Το έργο της κυβέρνησης προχθές κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου το ξέρουμε: έπρεπε να πληρώσει τον λογαριασμό που άλλοι είχαν αφήσει στο τραπέζι, και πολύ καλά έκανε, διότι δεν φαινόταν να υπάρχει άλλο ρεαλιστικό ενδεχόμενο (ή τουλάχιστον δεν προτάθηκε σοβαρά).Από ‘κει και πέρα, οι...
νέες εξελίξεις, οι «κραυγές και ψίθυροι» σχετικά με την καταβολή της δόσης περιπλέκουν εξαιρετικά την ιστορία: μέχρι τώρα, γνωρίζαμε ότι βρισκόμαστε σε μια κακή και μη συμφέρουσα «συμφωνία κυρίων» μεταξύ ημών και των εταίρων: μπορεί το Μνημόνιο να μην φαίνεται να οδηγεί πουθενά, μπορεί να είναι τόσο σκληρό που δεν υπηρετεί ούτε καν τους επισήμως τεθειμένους στόχους, όμως η εκπλήρωση των προϋποθέσεων γι’ αυτό συνεπάγετο μέχρι τώρα αυτόματη απελευθέρωση των νέων δόσεων/ενέσεων ρευστότητας του δανεισμού.
Μία σου και μία μου. Tic for tac. Τα «θα δούμε», «μπορεί και όχι», «ααα θα το κοιτάξουμε», «δεν προλαβαίνουμε τώρα» εξ εταίρων αποτελούν τελείως νέα ήθη για την περίοδο μετά την υπερψήφιση του εκάστοτε πακέτου μέτρων, τα οποία δημιουργούν πιεστικά ερωτηματικά.
Σε όλα αυτά, η τραγική, βασανιστική απουσία αντιπρότασης από την αντιπολίτευση είναι πραγματικά επώδυνη. Δεν αναφερόμαστε μόνον στην ουσία του πράγματος καθ’ εαυτήν, αλλά και στην αποκαρδιωτική εικόνα του Κοινοβουλίου (του «ναού της Δημοκρατίας» και τα λοιπά κλισέ) την Τετάρτη.
Ήταν σαν να μπάζεις προσκοπάκια σε σύσκεψη πρυτάνεων. Φωνές και χειρονομίες καφενείου, συμπεριφορές ανοίκειες, λεκτικά πυροτεχνήματα εκπληκτικής ανευθυνότητας. Ο αμίμητος εθνικοσοσιαλιστής κ. Παππάς με τα «κάτσε κάτω – ααααα θα τ’ ακούσεις, θα τ’ ακούσεις κι εσύ» που θύμιζαν περισσότερο δελφινάριο, καφενείο και κωμική τηλεοπτική σειρά προ Σουλεημάν παρά το βήμα αγορητή του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Πόσες φορές και από πόσους διαφορετικούς «εθνοπατέρες» παραλίγο να βγει η κατάσταση εκτός κάθε ελέγχου… Πέρα από το υφολογικό όμως, και το περιεχόμενο των αντιρρητικών λόγων Χρυσής Αυγής, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξαρτήτων Ελλήνων τεκμαίρει την διολίσθηση της Βουλής στον τρόπο του καφενείου: στο τρίπτυχο «διαπιστώσεις – στηλιτεύσεις – συγκεκριμένες αντιπροτάσεις», ο καφενειακός λόγος δίνει κάθε βαρύτητα στα δύο πρώτα και εκλείπει προγραμματικά το τρίτο.
Δυστυχώς, πλέον συμβαίνει το ίδιο και στον λόγο του Κοινοβουλίου, ως ουδόλως ώφειλε… (Εδώ το χρυσούν βραβείο διαπιστώσεων και στηλιτεύσεων το παίρνουν οι ΑΝΕΛ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρεμπιπτόντως)
Δεν παίζουμε το παιχνίδι «το υπεύθυνο μνημόνιο-το ανεύθυνο αντιμνημόνιο» εδώ, διότι ξέρουμε από τα τελευταία δυόμισι χρόνια πόσο λάθος είναι, όταν μας λέγανε «ανεύθυνους». Αντιθέτως, διψάμε πραγματικά για αντιπρόταση και την περιμένουμε «απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Αναρωτιόμαστε όμως ειλικρινά, τι θα γίνει μ’ αυτήν την έρμη την αντιπρόταση εξ αντιπολιτεύσεως: πέρα από τις διαπιστώσεις, τις καταγγελίες και τις υλακές, υπάρχει και κάτι άλλο;
Πέρα από τα σοφίσματα που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, και παύση μνημονίων και δανεισμών και σημερινά και χθεσινά μισθολογικά επίπεδα, και ακύρωση του μνημονίου και Ευρώ, και μη μονομερείς ενέργειες και ανυπακοή, και μη αναγνώριση χρεών και δανεισμών και Ευρώπη;
Όλο αυτό, η πλήρης απουσία κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης στο πεδίο της συγκεκριμένης εναλλακτικής και αντιπρότασης, μπορεί να συμφέρει πολύ την κυβέρνηση, αλλά δεν συμφέρει καθόλου την χώρα και τους πολίτες της – άλλωστε, κανονικά κάθε κυβέρνηση θα ‘πρεπε να ελπίζει στην γόνιμη κριτική παρουσία της αντιπολίτευσης, ώστε να ενισχύεται η παραγωγή πολιτικής αλλά και το κίνητρο αποτελέσματος.
Εκπλήσσει δε και το εξής: ότι δυόμισι χρόνια τώρα, δεν έχει εμφανιστεί ένα κόμμα με κοινοβουλευτική σήμερα εκπροσώπηση (ας πούμε πλην ΚΚΕ) να διακηρύξει: «ιεραρχούμε την αξιοπρέπεια και την πλήρη ανεξαρτησία υψηλότερα από την όποια ευημερία. Στο όνομα αυτών των αξιών προτείνουμε απεμπλοκή και άμεση χρεοκοπία, γνωρίζοντας και μην αποκρύπτοντας ότι αυτό θα επιφέρει απόλυτη, αδιανόητη σήμερα φτώχεια και πείνα στον λαό για τα επόμενα κάποια χρόνια, ο οποίος όμως θα έχει ανακτήσει αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία».
Δεν θα συμφωνούσαμε με αυτήν την άποψη έτσι εκπεφρασμένη, διότι προδίδει αφελή ανάγνωση της σύνολης καταστάσεως – ελλοχεύουν και άλλοι κίνδυνοι. Όμως, η μη έκφραση αυτής της άποψης συνιστά πολιτικό κενό – και τεκμήριο ανειλικρίνειας, καθ’ ότι όσοι προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν κόσμο με τέτοιες τάσεις ορκίζονταν στο Ευρώ, στην Ευρώπη και στην ευημερία.
Εντάξει, η πολιτική εκπροσώπηση της αντιπολίτευσης δεν επιθυμεί να «διαβεί τον Ρουβίκωνα» και να αρθρώσει συγκεκριμένη ρεαλιστική εναλλακτική (αλλά μιλάμε για εναλλακτική, όχι για πομφόλυγες). Ο κόσμος της, ο αντιπολιτευόμενος κόσμος, δεν έχει αυτό το αίτημα, της άρθρωσης αντιπρότασης; Ή θέλει απλώς να «ξεδώσει»;
Και δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα.
ΚΛΜ
http://www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου