Ποιος είναι ο γαμπρός και πότε ξυρίζεται; ...

Σχόλιο του "Δυσανάγνωστου" για ένα άρθρο του Ηλία Κανέλλη...

Δεν θυμάμαι ο Η. Κανέλλης να διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τη βάναυση ταλαιπωρία της (αστικής) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στα αξιομνημόνευτα μνημονιακά έτη που διανύουμε.

Ενδιαφέρεται, όμως, για...

το κατά πόσο κάποιοι "περίεργοι" στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι ο σοσιαλισμός θα είναι δημοκρατικός ή όχι.

Και όχι μόνο ενδιαφέρεται αλλά και ως μέγας "ιεροεξεταστής" αποφαίνεται ότι κάποια "στελέχη, τροτσικιστές π.χ. ή μέλη της Ρόζας, ενδεχομένως και από το Αριστερό Ρεύμα", ακούνε τη λέξη δημοκρατικός και περίπου βγάζουν "σπυράκια". Καλεί , μάλιστα, τον Α. Τσίπρα, αφού πήρε , πάντα κατά τον Η.Κανέλλη , τα μαθήματά του(!) από την Αργεντινή, να δόσει στη συνέχεια μαθήματα δημοκρατίας στα παρεκτρεπόμενα στελέχη του κόμματός του.

Αξίζει τον κόπο μια ανάγνωση του άρθρου του Η. Κανέλλη! Μπορεί για τη δημοκρατία στον καπιταλισμό , τον οποίο ασπάζεται, να μη δίνει δεκάρα αλλά για τη δημοκρατία στο σοσιαλισμό, τον οποίο εχθρεύεται ή εν πάσει περιπτώσει αντιμάχεται , κόβει, όπως θα διαπιστώσετε, τις φλέβες του! Όσο για το γαμπρό είτε στην αρχή τον ξυρίσουν είτε στο τέλος, αν δεν εμφανιστεί η νύφη γαμπρός δεν γίνεται!

ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΤΟΣ



Ο ΓΑΜΠΡΟΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Του ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

Το μακρινό 1968, το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας απαρνήθηκε το μονολιθικό παρελθόν του λεγόμενου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του μονοκομματικού κράτους. Στόχος, οι δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Κάτι που ενόχλησε πολύ την ΕΣΣΔ και τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς μπήκαν τα σοβιετικά τανκς στην Πράγα. Το κομμουνιστικό πραξικόπημα ανέκοψε διά της βίας και δημοκρατία και μεταρρύθμιση. Το γραφειοκρατικό οικονομικό σύστημα του κεντρικού σχεδιασμού πήρε τη ρεβάνς και ο αυταρχισμός του καθεστώτος επέστρεψε αυταρχικότερος. Πέρασαν 21 χρόνια έκτοτε και τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν αφού είχαν αποδείξει ότι δεν μπορούσαν να αλλάξουν.

Το ιστορικό εκείνο συμβάν αποκλήθηκε Ανοιξη της Πράγας και τα αιτήματά του κυριάρχησαν στη διάσπαση του δικού μας ΚΚΕ, την ίδια χρονιά. Οι θεωρητικοί του ελληνικού ανανεωτικού ρεύματος υιοθέτησαν τα συνθήματα των Τσεχοσλοβάκων. Ανάμεσά τους, ο κορυφαίος έλληνας θεωρητικός της κομμουνιστικής ανανέωσης, ο Νίκος Πουλαντζάς, θεωρούσε προαπαιτούμενο τη δημοκρατία στον δρόμο για τον σοσιαλισμό. Τη συνεισφορά του Πουλαντζά αναγνώρισε ο Συνασπισμός, που το 1997 έδωσε το όνομά του στο επίσημο ιδεολογικό ινστιτούτο του.

Και ύστερα, μετά την πρόσφατη οργανωτική συνδιάσκεψη, ο προς ενοποίηση ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται ριζοσπαστικός και συσσωματώνει τη λεγόμενη κινηματική εμπειρία, όπως άρχισε στη Γένοβα το καλοκαίρι του 2001. Μπορεί αυτή η ιδεολογική μετατόπιση να θέσει σε δεύτερη μοίρα την πίστη στη δημοκρατία; Οπως δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Βήμα» ο (από το ΚΚΕ προερχόμενος) Γιάννης Δραγασάκης, επ' ουδενί. Ενόψει μιας ενδεχόμενης κυβερνητικής προοπτικής, ο έμπειρος πολιτικός επικαλείται ως αυτονόητη τη θέση του Πουλαντζά.

Αυτονόητη; Οχι για όλους. Αλλα στελέχη, τροτσκιστές π.χ. ή μέλη της Ρόζας, ενδεχομένως και από το Αριστερό Ρεύμα, δεν συμμερίζονται αυτή τη θέση. Ενας, προχθές, δήλωσε ότι «ο Πουλαντζάς είναι μάθημα κατ' επιλογήν». Τι εννοεί ο ποιητής; Μπορεί άραγε ένα κόμμα που συμμετέχει στις διαδικασίες της δημοκρατίας όταν αναλάβει την εξουσία να υπονομεύσει τη δημοκρατική συνέχεια; Και τι είδους σοσιαλισμός θα είναι αυτός αν δεν είναι δημοκρατικός; Με τι θα μοιάζει; Και όποιος διαφωνεί με τις πολιτικές στοχεύσεις του; Τι θα απογίνει;

Τα ερωτήματα είναι ουσιαστικά. Ο Αλέξης Τσίπρας ήδη πήρε ένα μάθημα ρεαλισμού στο ταξίδι του στην Αργεντινή - έχει πάρει ακόμα ένα, υποχρεωμένος να ξεχάσει τις δηλώσεις του για την Κύπρο, το Μνημόνιο και τον κ. Χριστόφια. Στο άμεσο μέλλον, ωστόσο, θα χρειαστεί να πείσει και το κόμμα του ότι ο σοσιαλισμός που επαγγέλλεται δεν μπορεί να αφίσταται ούτε της δημοκρατίας ούτε του ρεαλισμού. Και τότε...
Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να αποσαφηνίσει ουσιαστικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά του. Θα το κάνει χωρίς απώλειες; Προς τα πού και πόσο οδυνηρές; Στο μακρύ ταξίδι της επιστροφής, οι επιτελείς του κ. Τσίπρα θα έχουν όλο τον χρόνο να σκεφτούν και να σχεδιάσουν. Ξέρουν ήδη ότι στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό.