελνε, το 1989, στο εδώλιο του κατηγορουμένου τον Ανδρέα. Το ΠΑΣΟΚ θα “σάπιζε” και ο Ανδρέας θα έμενε στο περιθώριο της ιστορίας ως δωρολήπτης του απατεώνα Κοσκωτά. Η διερεύνηση της υπόθεσης όχι μόνον ωφέλησε τον Αντρέα και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ζημίωσε, τα μάλα, τον Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία.
Αντί λοιπόν το ΠΑΣΟΚ να μιλάει για “νέο βρώμικο ’89″ θα ήταν προτιμότερο να ζητήσει ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος να επεκταθεί ο έλεγχος παντού και για όλους. Αφού, όπως λέει, είναι “αναμάρτητος” και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, και από τα μέχρι τούδε δεδομένα έτσι φαίνεται να είναι, θα έπρεπε, αντί να διακηρύσσει ο ίδιος την αθωότητά του, θα έπρεπε να ρίξει το γάντι στον ΣΥΡΙΖΑ, και να επιτεθεί ζητώντας να ελεγχθεί και ο ίδιος. Τώρα, με τη στάση που κρατά και με την σχεδόν βέβαιη απόρριψη, από την (κυβερνητική) πλειοψηφία της Βουλής, της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, δίνει το δικαίωμα στους αντιπάλους του να συνεχίζουν τον πολιτικό και επικοινωνιακό βομβαρδισμό, και να εμφανίζονται αυτοί ως σημαιοφόροι, τουλάχιστον της ηθικής στην πολιτική.
Το ίδιο έπρεπε να κάνουν και ο Σαμαράς – Κουβέλης. Στο όνομα δήθεν της διατήρησης της κυβερνητικής συνοχής αποδέχονται να εξαιρεθεί του ελέγχου ο Βενιζέλος. Και λέμε “δήθεν”, επειδή κανένα πρόβλημα συνοχής της κυβερνήσεως δεν θα υπήρχε εάν και οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι υπερψήφιζαν μια πρόταση που δεν θα εξαιρούσε κανέναν. Ίσα ίσα που θα έβγαιναν και από πάνω. Θα έδειχναν ένα διαφορετικό ήθος. Και φυσικά κανένα πρόβλημα λειτουργίας της κυβερνήσεως δεν θα υπήρχε.
Αν όμως ένας κυβερνητικός συνεταιρισμός εμφανίζεται, γιατί αυτό γίνεται, να στηρίζεται στην αντίληψη της προστασίας των μερών του, τότε αυτό είναι ένα πολύ κακό παράδειγμα για τις κυβερνήσεις συνεργασίας και σίγουρα απαξιώνει περισσότερο την πολιτική στους πολίτες αφού εδραιώνεται η (ακόμη και λανθασμένη) αντίληψη ότι περιορίζουν τη λίστα των ενόχων σε ένα πρόσωπο για να αποφύγουν άλλα προβλήματα.
Και φυσικά η αντίληψη που υποστηρίζει ότι υπεράνω όλων είναι το δίκαιο του κράτους, και υπερτερεί έναντι των ατομικών δικαιωμάτων, κρίθηκε τελεσίδικα, ως λανθασμένη, από την εποχή της υπόθεσης Ντρέιφους. Προς θεού δεν υποστηρίζουμε ότι υπάρχουν αντιστοιχήσεις ή αναλογίες της περίφημης εκείνης υπόθεσης με τη λίστα Λαγκάρντ, όμως δεν μπορεί να προβάλλεται ως επιχείρημα η διάσωση της κυβερνητικής συνοχής ως το μείζον.
Βέβαια οι επιτελείς των Σαμαρά και Κουβέλη όταν διοχετεύουν πως “προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το Βενιζέλο για να μην πέσει η κυβέρνηση” το κάνουν πρωτίστως απο ιδιοτέλεια. Θέλουν να έχουν σε πολιτική ομηρία τον ίδιο ώστε να λεηλατήσουν το ΠΑΣΟΚ. Πιστεύουν πως η διατήρηση της αμφιβολίας θα απαξιώσει έτι περαιτέρω το ΠΑΣΟΚ, και στις επόμενες εκλογές θα ωφεληθούν οι ίδιοι, προσεταιριζόμενοι η μεν Ν.Δ. τους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους της Ιπποκράτους, η δε ΔΗΜΑΡ τους κεντροαριστερούς.
Επί της ουσίας η ομπρέλα που προσφέρουν είναι τρύπια. Το νέο δράμα της πάλαι ποτέ κραταιάς Δημοκρατικής Παράταξης συνίσταται σε τούτο: Ο Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ βρέχονται, ενώ οι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων σύμμαχοί του περιμένουν στη γωνία, προφυλαγμένοι κάτω από το κυβερνητικό μπαλκόνι, μέχρι ο ασθενής να πάθει πνευμονία. Το ΠΑΣΟΚ τρώει όλη τη “λέζα” με τον Παπακωνσταντίνου, αλλά και με τη γενικευμένη φιλολογία περί ενδεχόμενης εμπλοκής και του Βενιζέλου, ενώ οι της Ν.Δ. και ΔΗΜΑΡ εμφανίζονται ως αναγκασμένοι να κάνουν τα στραβά μάτια για να μην πέσει η κυβέρνηση. Και θάβουν βαθειά το ΠΑΣΟΚ και οι ίδιοι συγχωρούνται. Μονά ζυγά δικά τους και ο μουτζούρης στον …άσε να μην πω τη λέξη.
Φυσικά, Σαμαράς και Κουβέλης, παίζουν με τη φωτιά, και πρωτίστως ο πρωθυπουργός, υποχωρώντας από μία θέση αρχής° αυτή του: όλα στο φώς, έλεγχος για τους πάντες και τα πάντα. Και μελλοντικά, ανάλογα και με την εξέλιξη της υπόθεσης, αλλά και τον “κοινωνικό πόλεμο”, μπορεί και να καούν. Στους δύστροπους καιρούς που ζούμε, το ηθικό πλεονέκτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό και παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια και ωφέλη από ότι οι πολιτικοί τακτικισμοί. Ιδίως στις “μεικτές ηγεμονίες”, όπως είναι ο κυβερνητικός συνασπισμός εξουσίας…
Φελνίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου