Η υποκριτική είναι μεγάλη τέχνη. Χωρίς αυτήν ο πολιτισμός μας δεν θα ήταν αυτός που είναι. Και δεν εννοώ μόνο τα μεγάλα επιτεύγματα της θεατρικής σκηνής. Εννοώ τα μέσα και τα εργαλεία με τα οποία η υποκριτική μπορεί να καλλιεργήσει την πειθώ. Και χωρίς την πειθώ δεν μπορεί να...
λειτουργήσει η δημοκρατία. Ας θυμηθούμε μόνον ότι ο Δημοσθένης δεν θα είχε σταδιοδρομήσει ως ρήτορας στην Αθήνα του 4ου π.Χ. αιώνα αν, εκτός των άλλων, δεν είχε μαθητεύσει και στο πλευρό του ηθοποιού Σάτυρου. Η υποκριτική, όπως κάθε μεγάλη τέχνη, απαιτεί καλλιέργεια, σκληρή δουλειά και ταλέντο, αν ορίσουμε το ταλέντο ως την περίφημη έφεση ή κλίση που σου επιτρέπει να διαχειρίζεσαι τα υλικά της τέχνης σου. Ολα αυτά σου επιτρέπουν να ελέγξεις τα υλικά σου για να βρεις τον ρυθμό και το μέτρο, τα βασικά συστατικά της γλώσσας της πειθούς.
Φανταστείτε τώρα τον σύζυγο ο οποίος, νομίζοντας πως είναι δεινός υποκριτής, προσπαθεί να πείσει τη σύζυγο ότι συναντήθηκε μεν με την «άλλη» στο ξενοδοχείο «Η καλή ελπίς» αλλά δεν είχε την περιέργεια να της ξεκουμπώσει το μπουστάκι της. Διότι αυτό δεν θα ήταν σωστό, κι αυτός δεν θέλει να παραβεί τους κανόνες του γάμου τους. Βλέποντας δε πως δεν μπορεί να πείσει, μιλάει μουτρωμένος, γιατί τα μούτρα παρ' ημίν είναι ένδειξη σοβαρότητας, και κάθε τόσο αφήνει τον θυμό του να ξεσπάσει, αφού η σύζυγός του δεν δείχνει να καταλαβαίνει πως απ' τον έρωτά του γι' αυτήν εξαρτάται το μέλλον του κόσμου. Οσοι τουλάχιστον είδατε προχθές τον κ. Βενιζέλο να μιλάει όχι για το μπουστάκι αλλά για το στικάκι στο δελτίο ειδήσεων του Μega έχετε μια αρκετά σαφή εικόνα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πολιτική υποκριτική στη χώρα μας. «Δεν ήταν δική μου δουλειά να το δω, ήταν του κ. Διώτη, και το πήρα γιατί μου το έδωσαν, αλλά σέβομαι τους νόμους, το Σύνταγμα και τον κ. Παπακωνσταντίνου, και γι' αυτό το πήρα στο γραφείο μου για να το φυλάξω ως αντικείμενο». Οπως οι χαρτοκόπτες και τα συρραπτικά, ένα στικάκι πάντα είναι χρειαζούμενο και μη χτυπάτε το ΠΑΣΟΚ διότι είναι παράγοντας σταθερότητας κ.λπ. κ.λπ.
Υπερηφανευόμαστε πως η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί να μην έβγαλε αστροφυσικούς, έβγαλε όμως θεατράνθρωπους, άρα, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να έχουμε μεγάλες επιδόσεις στην τέχνη της υποκριτικής. Χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι δημοφιλέστεροι ηθοποιοί υπήρξαν πάντα οι κωμικοί μας και ότι το παίξιμό τους πήρε πολλά όχι μόνον από τον Καραγκιόζη αλλά και από τις θεατρικές υπερβολές της καθημερινότητας, εκεί που η υποκριτική είναι σκέτη υποκρισία.
Οσο για την υποκρισία, αυτή είναι δημοκρατικά μοιρασμένη μια και δεν χρειάζεται ούτε ταλέντο ούτε καλλιέργεια ούτε καν σενάριο. Κι όταν βλέπεις την πολιτική τάξη να παίζει χωρίς σενάριο και να μπερδεύει τη δημοκρατική υποκριτική με την υποκρισία, όταν σε τυραννάει η έλλειψη ταλέντου, τότε γιατί απαιτείς από τον συνδικαλιστή των ναυπηγείων να μην παίζει την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων γνωρίζοντας ότι κανείς δεν θα τον εμποδίσει;
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου