Αν μπορεί να συμπεριληφθεί στα χρώματα, το μαύρο – λέει ένας χρωματικός κανόνας – είναι ουδέτερο. Για την ακρίβεια, ανήκει στα μη χρώματα – μαζί με το άσπρο – και ... δημιουργείται όταν δεν υπάρχει καθόλου φως. Ενα «χρώμα» χωρίς ήχο που γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επάνω του «αντηχούν» όλα τα υπόλοιπα. Το κόκκινο, πάλι, είναι ό,τι πιο έντονο έχει να επιδείξει η χρωματική παλέτα: το κόκκινο του πάθους, της φωτιάς, της δύναμης, της επανάστασης. Τι συμβαίνει όταν αυτά τα δύο «συναντηθούν»; Το μαύρο παίρνει ζωή και το κόκκινο γίνεται ακόμη πιο κόκκινο, πιο δυνατό και πιο συγκινητικό. Και τι αξία έχουν όλες αυτές οι χρωματικές φιλοσοφίες για το μικρό μαυροπούλι – ή ψαρόνι ή στούρνος ή γκάρκουλο ή ζαραβέλι ή χειμώνι – που τσιμπολογάει μύρτιλα κάτω από τον φθινοπωρινό ήλιο του Ρέντιτς, στην Κεντρική Βρετανία; Καμία απολύτως.
ΚΛΙΚ από ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου