Το στικ βγαίνει και σε αποσμητικό;...

Ελενα Ακρίτα

Συνήθως όλα τα κείμενα ξεκινάνε από την αρχή. Εγώ σήμερα ξεκινάω από το τέλος: μην τσιμπάς! Οοοολη αυτή η ιστορία με τη λίστα Λαγκάρντ, όοολα αυτά τα...
δισκάκια, όοοολες αυτές οι ημερομηνίες, όοολη αυτή η παραφιλολογία, όοολο αυτό το τζέρτζελο - μην τσιμπάς, λέμε! Μην μπαίνεις στο τριπάκι, μη μασάς, μην ακολουθείς σκοτεινά κι άγνωστα μονοπάτια, μη μιλάς με αγνώστους, μην τρως σοκολάτα που σου προσφέρει ο κύριος, μην πίνεις στο μαγαζί από ασφράγιστο μπουκάλι. Μην τσιμπάς!
Κατάλαβες; Οχι; Πάμε άλλη μία!
Η λίστα γίνεται CD. Το CD παραλαμβάνει ο Παπακωνσταντίνου. Το μετατρέπει σε στικάκι. Χάνει τo CD. Παίρνει το στικάκι. Το δίνει στον Διώτη. Ο Διώτης παίρνει το στικάκι. Το δίνει στον Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος παίρνει το στικάκι. Το δίνει στο πρωθυπουργικό γραφείο. Το πρωθυπουργικό γραφείο παίρνει το στικάκι. Το δίνει στους εισαγγελείς. Οι εισαγγελείς παίρνουν το στικάκι. Δεν το δίνουν στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές). Η μπάλα βγαίνει άουτ! Αουτς!
Κατάλαβες; Οχι; Πάμε άλλη μία!
Το CD χάνεται. Γίνεται σουβέρ στου υπουργού το γραφείο για να μη λεκιάζει το μαόνι. Αλλάζει χέρια, πάει από δω, πάει από κει, συμβαίνουν αυτά. Εδώ εμείς τρώμε τη μισή μας ζωή ψάχνοντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Ανθρωποι είναι, το χάσανε, 'ντάξ' μωρέ χαλαρά. Αλλωστε είχε γίνει ήδη η αντιγραφή σε στικάκι! Οπότε τι CD, τι στικάκι. Ενα και το αυτό. Θα μου πεις τώρα, το CD δεν μπορείς να το πειράξεις, ενώ του στικακίου αν γουστάρεις του αλλάζεις τα άντερα στην επεξεργασία. 'Ντάξ' μωρέ χαλαρά.
Κατάλαβες; Οχι; Πάμε άλλη μία!
Το στικάκι, λέει, ήταν ΕΝΑ. Ενα, μονάκριβο και πολυαγαπημένο. Ηλιος δεν το 'χε δει, χέρι δεν το 'χε μαγαρίσει. Στα σκοτεινά το λούζανε, στ' άφεγγα το χτενίζαν, στ' αστρί και στον Αυγερινό έπλεκαν τα μαλλιά του. ΕΝΑ με ΜΙΑ ημερομηνία «γέννησης». Π.χ. 20 Νοεμβρίου στις 18.15: Σκορπιός με ωροσκόπο Τοξότη!
Ελα όμως που αυτό που άνοιξε ο Πεπόνης γεννήθηκε τον Ιούλιο του 2011; Ενώ του Παπακωνσταντίνου το στικάκι τού ρίχνει κάνα 6μηνο γιατί έγινε κάπου τέλη του 2010; Και ο Βαξεβάνης λέει πως το δικό του πάει πιο πίσω, 4 Αυγούστου του '10; Εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς, πού είν' ο παπάς; Και το ΕΝΑ στικάκι πόσα στικάκια είναι; Είναι ένα, είναι δύο, είναι τρία, είναι χίλια δεκατρία; Τι ημερομηνία γέννησης έχει το καθένα να οργανώσω την τούρτα γενεθλίων; Πόσα κεράκια να βάλω, πόσα παιδάκια να καλέσω, ποιον κλόουν να φωνάξω, πότε να τραγουδήσουμε «να ζήσεις στικάκι και χρόνια πολλά, δισκέτα να γίνεις με άσπρα μαλλιά»;
Κατάλαβες; Οχι; Πάμε άλλη μία!
Ή μάλλον όχι. Δεν πάμε άλλη μία! Γιατί όλα αυτά μπορεί να έχουν σημασία - αλλά όχι τη μέγιστη, την κυρίαρχη που θέλουν να της προσδώσουν όσοι έχουν το συμφέρον να το κάνουν. Ναι, είναι ηθικό το θέμα. Ναι, έχει πέσει η λαμογιά σύννεφο. Ναι, πρέπει να καθαρίσει το τοπίο. Να ξεβρωμίσει το σύμπαν: κάτι η διαπλοκή, κάτι η αιθαλομίχλη, δεν αντέχεται πια καρκινογόνα μπόχα.
ΑΛΛΑ: ακόμα κι αν γίνουν όλα αυτά (α χα χα χα χα!), το κολοσσιαίο ποσόν για το οποίο μιλάμε είναι 1,5, άντε σκάρτα 2 δισ. Τα οποία παίζει να είναι νόμιμα. Παίζει να είναι ήδη φορολογημένα. Παίζει να μην εισπράξουμε ούτε το αντίτιμο του τρόλεϊ. Γεγονός ότι η λίστα πήγε σε 5 κράτη. Στα 4 κάτι ψιλομαζεύτηκε. Εμείς εδώ ακόμα παίζουμε τις κουμπάρες. Και ψάχνουμε τα σουβέρ του Παπακωνσταντίνου. Τόση ξεφτίλα!
Συνήθως όλα τα κείμενα ξεκινάνε από την αρχή. Εγώ σήμερα ξεκινάω από το τέλος: μην τσιμπάτε! Αλλού είναι - κι αλλού ΠΡΕΠΕΙ να είναι - οι καΐλες μας εμάς: ανάπτυξη στο ναδίρ, ανεργία στο ζενίθ. Η ΔΕΗ αυξάνει τα τιμολόγια, η Εφορία σε πατάει στον λαιμό, η κυβέρνηση αυτά που στηλίτευε αυτά κι εφαρμόζει, ο Στουρνάρας ζητάει από τον άφραγκο αποδείξεις από τα κομμωτήρια και τα μπουζουξίδικα, το κράτος σ' τα παίρνει από παντού και δεν σου δίνει τίποτα. Τί-πο-τα!
Οσο λοιπόν εμείς το παίζουμε Σέρλοκ Χολμς με χαμένα στικάκια, κάποιοι ανεμπόδιστα μετατρέπουν το θέμα σε ανάθεμα. Ετσι συναινούμε. Και συνεργούμε. Γιατί ο συναινών γίνεται συνεργός. Στο όποιο έγκλημα. Elementary, my dear Watson!
Τώρα κατάλαβες; Ναι; Α γεια σου!

ΤΑ ΝΕΑ