Εντάξει. Τα οικονομικά, είπαμε, δεν τα καταλαβαίνουμε όλα και πάντοτε. Και ίσως είναι η πρώτη φορά που ο γενικευμένος ξερολισμός μας βρήκε τον δάσκαλό του. Μας διαφεύγουν οι...
ξένοι όροι, οι τεχνικές, τα κόλπα, κυρίως δε τα μεγέθη. Τα δισεκατομμύρια είναι άυλα, δεν έχουν υπόσταση· είναι πλασματικό χρήμα που, ακόμα και αν μετριέται σε δεκάδες ή εκατοντάδες, βαραίνει στο μυαλό μας λιγότερο από τα πλήρως αισθητά πεντακόσια ευρώ. Αλλά τουλάχιστον τα πολιτικά είχαμε την εντύπωση ότι και τα καταλαβαίνουμε και τα ελέγχουμε. Τα είχαμε άντερ κοντρόλ, όπως λένε στα τηλεοπτικατζίδικά μας.
Αμ δε. Και στα πολιτικά μπερδευόμαστε πια. Ακούμε για παράδειγμα ότι με το νέο φορολογικό δεν συμφωνεί ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ και παίρνουμε κουράγιο. Λέμε δηλαδή: «Α, ωραία, αφού διαφωνούν και οι τρεις στους τρεις, δεν θα τιμωρηθούν όσοι απέκτησαν παιδιά ακούγοντας και τη φωνή της πατρίδας. Ούτε θα μετρηθούν με τους πεντακοσιομέδιμνους, για να φορολογηθούν με 45%, όσοι έχουν εισόδημα 26.000 ευρώ». Αμ δε δεύτερο. Διότι στα μαθηματικά της ισχύουσας πολιτικής, οι τρεις συγκυβερνώντες είναι οι εξής τέσσερις: Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ο κ. Στουρνάρας. Ο οποίος, καθώς φαίνεται, έχει το λύειν και δεσμείν. Και ο οποίος φροντίζει συχνά πυκνά να εκθέτει, με πατερναλιστικές δηλώσεις του, πότε τον κ. Κουβέλη, πότε τον κ. Βενιζέλο, πότε και τους δύο· και αυτοί ανέχονται την περιφρόνησή του.
Ο κ. Στουρνάρας δεν είναι ο μόνος υπουργός που δεν παραπαίρνει υπόψη του τη γνώμη των ασθενεστέρων του κυβερνητικού σχήματος. Σιγά τώρα μη δώσει λόγο ο στρατάρχης κ. Παναγιωτόπουλος, ο περίπου άφαντος κ. Αβραμόπουλος, ο μεταναστοσαρωτής κ. Δένδιας, το αγαπητικώς σπαρασσόμενο δίδυμο του Πολιτισμού ή η αγρίως πριμοδοτούμενη από το μεγκάλο κανάλι κ. Κεφαλογιάννη. Ο υπουργός Οικονομικών όμως εμφανίζεται συστηματικά σαν ανεξάρτητος συνεργαζόμενος ή σαν αυτόνομος κυβερνητικός εταίρος· σαν κόμμα του ενός ή σαν ο Ελλην Μόντι. Και όταν, σπανιότατα, τα συγκυβερνώντα κόμματα ενίστανται, ενεργοποιεί τους «κύκλους» του και προβαίνει σε απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας από τηλεοράσεως.
Ως μη εκλεγείς, ο κ. Στουρνάρας αντλεί την πολιτική του νομιμότητα και ισχύ από τους τρεις που τον επέλεξαν, ή μάλλον από τον πρωθυπουργό που τον επέβαλε. Αλλά αν παραμένουμε στοιχειωδώς ευνομούμενη πολιτεία, και αν δεν πέθανε το «λόγον διδόναι», ως υπουργός δεν δίνει λόγο μόνο στους τρεις αρχηγούς, όσο και αν το σύστημά μας έχει εκφυλιστεί σε κομματοκρατικό. Δίνει λόγο στους πολίτες, που τους αντιμετωπίζει σαν απρόσωπα και άψυχα βαλάντια προς απομύζηση και τίποτε άλλο. Σαν να του έχει ανατεθεί μια δουλειά εργολαβικά· αδιαφορεί αν θα μετέλθει βάναυσα μέτρα για να τη διεκπεραιώσει.
Κι ύστερα... Κι ύστερα ήρθε ο πρωθυπουργός. Και τακτοποίησε το ζήτημα. Πρωτότυπο. Και πειστικότατο. Πάλι δάφνες θα μετράνε οι συγκυβερνώντες.
Παντελής Μπουκάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου