"Τσιπάκια σφηνώνουν στο μυαλό τους και κομπιουτεράκια, για να μην μπερδεύονται στους λογαριασμούς..."...
Παντελής Μπουκάλας
Εντάξει. Ενας αυθαίρετος αυτοσχεδιασμός ήταν, μια προβοκατόρικα βλακώδης πρωτοβουλία χαμηλόβαθμου στελέχους του τεχνικού επιτελείου της τρόικας. Από την αγωνία του να ... δείξει έργο. Ή από αναδρομική τσαντίλα, γιατί ήρθε κάποτε διακοπές στα μέρη μας, πήρε την άγονη γραμμή και χάλασε μιάμιση μέρα στη θάλασσα, από λιμανάκι σε λιμανάκι. Κι είπε μια κουβέντα, για να ξεθυμάνει και να περάσει κι η ώρα: Να εκκενωθούν τα νησάκια με λιγότερους από 150 κατοίκους. Εχει σημασία πόσα είναι; Αν είναι ένα ή δύο μόνο, ας πούμε το Φαρμακονήσι, η Γαύδος η Ψέριμος, το Μαθράκι, ο Καστός; Τυχαία τα ονόματα. Γιατί δεν έχει καμία σημασία αν είναι έστω κι ένα μονάχα το νησάκι στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο που κρατάει πάνω του δέκα ή είκοσι ψυχές, πέντε κατσίκια, μια ντουζίνα κότες, έναν σκύλο για την παρέα, λίγες ρίζες ελιές. Ο άνθρωπος αγιάζει τον τόπο, έλεγαν οι κάπως παλαιότεροι, κι όχι ο τόπος τον άνθρωπο. Και δεν ήξεραν ούτε υπήρχε ανάγκη να ξέρουν τι έλεγαν οι πολύ πολύ παλαιότεροι - για τα τείχη μιας πόλης που είναι οι άνθρωποί της. Αλλά κι αυτοί οι χαμηλοί τεχνοκράτες, τόσο μαραγκιασμένη ψυχή έχουν; Τσιπάκια σφηνώνουν στο μυαλό τους και κομπιουτεράκια, για να μην μπερδεύονται στους λογαριασμούς, να μη συγχέουν νούμερα και αισθήματα; Και στις φλέβες τους τρέχουν ευρώ, όχι αίμα όπως στων άλλων ανθρώπων, που φαίνεται πως ανήκουν σε προϊστορικό στάδιο της ανθρωπότητας; Να το πάρουμε σαν καλαμπούρι; Σαν κακοήθη αστειότητα αδαούς ή επηρμένου; Μα φυσικά. Κι ωστόσο, αυτοί ακριβώς θα μας σώσουν. Αυτοί και οι προϊστάμενοί τους, που ανάλογα μυαλά κουβαλάνε. Και που, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, αφού βρίσκουν και τα κάνουν, μας έχουν μεταξύ καταθλίψεως και παραφοράς. Να νομίζουμε ότι μας κυνηγούν ενώ στην πραγματικότητα θέλουν το καλό μας. Το καλό όσων θα απομείνουν με κάποια δουλίτσα και με κατιτίς να πληρώνουν τα λερναία κεφαλικά. Να το πάρουμε σαν εξωφρενική ελαφρότητα λοιπόν και να βάλουμε το σπαθί στο θηκάρι. Γιατί όχι. Και να σκεφτούμε και το εξής: Πόσο βαρύτερες αποδείχθηκαν οι κόκκινες γραμμές και τα ισοδύναμα; Πόσο εξωπραγματική δεν φάνταζε στην αρχή η πιθανότητα να καταστρατηγηθεί αγρίως το εξίμισι προς πέντε στο κόστος του πακέτου; Ε, ούτε το αθροιστικό 11,5 έμεινε στη θέση του ούτε η αναλογία. Αρα; Εδώ είμαστε.
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου