Το παιδί μου με λέει μπιπ! ...

Ήταν ένα επιθεωρησιακό νούμερο πριν από λίγα χρόνια, στην Ελεύθερη Σκηνή, που σατίριζε την λογοκρισία στα σήριαλ της κρατικής και μόνον, τότε, τηλεόρασης.
Παρουσίαζε λοιπόν μια υποτιθέμενη σκηνή καυγά, από... μια σειρά, όπου οι ηθοποιοί αντί να μιλούν φυσιολογικά, αντικαθιστούσαν κάθε υποψήφια προς λογοκρισία λέξη με το μπιπ. Μ’ αυτό τον τρόπο ο διάλογος διαμορφώνονταν κάπως έτσι. (Δεν είναι το αυθεντικό κείμενο, αλλά η αίσθηση που μου έχει αφήσει στο διάβα του χρόνου).

-«Είσαι μια μπιπ, μια παλιομπίπ».
-«Εμένα θα πεις μπιπ, βρε μπιπ; Εσύ που βγάζεις τα μάτια σου με την μπιπάνα την γραμματέα σου;»
-«Ναι, εσένα θα πω μπιπ, γιατί μου είπε ο Άρης, ότι σε είδε να μπιπιέσαι με τον υδραυλικό».
-«Ο Άρης; Ας γελάσω. Χα-Χα! Και θα πιστέψεις αυτή την τελειωμένη την ξεκω-μπιπ-λιάρα που κάθε βράδυ ξεσκι-μπιπ-ίζεται στην Κουμουνδούρου;»
(Τότε δεν ταυτίζονταν ακόμα στο συλλογικό ασυνείδητο η Κουμουνδούρου με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με άλλες σεξουαλικές δυνάμεις. Κλείνει η παρένθεση).

Να μη σας τα πολυλογώ, έρχονταν και ο γιος, που νομίζω τον ερμήνευε ο αείμνηστος Μίμης Χρυσομάλλης, και πώς τα έφερνε η μπιποκουβέντα, έβριζε τη μάνα του αποκαλώντας την Μπιπ. Και τότε η Άννα Παναγιωτόπουλου, με ύφος δέκα Κατίνων Παξινού και Αλέξη Μινωτή μαζί, έλεγε την ιστορική ατάκα:

- «Το παιδί μου με λέει μπιπ!».

Όσο το φέρνω στη μνήμη πρέπει να ήταν το σκετσονούμερο «Οι άθλιοι της Βίκτωρος Ουγκώ», από την επιθεώρηση «Ψεκάστε-Ψηφίστε-Τελειώσατε», στο κηποθέατρο Αλίκη. Η υπόθεση κάτι σε Άμλετ, με ολίγον από σοσιαλιστικό ρεαλισμό, αφού στο τέλος ο γιος χάριζε το εργοστάσιο στους εργάτες. Ήταν η πρώτη περίοδος της πασοκικής διακυβέρνησης. Άρα δεν ήταν πριν λίγα χρόνια, που γράφω στην αρχή, αλλά πριν αρκετούτσικα, απλά μου φαίνονται λες και ήταν χθες, που λέει και το παλιό άσμα, και που όταν το τραγουδούσε νοσταλγικά ο πατέρας μου τον κορόιδευα, γιατί ως νέα φλέρταρα με την αιωνιότητα.

Για να επανέλθω, τον καιρό εκείνο, της Πλειστοκαίνου Περιόδου, υπήρχαν δύο κανάλια, και μία λογοκρισία.

Και ύστερα ήρθε ο έρωτας, δηλαδή τα ιδιωτικά κανάλια. Και μαζί και η «ανεξάρτητη αρχή» που λέγεται ΕΣΡ. Τα εισαγωγικά τα βάζω, γιατί βγάλτε μου τα νύχια, κρεμάστε με σαν την Υπολοχαγό Νατάσα, δεν θεωρώ ότι το φρούτο της ανεξαρτησίας ευδοκιμεί εν Ελλάδι.

Η αλήθεια είναι ότι με την έλευση των ιδιωτικών, η λογοκρισία για λίγα χρόνια ατόνησε. Δεν λέω πέθανε, γιατί είναι απέθαντη, σαν τα βαμπίρ ένα πράμα. Πού και πού ρουφούσε καμιά σταγόνα, όσο για να επιβιώσει, και επειδή ήταν αποσπασματικό το φαινόμενο δεν του δίναμε σημασία.

Έριχνε κάνα πρόστιμο στον Λαζόπουλο αποδώ, στο Καφέ της Χαράς αποκεί, για κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, λέει, από τον Φατσέα -γιατί ως γνωστόν στην κωμωδία ο ήρωας πρέπει να μιλάει Μπαμπινιώτης- και that’s it. Καμία αντίδραση. Αν διαμαρτύρονταν οι δημιουργοί τους θεωρούσαμε υπερβολικούς, το πολύ -πολύ να στήναμε κανένα πανελάκι για να συζητήσουμε τα όρια της σάτιρας στην δημοκρατία, λες και δεν αναιρεί το όριο και την σάτιρα και την δημοκρατία, και περνούσαμε τι καλά στα Τρίκαλα.

Και η λογοκρισία θέριευε prime time με το prime time και ήρθε σιγά- σιγά και γέμισε μπιπ η μικρή οθόνη, θυμίζοντας το νούμερο της Ελεύθερης Σκηνής. Και όπως ξέρουμε καλά όσοι τσακίζουμε τα Βαμπιροημερολόγια και τα Τρουμπλάντια, όσο πίνει αίμα το βαμπίρ τόσο θεριεύει, και δεν αρκείται πια σε κουνελιών και αρκούδων, αλλά διψάει για ανθρώπινο.

Και το ήπιε από τον λαιμό του Παπακαλιάτη, με το πρόστιμο για το gay φιλί. Όμως και τότε κλείσαμε τα μάτια, δεν τον πολυγουστάραμε κιόλας τον Χριστόφορο -για να λέμε αλήθειες- οπότε σκορδοκαΐλα μας, σκασίλα μας. Έπρεπε να γίνει σε ξένη σειρά το κόψιμο για να διαρρήξουμε τα ιμάτιά μας, μη μας πουν και βλάχους εκεί στα Λονδίνα, και να κοπεί δημοσιογραφική εκπομπή για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της Λογοκρισίας.

Ο ωχαδελφισμός και η χαλαρότητα εκτρέφουν ολοκληρωτισμούς. Αν η αντίδραση δεν είναι ανεξάρτητη από τις προσωπικές μας προτιμήσεις και την αισθητική μας τότε δίνουμε φλέβα στο τέρας. Και για να παραφράσω το γνωστό: Πρώτα βάλαν μπιπ στους Εβραίους κι εγώ δεν αντέδρασα, μετά μπιπώσαν τους μαύρους, και πάλι δεν αντέδρασα, όταν ήρθαν να βάλουν μπιπ σε μένα δεν υπήρχε κανένας θεατής για να διαμαρτυρηθεί.

Της Άννας Χατζησοφιά

left.gr