Στις πρόσφατες εκλογές του Ιουνίου ένας από τους βασικούς λόγους που συνετέλεσε στο να κερδίσει η Νέα Δημοκρατία ήταν επειδή οι άνθρωποι της μεσοανώτερης τάξης φοβήθηκαν ότι πιθανή επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρωζώνης και κατά συνέπεια θα οδηγούσε και τους ίδιους σε οικονομική ασφυξία. Φοβήθηκαν ότι θα...
πάθουν τα ίδια ή και χειρότερα με τους μισθωτούς και συνταξιούχους.
Οι περικοπές του πρώτου μνημονίου τους άγγιξαν, αλλά επειδή είχαν «λίπος» να κάψουν δεν εξεγέρθηκαν, προτιμώντας να διατηρήσουν -τουλάχιστον αυτό τους διαβεβαίωνε προεκλογικά η Ν.Δ.- ένα ανεκτό, για τα δεδομένα της κρίσης, βιοτικό επίπεδο, το οποίο συνάδει και με τη διακριτή θέση που κατέχουν στην κοινωνία.
Εκ παραλλήλου, τα μεσοανώτερα αυτά στρώματα εκ πεποιθήσεως είναι υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ιδέας, του εκσυγχρονισμού του κράτους και μιας ορισμένες αστικής αισθητικής για τη ζωή και κουλτούρας για την κοινωνία. Προτιμούν τη σιγουριά των βημάτων και της εξελικτικής ωρίμανσης και απεχθάνονται την αβεβαιότητα των αλμάτων, των ρήξεων και των αναταράξεων.
Το «πακέτο» που τους πρόσφερε ο Σαμαράς (επαναδιαπραγμάτευση επαχθών όρων του μνημονίου, επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής, αναπτυξιακά αντίμετρα, όχι νέοι φόροι, όχι οριζόντιες περικοπές, προστασία των ειδικών μισθολογίων κ.λ.π.) ήταν σαφέστατα, για τους ίδιους και τα συμφέροντα τους, πιο ελκυστικό από την «περιπέτεια» που εκτιμούσαν ότι θα τους οδηγούσε ο Τσίπρας και η πολυπληθής κομματική του παρέα, οι περίφημες συνιστώσες.
Τώρα συνειδητοποιούν ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Αλλιώς το είχαν φανταστεί κι αλλιώς το πράγμα τους προκύπτει. Οι μυλόπετρες της κρίσης τσακίζουν και τη δική τους ραχοκοκαλιά. Μετά τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους, μετά τους μικρομεσαίους και τους μεσοκατώτερους δημοσίους υπαλλήλους, ήλθε η ώρα να μπουν στη σειρά των «υπό προλεταριοποίηση» τα μεσοανώτερα στρώματα και τα «ειδικά μισθολόγια».
Ήλθε η ώρα των δικαστών, των καθηγητών πανεπιστημίου, των νοσοκομειακών γιατρών, των στρατιωτικών, των σωμάτων ασφαλείας να υποστούν μισθολογικές μειώσεις που εκτός από την οικονομική ζημία που συνεπάγονται έχουν και επίπτωση στο επαγγελματικό και κοινωνικό τους στάτους. Πλέον πλήττεται ο σκληρός πυρήνας της μεσοανώτερης τάξης και οι «σιδηροί βραχίονες» του κράτους, αυτοί δηλαδή που έχουν την ευθύνη τήρησης της δημόσιας τάξης και ασφάλειας της χώρας. Αυτό βλάπτει την κοινωνική συνοχή, αφού είναι από τους βασικούς αρμούς του αστικού πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα όμως απονομιμοποιεί και πολιτικά την συμμαχική κυβέρνηση των τριών κομμάτων, αφού ήταν ο βασικός κυματοθραύστης της αριστερής πλημμυρίδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα πράγματα λοιπόν ζορίζουν για την κυβέρνηση. Όταν εξεγείρονται οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι πρόβλημα για μια κυβέρνηση. Πρόβλημα είναι και όταν εξεγείρονται οι εργάτες και οι αγρότες. Όταν όμως εξεγείρεται και η μεσοανώτερη τάξη τότε το …βασίλειο κινδυνεύει. Και κινδυνεύει σοβαρά.
Μπορεί να καταλογίσεις τα μύρια όσα στους δικαστές, τους γιατρούς, τους πανεπιστημιακούς, τους ένστολους. Να έχεις να λες και να γράφεις τόμους για τη διαφθορά, το φακελάκι, τα ερευνητικά προγράμματα, την προστασία που ανθεί σε αρκετούς εξ όσων υπάγονται στα «ειδικά μισθολόγια».
Όμως, η εξέγερσή τους μπορεί να καταφέρει μεγαλύτερο πλήγμα στο αστικό σύστημα από ότι μία εξέγερση εργατών και κολλήγων. Τα συστήματα γκρεμίζονται και οι κυβερνήσεις πέφτουν όταν οι οικοδόμοι ξηλώνουν τα πεζοδρόμια, όμως το έργο των οικοδόμων γίνεται πιο εύκολο όταν οι κασμάδες είναι …ευγενική προσφορά της μεσαίας τάξης και με τους σιδηρούς «βραχίονες» του κράτους να κάνουν τα στραβά μάτια.
Φελνίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου