Περί μεσαίας τάξης (άρτσι μπούρτσι και λουλάς)...

Ακόμη κι ο Μαργαρίτης Τζίμας -αυτός ο καλός ο άνθρωπος - αν τον είχε μαθητή, θα τον έκοβε...
Σκοπιμότητες (πολιτικές, εκδοτικές και άλλες). Σήμερα θωπεύει το Σαμαρά.
Η προσέγγιση σοβαρών θεμάτων - όπως η "μεσαία τάξη"- αβασάνιστη, επιδερμική και πρόχειρη, πίσω απ' ωραίες λέξεις.
Οι χαρακτηρισμοί (οπως για τον... Παπανδρεου: δεν βγάζουν πρωθυπουργούς τα γυμναστήρια) φτηνοί.
Ανάθεμα το μπόι - της στήλης - του!

Διλήμματα

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΜΟΝΟΣ με τη μεσαία τάξη. Κάπως έτσι περιγράφεται με συνοπτικούς όρους η περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά.
Ο Πρωθυπουργός, μιλώντας για το φορολογικό νομοσχέδιο, είπε ότι δεν είναι εναντίον της μεσαίας τάξης. Επιβεβαίωσε έτσι μια πολιτική παραδοχή που ίσχυσε για όλους τους προκατόχους του από τη στιγμή που η Ελλάδα μπήκε στην τροχιά της ΟΝΕ. Γιατί η δραχμή ήταν το φυσικό νόμισμα του αχαλίνωτου λαϊκισμού που εξέλεξε πρωθυπουργούς - ας μην πούμε ονόματα - από το 1981 και μετά. Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα, είναι η μεσαία τάξη που σταθεροποίησε τις πρωθυπουργίες του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή. Αμφότεροι κυβέρνησαν με όρους ανάπτυξης και διεύρυνσης της ευημερίας - κυρίως χάρη στα χαμηλότοκα δάνεια σε ευρώ. Οταν ο αφασικός καραμανλισμός κατέρρευσε, η μεσαία τάξη στράφηκε στον - με όρους λάιφσταϊλ - φυσικό πολιτικό εκπρόσωπό της, τον Γιώργο Παπανδρέου. Αλλά τα γυμναστήρια δεν βγάζουν πρωθυπουργούς. Και η μεσαία τάξη είναι αυτή που έχει τα περισσότερα να χάσει όταν μια χώρα πάει στο ΔΝΤ. Το απέδειξε ακόμη και το διάλειμμα Παπαδήμου, στον οποίο ήλπισε η μεσαία τάξη, όμως εκείνος περιορίστηκε στο PSI. Τίποτε δεν μπορούσε να γίνει άμεσα για την πραγματική οικονομία. Και έτσι φθάσαμε στον Σαμαρά.
ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΟΜΕΝΟΣ τον Παπανδρέου και το Μνημόνιο, ο Σαμαράς πήρε το ρίσκο να μην πάει με τα νερά της μεσαίας τάξης. Διότι στην αρχή η μεσαία τάξη νόμιζε ότι το Μνημόνιο συνιστά νοικοκύρεμα. Η ύφεση δικαίωσε αναδρομικά τον Αντώνη, όμως χρειάστηκαν δύο εκλογές - τον Μάιο και τον Ιούνιο - αλλά και ο «κόκκινος κίνδυνος» που λεγόταν Τσίπρας για να στραφεί η μεσαία τάξη στον Σαμαρά. Εκτοτε η σχέση διαρκώς βελτιώνεται. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει για να σταματήσει η σφαγή της μεσαίας τάξης. Αυτή πληρώνει και ξαναπληρώνει φόρους. Αυτή είναι το κύριο θύμα της ανεργίας που έχει ρημάξει τον ιδιωτικό τομέα. Και αυτή σε λίγο θα έχει άδειες τσέπες.
ΕΙΝΑΙ η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης που έχει οδηγήσει στη λουμπενοποίηση της ελληνικής πολιτικής και στην άνοδο των άκρων. Είναι η βουβαμάρα της μεσαίας τάξης που έχει φέρει στον αφρό τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Είναι η ριζοσπαστικοποίηση - και ο αρνητισμός - των νεότερων ηλικιών ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης που έχει εκτοξεύσει τον Τσίπρα. Ο Σαμαράς τα ξέρει όλα αυτά. Μιλάει λοιπόν για τη φορολογία με όρους αναπτυξιακούς - διότι μόνο η ανάπτυξη μπορεί να αναστήσει τη μεσαία τάξη. Αλλά πώς να τα κάνεις αυτά με έναν Σόιμπλε που βλέπει την Ελλάδα ως κρατίδιο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας; Και με τη θηλιά των δημόσιων οικονομικών γύρω από τον λαιμό σου; Στο Φορολογικό φαίνεται το μεγάλο αδιέξοδο όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά της χώρας που χωρίς μεσαία τάξη δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί. Αυτό είναι το προσεχές δίλημμα των ξένων. Αν και όσα έγιναν και όσα προαναγγέλλονται για το χρέος δείχνουν ότι μέσα τους το έχουν καταλάβει. Οσο για τον Αντώνη Σαμαρά, αυτός πλησιάζει προς το δικό του δίλημμα. Διότι θα είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός μετά την ΟΝΕ που θα πρέπει να διαλέξει μεταξύ της διάσωσης της μεσαίας τάξης και του να μπει μαχαίρι στο Δημόσιο. 
TA NEA