Άλλο φοροδιαφυγή, άλλο ξέπλυμα. Εντάξει;

Θανάσης Μαυρίδης
Η φοροδιαφυγή και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ φορολογικών δηλώσεων και καταθέσεων, η φοροδιαφυγή είναι το πρώτο αδίκημα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν τα έσοδα από πιθανή παράνομη δράση. Η ...
λίστα Λαγκάρντ είναι σπουδαία επειδή ουδείς πίστευε μέχρι χτες ότι θα μπορούσε να εκτεθεί τόσο εύκολα. Με άλλα λόγια, οι άμυνες είναι ανύπαρκτες!

Ας μιλήσουμε για την φοροδιαφυγή που συνήθως συναντάμε πίσω από τις κλειστές πόρτες των ελβετικών θησαυροφυλακίων. Διότι εδώ δεν μιλάμε για τις 20.000 ή τις 80.000 που κάποιος έχει αποκρύψει από τα ετήσια εισοδήματά του. Δεν μπαίνει κανείς στον κόπο για να στείλει στην Ελβετία μικροποσά. Για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν έμπαινε στον κόπο στην εποχή της λίστας Λαγκάρντ. Διότι η λίστα δεν αφορά το τελευταίο χρονικό διάστημα που πολλοί είχαν τον φόβο της εξόδου της χώρας από το ευρώ.

Δεν μιλάμε για κάποιες χιλιάδες ευρώ, αλλά για τα πολλά εκατομμύρια ευρώ. Σε αυτή την περίπτωση η φοροδιαφυγή (εφόσον μιλάμε πράγματι για φοροδιαφυγή και για ποσά που δεν δικαιολογούνται από τις φορολογικές δηλώσεις) έχει να κάνει: Είτε με πληρωμές πολυεθνικών εταιρειών που γίνονται απευθείας σε τραπεζικούς λογαριασμούς επιχειρηματιών πελατών τους ή συνεργατών τους στην Ελλάδα ή με τη διαφορά που προκύπτει από υπερτιμολογήσεις. Σοβαρότατη παράβαση η φοροδιαφυγή, αν και εφόσον αποδειχτεί. Το θέμα εδώ είναι ότι αυτός που καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να δικαιολογήσει τις καταθέσεις του είναι ο καταθέτης. Έχουν την λίστα στα χέρια τους, ας το ερευνήσουν.

Η περίπτωση των εσόδων από εγκληματικές ενέργειες είναι πιο σοβαρή. Είναι το αμέσως επόμενο στάδιο της έρευνας. Αν κάποιος διαθέτει μερικά εκατομμύρια ευρώ σε έναν λογαριασμό και δεν μπορεί να τα δικαιολογήσει, πρέπει να κληθεί να πληρώσει φόρους. Από εκεί και πέρα, όμως, πρέπει να διερευνηθεί από πού πήρε τα λεφτά! Είναι προϊόν συναλλαγής τύπου Siemens; Είναι μαύρο πολιτικό χρήμα; Είναι χρήματα από λαθρεμπόριο; Από ναρκωτικά; Από τι είναι;

Χτες οι φορολογικές αρχές έσπευσαν να διαρρεύσουν το αυτονόητο: Ότι υπάρχουν παραβάτες ανάμεσα στα εκατοντάδες ονόματα της λίστας Λαγκάρντ. Τι μας λένε! Όταν λέει θα ολοκληρωθεί ο έλεγχος κλπ, κλπ. Μάλιστα! Λοιπόν, εφόσον έχουν καταφέρει να ελέγξουν 2.000 νοματαίους σε λίγες μέρες, μιλάμε για μεγάλους μάγκες! Ή θεωρούν εμάς μεγάλα κορόιδα. Αν υποθέσουμε ότι μέχρι χτες δεν ήξεραν την λίστα, πως έχουν καταφέρει τόσους ελέγχους σε τόσες λίγες μέρες; Τι είδους έλεγχος είναι αυτός; Μήπως σκέφτονται να στήσουν κάποια «ρύθμιση» του τύπου «πληρώστε το 10% του ποσού και σώστε την υπόληψή σας»; Διότι δεν δικαιολογείται αλλιώς αυτού του τύπου η διαρροή, παρά μόνο αν σκοπεύουν να κάνουν κάποια επιφανειακή έρευνα και να μην προχωρήσουν πέρα από το θέμα της φοροδιαφυγής.

Ας επιμείνουμε λίγο! Το ότι υπάρχει στην λίστα το όνομα Χ, αυτό δεν σημαίνει ότι τα λεφτά ανήκουν υποχρεωτικά στον Χ. Μπορεί να ανήκουν και στον Ψ! Αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, αν η έρευνα δεν γίνει σωστά. Για παράδειγμα, αν έχω αναθέσει στον κύριο Φούφουτο να διαχειριστεί τα λεφτά μου, μία επιφανειακή έρευνα θα σταματήσει στην διαπίστωση. Αντίθετα, μία ουσιαστική έρευνα μπορεί να ανακαλύψει πράγματα που αυτή την στιγμή δεν τα φανταζόμαστε καν και προσπαθούμε να τα μαντέψουμε μαδώντας μαργαρίτες.

Μιλήσαμε για υπολήψεις. Οφείλουμε να πούμε ότι όλος ο χειρισμός του θέματος ήταν από την αρχή γελοίος κι αντικειμενικά οδηγούσε στην συγκάλυψη. Η δημοσιοποίηση των ονομάτων ήταν απαράδεκτη από κάθε πλευρά. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε όλοι μας αν ο γείτονάς μας έχει πέντε ή δέκα ευρώ. Δεν μπορούμε να θέτουμε την οικογένειά του σε κίνδυνο, επειδή το κράτος είναι ανίκανο να κάνει την δουλειά του. Η έρευνα στην λίστα θα έπρεπε να γίνει δίχως να πάρει μυρωδιά κανείς. Δίχως να μάθουμε ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν. Αλλά από ποιόν θα γινότανε αυτή η δουλειά; Από ποια υπηρεσία; Έχει κανείς εμπιστοσύνη σε αυτό το κράτος για ένα τόσο μεγάλο και σπουδαίο έργο;

Το πολιτικό προσωπικό συνήθως διαμαρτύρεται για την κακομεταχείρισή του από τον Τύπο. Κι αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να βρουν μία καλύτερη ευκαιρία από αυτή που τους παρουσιάζεται για να βουτηχτούν όλοι μαζί στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Θα μπορούσαν να πουν ότι ξεκινούν με αφορμή την λίστα Λαγκάρντ την ανασυγκρότηση του κράτους. Ότι δημιουργούν πραγματικά αδιάφθορους μηχανισμούς ελέγχου σε όλο το δημόσιο. Θα μπορούσαν. Αλλά δεν το κάνουν. Και δεν είναι ότι εμείς είμαστε πιο έξυπνοι που το σκεφτήκαμε. Είναι που δεν θέλουν...

Θανάσης Μαυρίδης


Πηγή:www.capital.gr