Η Τετάρτη 7 Νοέμβρη είναι πολύ σημαντική μέρα.
Για κάποιους επειδή θα υπάρχει φρέσκος Πλανητάρχης, για κάποιους άλλους επειδή θα ψηφιστούν τα νέα μέτρα της εξαθλίωσης και για εμάς εδώ, επειδή...
με την αυγή θα πάμε την πρώτη δόση του ελαιοκάρπου μας στο λιοτρίβι. Να δούμε τι ποσοστό θα πιάσουμε και τι οξύτητα θα έχει το λαδάκι....
Τα περσινά νούμερα ήταν 24% και 0,4 αντίστοιχα.
Τον τελευταίο καιρό δεν καταλαβαίνω πώς περνά η μέρα. Αλυσοπρίονο, χειροπρίονο, χτένια, ελαιόπανα, κουβάδες και τσουβάλια από το πρωί στις 7 μέχρι που σκοτεινιάζει. Με δυο ώρες διάλειμμα το μεσημέρι. Κι άλλες ώρες να είχε φως, κι άλλες θα δουλεύαμε. Η ανεργία στο 25% λένε οι ειδήσεις. Η Ελλάδα γεμάτη δουλειές παραγωγικές, δουλειές στη φύση που αναζωογονούν και εξευγενίζουν τον άνθρωπο, δουλειές ελεύθερες, έξω από αποστειρωμένα γραφεία καθιστικής μελαγχολίας, αλλά οι νεοέλληνες εδώ και χρόνια προτιμούν την ακινησία στην εργασία και την κίνηση μετά, στα γυμναστήρια, μπας και σώσουν την υγεία τους την οποίαν σακατεύουν επειδή ευτύχισαν να αποκτήσουν εργασία “πολιτισμένη”. Και τώρα που η κρίση χτύπησε την οικονομία του χρήματος κι άρχισε το σύστημα να ξερνάει κόσμο, κάποιοι ονομάστηκαν επισήμως άνεργοι κι έκατσαν στη γωνία. Για μένα ήταν πάντοτε αδιανόητα όλα αυτά. Και η μισθωτή εργασία και η ανεργία, δεν μπόρεσε ποτέ να τα χωρέσει ο νους μου. Προφανώς είχα και έχω ανεπάρκεια και υστέρηση σε σχέση με τις επιταγές της εποχής, γι’ αυτό σχεδόν τα πάντα με εκπλήσσουν και μου φαίνονται απίστευτα.
Την περασμένη βδομάδα κατέβηκα στην πόλη και μπήκα σε ένα σούπερ μάρκετ. Είχα κάτι μήνες να μπω σε σούπερ μάρκετ και μ’ άρεσε η ατμόσφαιρά του (φαντάσου να πας και σε κάνα σούπερ μάρκετ της Αθήνας, είπα μέσα μου). Περιηγήθηκα σε όλα τα ράφια, τις βιτρίνες και τα ψυγεία, περιεργάστηκα με το μάτι όλα τα πακετάκια, μπουκαλάκια, σακουλάκια. Όλα ξένα μού φαίνονταν, απόμακρα, ούτε να τα αγγίξω δεν τόλμησα. Τόσο αποκρουστικά ήταν. Μόνο οι σοκολάτες ήταν, όπως πάντα, απόλυτα ερεθιστικές αλλά έκανα πως δεν τις είδα, τις προσπέρασα φουριόζος κι ας μου κάνανε διάφορα νάζια κάποιες, τις είδα με την άκρη του ματιού και ούτε που σταμάτησα. Βρήκα απάγκιο στα όσπρια. Διάφορες μάρκες πάνω στις σακουλίτσες των συσκευασιών, σχεδόν όλες ελληνικές.Εκεί, μου φάνηκε πιο φιλική η εικόνα και άπλωσα το χέρι μου. Έπιασα απ’ όλα. Φασόλια ψιλά, χοντρά και μέτρια, φάβα, ρεβύθια, κουκιά, όλα τα κατέβασα απ’ το ράφι. Είχα την εντύπωση από πάντα ότι όλα αυτά τα ταπεινά όσπρια είναι ελληνικής παραγωγής. Ποτέ, πριν την κρίση, δεν είχα σκεφτεί να διαβάσω τα αναγραφόμενα επί του σακουλίου. Πράγμα που έκανα τώρα. Και είδα μετά μεγάλης έκπληξης ότι μόνο μια φάβα ήταν προϊόν ελληνικής γης, κάπου από την Πελλοπόνησο. Όλα τα υπόλοιπα έγραφαν “συσκευάζεται στην Ελλάδα” και “προϊόν εισαγωγής”. Κάποια μάλιστα έγραφαν και την χώρα προέλευσης. Από Περού, από Καναδά, από Ιταλία, από Κίνα, αυτά θυμάμαι. Διότι από την σύγχυση που έπαθα δεν μπόρεσα να τα καταγράψω στο νου μου όλα και συγκεκριμένα τι είναι από πού. Πανικοβλήθηκα στο σούπερ μάρκετ, εκεί μπροστά στα όσπρια. Συνειδητοποίησα ότι όχι μέλλον δεν έχουμε σαν πατρίδα αλλά ούτε και παρόν, ας το δηλώνει η δημάρ μετ’ επιτάσεως κατά την ψήφιση των μέτρων. Βγήκα από το σούπερ μάρκετ αγχωμένος και απογοητευμένος. Φαντάστηκα πως αφού ούτε καν στα όσπρια δεν υπήρχε σχεδόν τίποτε ελληνικό, καλύτερα να μην κοιτάξω καθόλου τα υπόλοιπα προϊόντα.
Ξαναγύρισα στο χωριό με άδεια χέρια. Πήγα στο κελάρι κι είδα τα φασόλια και τα κουκιά μου με άλλο μάτι. Ντόπια προϊόντα, ιθαγενή. Από τούτη τη γη και τούτο το νερό βγαλμένα. Όπως κι εμείς, όσοι αντιστεκόμαστε ακόμα στη λαίλαπα. Διότι οι υπόλοιποι δεν νιώθουν παρά μόνο τη μυρωδιά του χρήματος. Οι νεοέλληνες τα απαρνήθηκαν νωρίς τα προϊόντα της Ελλάδας, προτιμώντας τα εισαγώμενα και τώρα ξεπουλούν κι εμάς μαζί με τον βιότοπό μας, την πατρίδα μας ολάκερη προτιμώντας ξανά το δανεικό χρήμα των αποικιοκρατών που φέρνουν την ανάπτυξη της πλήρους καταστροφής.
Μάλλον είμαστε οι τελευταίοι που βιώνουν την ευτυχία να πηγαίνουν τον κόπο τους στο λιοτρίβι και να βλέπουν το λάδι τους να τρέχει ύστερα από τον ιδρώτα του προσώπου τους. Πολύ σημαντική μέρα λοιπόν.
Γιάννης Μακριδάκης
ostria-gr.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου