Παρακολουθώ τις προσπάθειες ανασύστασης του κεντροαριστερού χώρου και είναι σαν να αναβιώνουν ενώπιόν μου όλοι οι δυσφημιστικοί για τις αλεπούδες μύθοι: Αλώπηξ και κόραξ, αλεπούδες κοψονούρες κόψτε τις...
ουρές σας ούλες, τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι και εμένα που με βλέπεις έχω πολλά ράμματα για τη γούνα σου.
Εν τω μεταξύ έσκασε χθες σαν ντόμινο το κακό μαντάτο από τον καλλικρατικό Δήμο Βοΐου Κοζάνης. Αγνώστου εθνικότητος λυσσασμένη αλεπού δάγκωσε αφελή έλληνα σκύλο (ποιμενικό), εγώ δάγκωσα την ουρά μου και οι υγειονομικές υπηρεσίες δάγκωσαν τα χείλη τους.
Ηταν ανάγκη να λυσσάξει το ζωντανό και μετά ν' αρχίσουμε να ψαχνόμαστε; Σαν να μην μας έφτανε το πεσμένο μας ανοσοποιητικό, θα πρέπει τώρα να φυλαγόμαστε και από τα θεριά της φύσης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν κάποτε στα δόντια τους πιαστείς κανείς δεν θα μπορέσει να σε βγάλει. Μαθαίνω μάλιστα πως ο ιός μεταδίδεται και με το σάλιο και αυτό είναι κυρίως που με ανησυχεί. Αντε να αναχαιτίσεις όποιον έρχεται αποφασισμένος πάση θυσία να σε σαλιώσει, χωρίς όμως να θεωρηθείς αγενής και ότι έχεις μέσα σου τον ανθρωποδιώχτη. Σπρώχνω διακριτικά, φοράω τα γυαλιά μου, βάζω αγκώνες, προτάσσω και τη μύτη μου, αλλά το μολυσματικό φιλάκι βρίσκει συνήθως τον δρόμο του πάνω στο μάγουλό μου. Λύσσα κακιά η εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις. Α, όλα κι όλα, δεν θέλω νυχιές, σύντροφοι, κι ας είναι κι από αυθεντική ετόλ ρενάρ σαν κι εκείνες που φορούσε στο σινεμά η Τασσώ Καββαδία.
Ρούλα Γεωργακοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου