Ο αυτοπροσδιορισμός της βλακείας...

Μπλέξιμο με τον Κλη και τον... κλη-τήρα...

ΜΠΟΡΕΙ ένας... κλητήρας, έστω και σε πρεσβεία, να γίνει... πρέσβης; Και μπορεί ένας... Κλης πρεσβευτής να γίνει... κλητήρας; Φαινομενικά όχι, αλλά σε αυτήν εδώ τη χώρα, όπου όλα μοιάζουν με...

ένα ατελείωτο κουβάρι και όπου άλλοι σοφότεροι ημών και υμών είχαν διαγνώσει ότι «ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα», μπορεί να συμβεί.

ΑΦΟΡΜΗ και πάλι αυτή η στοιχειωμένη λίστα Λαγκάρντ, η οποία εδώ και εβδομάδες μας έχει καθήσει στον σβέρκο και δεν λέει να μας αφήσει να πάρουμε ανάσα, να δούμε και τι - άλλο - γίνεται γύρω μας, και επιπλέον να ασχοληθούμε με τίποτε πιο σοβαρό.

ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ, μέγα, όπως αναδείχθηκε από διάφορες πλευρές, θέμα ήταν ποιος παρέλαβε τη λίστα (την πρώτη, εννοείται, διότι για τη δεύτερη γνωρίζουμε), τι την έκανε και πού την παρέδωσε με τη σειρά του. Ολως αιφνιδίως στη συζήτηση εγκαταστάθηκε το όνομα του άλλοτε πρεσβευτή της χώρας στο Παρίσι Ηλία Κλη.

«ΤΗΝ ΠΗΡΕ ο Κλης», διάβασα - και άκουσα! - εδώ και εκεί, και αποφάσισα και εγώ να το ψάξω το θέμα. Επειτα από αρκετό ψάξιμο αποκόμισα ότι όντως τη λίστα, εντός κλειστού φακέλου, την παρέλαβε λοιπόν ένας Κλη...τήρας, αλλά όχι ο κ. Ηλίας Κλης. Ο κ. Κλης διετέλεσε πρεσβευτής στο Παρίσι έως το 2002. Την επίμαχη περίοδο της παραλαβής του αμαρτωλού CD πρεσβευτής ήταν ο κ. Κωνσταντίνος Χαλαστάνης.

ΑΥΤΟΣ δέχθηκε, σύμφωνα με εγκυρότατες πηγές, μια ωραία πρωία του Σεπτεμβρίου του 2010 το τηλεφώνημα του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, πάντα σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, του είπε:
- Θα λάβεις από το υπουργείο Οικονομικών της Γαλλίας έναν κλειστό φάκελο. Δεν θα τον ανοίξεις, θα μου τον στείλεις στο γραφείο μου. Πρόκειται για άκρως απόρρητο θέμα.

ΟΝΤΩΣ, στις 29 Σεπτεμβρίου 2010, περί το μεσημέρι, απεσταλμένος του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών ζήτησε να συναντήσει «προσωπικά» τον κ. Χαλαστάνη. Συναντήθηκαν και του παρέδωσε έναν κλειστό φάκελο.

ΚΑΤΑ τις πηγές που προανέφερα, και δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση η πληροφόρησή τους, ο κ. Χαλαστάνης, με τη σειρά του, παρέδωσε τον φάκελο σε κλητήρα της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι, με την εντολή να ταξιδέψει στην Αθήνα και να τον παραδώσει στο γραφείο του υπουργού Οικονομικών. Επειτα από δύο ημέρες ο κλητήρας της πρεσβείας παρέδωσε τον φάκελο με το περιεχόμενο-βόμβα (όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια) στην ιδιαιτέρα του κ. Παπακωνσταντίνου, τη Χρύσα Χατζή, και επέστρεψε στο Παρίσι αναφέροντας στον πρεσβευτή την «επιτυχή έκβαση» της αποστολής του.

ΠΩΣ ΜΠΛΕΧΤΗΚΕ ο κ. Κλης με τον... κλητήρα; Από τον πρώην γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών Ηλία Πλασκοβίτη, ο οποίος σε μια κατάθεσή του μπέρδεψε, κατά τα φαινόμενα, τον κ. Χαλαστάνη με τον κ. Κλη. Με τον τελευταίο είχε συνεργαστεί στενά την περίοδο που και ο ίδιος ήταν γραμματέας για τα ευρωπαϊκά θέματα στο υπουργείο Εξωτερικών, και φαίνεται πως πίστευε ότι παρέμενε ακόμη στο Παρίσι, όπου τον είχε αφήσει το... 2002!

ΥΠΑΡΧΕΙ επίσης και η κατάθεση του γενικού διευθυντή του ΣΔΟΕ Θ. Φλωράτου που παρέλαβε τη δεύτερη λίστα και δηλώνει ότι, όπως του είπαν οι Γάλλοι κατά την παράδοση, την πρώτη λίστα την είχε παραλάβει ο... κ. Κλης! Ενας μύλος δηλαδή...

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ στο υπουργείο Εξωτερικών, στον οποίο απευθύνθηκα, μου εξήγησε κατόπιν σχετικού ερωτήματος ότι η πρακτική που ακολούθησε ο κ. Χαλαστάνης «είναι συνήθης όταν πρόκειται για άκρως απόρρητα θέματα, αλλά ακολουθείται μια διαδικασία». Ποια είναι αυτή; Καταχωρίζεται το υλικό σε ειδικό πρωτόκολλο και στη συνέχεια χρεώνεται αποκλειστικά σε υπάλληλο της πρεσβείας. Κατόπιν, και έπειτα από ενημέρωση (και εντολή) του υπουργού Εξωτερικών, μετακινείται ο υπάλληλος που έχει χρεωθεί το θέμα.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ μού έδωσε να καταλάβω ότι «δεν τηρήθηκε η σχετική πρακτική» στη μεταφορά της λίστας από το Παρίσι στην Αθήνα. Και μου συνέστησε να ρωτήσω: «Ποιος ανέλαβε την ευθύνη; Ο (τότε) υπουργός Οικονομικών ή ο φυσικός προϊστάμενος του πρεσβευτή, ο (τότε) υπουργός Εξωτερικών;».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ δεν έχω, εγώ τουλάχιστον, αλλά φαντάζομαι θα το ερευνήσει η Δικαιοσύνη. Για την ιστορία αναφέρω ότι σχεδόν τρεις εβδομάδες πριν, στις 7 Σεπτεμβρίου 2010, υπουργός Εξωτερικών είχε αναλάβει ο Δημήτρης Δρούτσας, διαδεχόμενος στη θέση αυτήν τον Γιώργο Παπανδρέου.

Τυπώθηκε για να κρατηθεί
στο «εμπιστευτικό πρωτόκολλο»;
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ θέμα που θέλω να ανοίξω (όρεξη που την έχω και εγώ...) αφορά το ίδιο το γραφείο του υπουργού Οικονομικών. Γνωρίζω ότι σε κάθε γραφείο υπουργού, πλην του γενικού πρωτοκόλλου, τηρείται και «εμπιστευτικό πρωτόκολλο», στο οποίο πρωτοκολλούνται έγγραφα τα οποία διαβιβάζονται απευθείας στον υπουργό. Πέρασε από εκεί το CD με τη λίστα; Πρωτοκολλήθηκε; Πότε, από ποιον και με ποιον τρόπο; Διότι, εξ όσων γνωρίζω, επειδή δεν γίνεται να πρωτοκολληθεί ένα CD, εκτυπώνεται το περιεχόμενό του και πρωτοκολλάται.

ΕΓΙΝΕ αυτή η διαδικασία; Εάν ναι, θα ήταν ενδιαφέρον να υπάρξει μια αντιπαραβολή του εκτυπωθέντος περιεχομένου του CD με τη λίστα που παρελήφθη πρόσφατα από τη Γαλλία. Εάν όχι, υπάρχει θέμα παράλειψης καθήκοντος... Σε κάθε περίπτωση, και αυτό είναι ένα ζήτημα που οφείλει να διερευνήσει η Δικαιοσύνη (κατάλαβες, βρίσκω δουλειά για τους οικονομικούς εισαγγελείς...).

Ο αυτοπροσδιορισμός
της βλακείας!
ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑ προηγουμένως στο φαινόμενο να έχει απορροφήσει την προσοχή μας η λίστα Λαγκάρντ με τα στικάκια της, και θέλω να διαμαρτυρηθώ διότι δεν αφήνεται ζωτικός χώρος για να αναδειχθούν στις διαστάσεις που τους πρέπει διάφοροι διάττοντες αστέρες της πολιτικής (παλιά αυτούς τους ονόμαζαν και «νούμερα», αλλά δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις). Θα τονίσω πάντως ότι «ευτυχώς που υπάρχουν», διότι δίνουν μια ευχάριστη - έως ιλαρή, θα έλεγα - νότα στη μουντή καθημερινότητά μας. Τελευταίο παράδειγμα, βουλευτής εκ Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ ονόματι Διαμαντόπουλος, ο οποίος νεοφερμένος στη μεγάλη πόλη ψωνίστηκε άσχημα ο άνθρωπος και άντε τώρα να κατέβει από τα κεραμίδια. Ενδεικτικά αναφέρω ότι σε μια έξαρση επαναστατικού οίστρου το νιάτο αυτό «αυτοπροσδιορίστηκε αναρχικός», αλλά στη συνέχεια που του τράβηξαν τα ευμεγέθη αυτιά του από το κόμμα δήλωσε ότι αυτοπροσδιορίζεται από την «κομματική του ταυτότητα». Τελικά, ρε παιδί μου, αν υπάρχει κάτι που είναι ανίκητο σε αυτή τη χώρα, είναι η βλακεία...



Γιώργος Παπαχρήστος