Του Δημήτρη Ρομποτή*Των Τριών Ιεραρχών χθές και είθισται εν Ελλάδι αλλά και στη Διασπορά να τιμώνται τα ελληνικά γράμματα με εκκλησιασμό, εκδηλώσεις, γεύματα, χυμούς και ταραμοσαλάτες, χοροεσπερίδες, ομιλίες και γενικά ό,τι απαιτείται για την εύκολη τόνωση του ηθικού όσων καθ’οιονδήποτε τρόπο ασχολούνται από...
αγάπη, για λόγους βιοποριστικούς ή και τα δύο με την ελληνομάθεια. Είναι κατά κάποιο τρόπο σαν τη Γιορτή της Μητέρας εδώ στην Αμερική, κατά την οποία αδειάζουν για μερικές ώρες τα γηροκομεία και γεμίζουν τα εστιατόρια με άτσαλα πασπαλισμένες ψιμύθι μαμάδες που όσο διαρκεί το δείπνο είναι ξανά το κέντρο του κόσμου των πολυάσχολων παιδιών και εγγονιών τους. Ετσι και με τα λεγόμενα ελληνικά γράμματα, μιά φορά τον χρόνο τα βγάζουμε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας (κατά τη Μαρούδεια έκφραση), τα ξεσκονίζουμε, τα πλένουμε, τα αρωματίζουμε (ενίοτε τους αλλάζουμε και σώβρακο) και τα περιφέρουμε για μόστρα σα γίδια σε ζωωπανήγυρι μήπως και αγοράση κανένας. Κι’αν δεν αγοράση, ουδέν πρόβλημα, εμείς κάναμε το καθήκον μας, τα καμαρώσαμε, αισθανθήκαμε υπερήφανοι για την κληρονομιά μας και το βράδυ της ίδιας μέρας τα ξανακλείνουμε στο μαντρί μέχρι του χρόνου έμπλεοι ικανοποιήσεως (όσοι κατέχουν θέσεις) και έμπλεοι παραπόνων (όσοι επιθυμούν αυτές τις θέσεις ή απλά αγαπούν τα γράμματα και πονούν μ’αυτό το χάλι).
Η Γιορτή των Ελληνικών Γραμμάτων είναι τόσο επιφανειακή όσο και η προσέγγιση στο έργο των Τριών Ιεραρχών, στο όνομα των οποίων τιμάται η ελληνομάθεια. Οσα χρόνια ήμουνα μαθητής Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου στην Ελλάδα, πέραν από γενικές πληροφορίες γύρω από τη ζωή και το έργο τους, ποτέ δεν μας έδωσαν κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα είτε από το πρωτότυπο ή από μετάφραση ώστε να έχουμε μία ιδέα περί τίνος πρόκειται! Ολα αυτά τα χρόνια παραμένουν στην ουσία ένα μυστήριο που δείχνει πόσο «σοφά» δουλεύει το εκπαιδευτικό σύστημα προκειμένου να προσφέρει μόνο επίφαση γνώσης, χωρίς βάσεις ή βάθος, χωρίς τη δυνατότητα πρόσβασης στην πηγή προκειμένου να οξυνθή η κριτική ικανότητα και να γίνη η γνώση απόκτημα κι’όχι απλά κτήμα. Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια μίλαγα με έναν απεσπασθέντα εκπαιδευτικό εξ Ελλάδος ο οποίος αν και ακραιφνής αριστερός, δεδηλωμένος άθεος, μου είχε πει ότι είχε βρει κάποια ευκόλως κατανοητά εδάφια από έργα των Τριών Ιεραρχών να δώση στους μαθητές να τα διαβάσουν γιατί δεν άντεχε να τους λέη κάθε χρόνο τα ίδια, χωρίς να γνωρίζουν ούτε κατά διάνοια περί τίνος επρόκειτο!
Η ίδια λοιπόν «εκπαιδευτική» συνταγή εφαρμόζεται δυστυχώς και στα ελάχιστα εναπομείναντα σχολειά της ομογένειας. Πληροφορίες κονσέρβα προς εύκολη κατανάλωση και ακόμη ευκολότερη χώνεψη. Δεν είναι τυχαίο που για τα παιδιά το ελληνικό σχολείο παραμένει αγγαρεία κι’αυτό δεν οφείλεται μόνο στην κόπωση από το πρωινό, αμερικανικό σχολείο, ούτε στο ότι δεν μένει χρόνος για παιχνίδι. Τα παιδιά επειδή δεν έχουν ακόμη σαβουρώσει με άχρηστες πληροφορίες και ακόμη πιο άχρηστες νοοτροπίες έχουν καλύτερο ένστικτο και διακρίνουν, νοιώθουν την απάτη. Και επειδή δεν μπορούν να την εκφράσουν με άλλο τρόπο αντιδρούν σπασμωδικά και δεν θέλουν να πάνε ή πάνε με το στανιό. ‘Η καμώνονται τους πρόθυμους για να κάνουν τους γονείς «χάππυ». Η επιφανειακή προσέγγιση από εκπαιδευτικής πλευράς σε συνδυασμό με τη στείρα ανοχή κι’όχι εγκάρδια ενθάρρυνσή της από το λεγόμενο εκπαιδευτικό σύστημα της Αρχιεπισκοπής που μονοπωλεί την ελληνική παιδεία, προδιαγράφει το μέλλον της εδώ ελληνομάθειας και η διάρκειά του ενδέχεται να ισούται με τη βιολογική διάρκεια κάποιων διευθυντικών στελεχών.
Την κατάσταση σώζουν επί του παρόντος οι δάσκαλοι (όχι όλοι, αλλά πολλοί) που σε συνδυασμό με κάποιους δραστήριους διευθυντές (και των δύο φύλων) εξακολουθούν να πιστεύουν σ’αυτό που κάνουν, προσφέροντας στα παιδιά μια ρεαλιστικότερη εκδοχή ελληνομάθειας για αυτό και πιο πειστική. Σε όχι πάντα καλές συνθήκες και με μισθούς ...Μεξικού, οι εκπαιδευτικοί καταλαβαίνουν ότι κι’αν ο αγώνας τους είναι τιτάνιος αυτό που πραγματεύονται είναι πολύ μεγάλο για να αφεθή στη μικρότητα σκοπιμοτήτων που προάγουν τα εκκλησιαστικά οικοδομήματα σε βάρος της ουσίας. Με σύμμαχό τους τις νέες τεχνολογίες (Διαδίκτυο, κοινωνικά δίκτυα), ευαισθητοποιημένους γονείς, αλλά και ομογενείς που ενδιαφέρονται για την ελληνική γλώσσα και παιδεία, αγωνίζονται για το ακατόρθωτο διότι έτσι μόνο θα πετύχουν το εφικτό. Σ’αυτούς και τα παιδιά μας ας είναι αφιερωμένη η σημερινή γιορτή, χωρίς φανφάρες και μεγαλοστομίες. Κι’ας ευχηθούμε οι Τρεις Ιεράρχες να φωτίσουν τρεις ή και περισσότερους ιεράρχες να γίνουν μπροστάρηδες της ελληνικής παιδείας όχι λόγω καταγωγής ή υποχρέωσης, αλλά γιατί χωρίς αυτή, ως άνθρωποι, Χριστιανοί, Ελληνες και Αμερικανοί είμαστε κατιτίς λειψοί ...
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ (neomagazine.com) με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου