Ο Σαμαράς και ο τελευταίος χορός με την τρόικα...

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι συνεπής ως προς τις επιλογές του. Κεντρική του επιλογή από την έναρξη της κρίσης ήταν η Ελλάδα να αγοράζει χρόνο ώστε να μετέχει των ευρωπαϊκών εξελίξεων έως τη στιγμή που η Ευρώπη, δηλαδή η Γερμανία αντιλαμβανόμενη τον ...
κίνδυνο για τη δική της οικονομία από την παρατεταμένη «στεγνή» δημοσιονομική προσαρμογή να αλλάξει ρότα αποδεχόμενη την ανάγκη ανάσχεσης και αναπτυξιακής μεταστροφής.

Σωστή – καταρχήν – επιλογή ως προς τη στρατηγική της στόχευση και ως προς την τακτική δυνατότητα υλοποίησης της. Ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε να αποδομήσει την αποτελεσματικότητα του ελληνικού “προγράμματος διάσωσης” πρώτος, επέλεξε να θέσει την ανάπτυξη ως τον κύριο μηχανισμό εξόδου από την κρίση έγκαιρα, επέλεξε να αγοράσει η Ελλάδα χρόνο στηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, επέλεξε να γίνει Πρωθυπουργός ως εγγυητής της παραμονής μας στο Ευρώ, επέλεξε να θέσει την αντιμετώπιση του ελλείμματος αξιοπιστίας ως κυβερνητική του προτεραιότητα και επέλεξε να οδηγεί το καράβι «κάβο – κάβο» προτιμώντας ασφαλέστερα νερά από συντομότερες – αλλά πιο επικίνδυνες – διαδρομές. Συνεπής ο Αντώνης Σαμαράς και ως αντιπολίτευση και ως Πρωθυπουργός.

Η Γερμανία που αρνήθηκε να αναλάβει το ευρωπαϊκό πρόβλημα μόνη – δηλαδή που κατάλαβε έγκαιρα το 2009 ότι εάν μόνη η Ευρωζώνη αναλάμβανε το πρόβλημα της ευρωπαϊκής κρίσης τελικά αυτή είτε θα πλήρωνε όλα τα σπασμένα ή θα χρεωνόταν τη διάλυση του ευρωπαϊκού ονείρου αρνούμενη να τα πληρώσει, έκανε επίσης διακριτικά μία κεντρική επιλογή. Να μετατρέψει τον ευρωπαϊκό οικονομικό κίνδυνο σε γερμανική πολιτική ευκαιρία αναδιατύπωσης των όρων του ευρωπαϊκού πρότζεκτ.

Από γερμανικής πλευράς, επίσης σωστή – καταρχήν – επιλογή και ως προς τη στρατηγική της στόχευση και ως προς την τακτική δυνατότητα υλοποίησης της. Η Γερμανία το 2009 αδρανοποίησε την ΕΕ με τη δημιουργία του άξονα με τη Γαλλία του Σαρκοζύ, συνέδεσε την καθημερινή διαχείριση του ευρωπαϊκού προβλήματος με την παγκόσμια κοινότητα μέσω του ΔΝΤ (ούτως ή άλλως το πρόβλημα αυτό καθαυτό ήταν de facto συνδεδεμένο), κόλλησε σε εμμονές παραδειγματισμών και αποτροπής “ηθικών κινδύνων” και δεν μπόρεσε (το γιατί θα δείξει η ιστορία) να αποτρέψει έγκαιρα την ελληνική σπίθα από το να γίνει ευρωπαϊκή απειλή, ικανή να κάψει και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ομαλά, χωρίς αντίλογο ή βία η Γερμανία ετέθη στην κεφαλή της ευρωπαϊκής ιεραρχίας και συνοδηγός της παγκόσμιας οικονομίας.

Ο σχεδιασμός υλοποίησης ήταν σχετικά απλός και τον έχουμε περιγράψει αναλυτικά στο παρελθόν. Σχεδιάστηκαν πακέτα διάσωσης που στη λογική τους περιείχαν μία δομική αντίφαση, μεταξύ του στόχου της βιωσιμότητας που έπρεπε να εξυπηρετούν και της παραγόμενης, από τις πολιτικές τους, ύφεσης που υπονόμευε τον ίδιο τον στόχο. Στη δική μας περίπτωση η αγχόνη ήταν ο ίδιος ο στόχος: επίτευξη χρέους/αεπ 120% έως το 2020 που στήθηκε πάνω σε μία κινούμενη άμμο ενός εξαρχής υπο-χρηματοδοτουμένου προγράμματος και σε κάθε δόση ανακάλυπτε και νέα χρηματοδοτικά κενά. Αυτή η λογική σχεδιάστηκε με το ΔΝΤ, όταν το τελευταίο έβλεπε ακόμα σενάρια βιωσιμότητας, έστω στα χαρτιά.

Εμείς, ως τότε κυβέρνηση, το αποδεχτήκαμε χωρίς καν να καταλάβουμε την παγίδα που έβαζε την Ελλάδα στη μέγκενη, χωρίς ασφαλιστικές βαλβίδες ανάπτυξης ή οριοθέτησης των μέτρων που θα μπορούσαν εκάστοτε να ζητηθούν και τέλος, χωρίς εγγυήσεις χρηματοδότησης των χρηματοδοτικών κενών που θα προέκυπταν εξαιτίας λανθασμένης εκτίμησης ή αδυναμίας συνέχισης της χρηματοδότησης από κάποιο από τα μέρη. Άφησαν την Ελλάδα μόνη να πρέπει να καλύπτει τα όποια κενά δημιουργούσε το πρόγραμμα, στο όνομα του κακού της παρελθόντος.

Ο χρόνος κύλησε, οι προβλέψεις έγιναν δεδομένα και τα δεδομένα τροφοδότησαν νέες προβλέψεις. Και όλες αυτές από όπου και εάν προέρχονται συγκλίνουν πλέον σε ένα συμπέρασμα. Δεν υπάρχει αύριο για την ελληνική οικονομία χωρίς επίλυση της βιωσιμότητας του χρέους της. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Ο πρόσφατος χορός με την Τρόικα ίσως να είναι και ο τελευταίος τέτοιος χορός. Και εάν όλοι στρέφαμε έως σήμερα την προσοχή μας στο οξύ πρόβλημα της ρευστότητας παραβλέποντας την ωρολογιακή βόμβα της μη-βιωσιμότητας, πλέον δεν υπάρχει άλλο τέτοιο περιθώριο, καθώς ο χρόνος που μπορούμε να αγοράσουμε είναι μικρότερος του αναγκαίου. Το ΔΝΤ (με όλες τις συνιστώσες του) θα τον σταματήσει απαιτώντας – όπως φαίνεται – μία οριστική λύση.

Αυτό το σημείο θα είναι κομβικό. Σε αυτό το σημείο θα κριθεί τελικά και οριστικά και η επιλογή “αγοράς χρόνου” του Αντώνη Σαμαρά και η επιτυχία της γερμανικής επιλογής. Ο Αντώνης Σαμαράς κερδίζει εφόσον επιτύχει την οριστική λύση για την ελληνική οικονομία πριν διαλυθεί η πολιτική και κοινωνική συνοχή. Οι Γερμανοί κερδίζουν εφόσον το ευρωπαϊκό πρότζεκτ δεν διαλυθεί έως ότου έχουν θεσμικά θωρακίσει τους νέους ευρωπαϊκούς όρους . Υπάρχουν κοινοί τόποι στους επιμέρους στόχους.

Το γερμανικό σχέδιο διατρέχει μία αληθινή απειλή: την ελληνική χρεοκοπία και την πρόκληση ενός τσουνάμι δευτερογενών επιπτώσεων στην Ευρώπη και ευρύτερα που η Γερμάνια θα χρεωθεί πολιτικά και οικονομικά.

Είναι πλέον παγκοίνως αποδεκτό ότι δεν υπάρχει – όχι – βιωσιμότητα, αλλά ούτε καν προσέγγιση βιωσιμότητας με την τροχιά που έχει πάρει η ελληνική οικονομία. Όποιες εκτιμήσεις για λόγο χρέους προς ΑΕΠ έχουν την μονάδα ως πρώτο ψηφίο για το 2020 είναι ίσως ήδη αισιόδοξες. Η λύση τώρα αφορά πρωτίστως τον – λεγόμενο – επίσημο τομέα (ΕΚΤ, Κεντρικές τράπεζες, χώρες, ΔΝΤ).

Οι Γερμανοί δεν πρόκειται να συναινέσουν εύκολα σε οποιοδήποτε σχέδιο εμπλοκής του επίσημου τομέα σε απομείωση του ελληνικού χρέους, γιατί αυτή θα είναι η πρώτη (αληθινά) φορά που οι φορολογούμενοί τους θα χάσουν χρήματα. Και οι Γερμανοί είναι σε προεκλογική περίοδο. Όμως τελικά θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ του να πάρουν τμήμα των χρημάτων τους ή τίποτα. Και το κάτι είναι μεγαλύτερο του τίποτα. Και σε κάθε περίπτωση ο χρόνος κατά τον οποίο θα μπορούσαν να “εξοργιστούν με έκπληξη που η Ελλάδα δεν επέτυχε τη βιωσιμότητα του χρέους της ” πέρασε.

Κάπου εδώ πρέπει να είναι και η δική μας διαπραγματευτική θέση. Ο Αντώνης Σαμαράς επέτυχε – χωρίς κραυγές – να αναδείξει ένα προφίλ σοβαρότητας και στιβαρότητας. Επέτυχε να ξανακαθίσει η Ελλάδα στο τραπέζι της Κορυφής. Επέτυχε ενδεχομένως να αρχίσει ο κόσμος να πιστεύει ότι κάπου, κάποτε υπάρχει φως. Επέτυχε δε (όσα πιστεύει καθένας) την ώρα που σχεδιάζονται τα σκληρότερα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που γνώρισε χώρα εν καιρώ ειρήνης. Τώρα έρχεται η ώρα να διασφαλίσει την οριστική λύση για τον τόπο. Τη λύση στο πρόβλημα της βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες του Ελληνικού λαού. Αυτό πρέπει να στοχεύσουμε ανοικτά και επίσημα.

Οι Γερμανοί θα αναγκαστούν να συμπορευτούν με κάποιου τύπου OSI. Δεν θα αντέξουν την πίεση των αριθμών και της κλίμακας των επιπτώσεων. Θα προσπαθήσουν ίσως να σχεδιάσουν ένα πρόγραμμα που θα τους επιτρέπει να “σώσουν τα προσχήματα στο δικό τους πολιτικό και εκλογικό κοινό”, συνδέοντας περαιτέρω απομείωση του χρέους με νέους όρους. Όπως και εάν δομηθεί, η εθνική θέση πρέπει να διασφαλίσει την τελική λύση τώρα χωρίς περιστροφές και αμφιβολίες. Με μέτρο την κοινωνική συνοχή και την οριστική βιωσιμότητα. Τότε θα μπορούμε να μιλάμε χειροπιαστά και για ανάπτυξη. Οι σύμμαχοι μας σε αυτή τη θέση είναι ήδη αρκετοί και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού και μέσα στην ίδια τη Γερμανία (και μην εκπλαγούμε εάν με αυτούς είναι και η ίδια η Καγκελάριος).

Κάποτε διατυπώσαμε την εκτίμηση ότι “o αληθινός κίνδυνος για εμάς δεν είναι να διακοπεί ξαφνικά η δανειακή χρηματοδότηση… Ο κίνδυνος που διατρέχουμε είναι να βρεθούμε βαλτωμένοι σε μία αναπτυξιακή στασιμότητα που θα δημιουργεί πίεση για αύξηση της συμμετοχής μας (μέτρα), ενώ ταυτόχρονα δεν θα μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε πολιτικές γιατί πλέον δεν θα υπάρχουν ισοδύναμα μέτρα. Απλά, δεν θα υπάρχουν μέτρα!”

Η ώρα ήρθε. Η έως σήμερα στρατηγική του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά είναι σωστή και συνεπής. Η χώρα διαθέτει πλέον ένα απόθεμα αξιοπιστίας, ικανό να αποτελέσει βατήρα αισιοδοξίας.

However
http://www.antinews.gr