Πάμε στοίχημα ότι δεν μ΄αγαπάς; ...

Έλια Ζερβού

Ο έρωτας είναι σαν την τυρόπιτα. Αρέσει σε όλους.

Το πόσες θα φάει ο καθένας και πόσο θα παχύνει, εξαρτάται από τη λαιμαργία του.

Υπάρχουν πολλών ειδών τυροπιτόφιλοι.

Άλλος τρώει μια την...

εβδομάδα, άλλος κάθε μέρα, άλλος μόνο σπιτική κι άλλος μέχρι κι αυτή την πέτσινη του συνοικιακού τυροπιτάδικου.

Άλλος τη θέλει με σφολιάτα, άλλος με το φύλλο της ψιλό, άλλος κουρού κι άλλος χωριάτικη.

Όμως, ό,τι και να κάνει ο καθένας, όση τυρόπιτα κι αν τρώει, όπως κι αν την τρώει, όλοι στην τουαλέτα την αφήνουμε στο τέλος.

Κακό;

Ξέρω γω; Μπορεί να ήταν καλύτερο να τρώγαμε μονάχα μια τυρόπιτα και να την είχαμε μέσα μας για πάντα.

Προφανώς η οικονομία της φύσης εξυπηρετείται περισσότερο με το διαρκές φάγωμα-χώνεμα.

Γι αυτό δεν περνάμε όλη μας τη ζωή με έναν ερωτικό σύντροφο.

Δε γίνεται να ζήσεις με την τυρόπιτα που έφαγες στο διάλειμμα στο σχολείο, μέχρι να πεθάνεις.

Φυσικά, αν υπολογίσουμε ότι τρώμε κάνα πεντάρι χιλιάδες πραγματικές τυρόπιτες σε όλη μας τη ζωή, η σύγκριση με τους συντρόφους δεν υπάρχει. Πέντε χιλιάδες γκόμενες ούτε ο Μικ Τζάγκερ έχει πάρει.

Καλά, αυτό δεν το υπογράφω κιόλας.

Συνεχίζω, παρότι σας μπερδεύω τον έρωτα με τα πηδήματα, αλλά και τον έρωτα με την αγάπη.

Ένας συνηθισμένος άνθρωπος θα φάει καμιά δεκαριά έρωτες σε όλη του τη ζωή. Το πολύ.

Υπάρχουν βέβαια και τα ζευγάρια που δεν χωρίζουν ποτέ.

Γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο, παντρεύτηκαν κι από τότε τους βλέπεις συνέχεια μαζί, στις διακοπές, στο σινεμά, στο θέατρο, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στις πλατείες όταν κάνει κάνα μεγάλο σεισμό. Αχώριστοι για πάντα.

Μιλάω για σχέση τώρα, όχι για σεξ.

Σεξ μάλλον κάνουν στη ζούλα με άλλους, άμα τύχει ή άμα τους πετύχει.

Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι που διατηρούν απλώς, μακροχρόνιες σχέσεις.

Μπορεί δηλαδή σε ένα σεισμό να πετύχεις στην πλατεία τη Μαρία με τον Σάκη και στον επόμενο σεισμό, με τον Δημήτρη.

Βέβαια, δεν ξεχνάω εκείνους, που πέρα από ένα δεσμό διαρκείας που τους έτυχε, δεν τους ξαναέκατσε μόνιμο νταραβέρι στη ζωή και μπακουροβολοδέρνουν όπως να ΄ναι.

Αυτούς συνήθως τους βρίσκεις μπροστά σου σε όλες τις φυσικές καταστροφές, σαν να γκαντεμιάζουνε το σύμπαν ένα πράμα.

Τώρα, δεν είμαι και σίγουρη που το λέω, ίσως έχω προκατάληψη, επειδή το έχω ζήσει με μια τύπισσα στη γειτονιά μου.

Χωρισμένη απ΄τη δεκαετία των είκοσι, στα σαράντα της, ακόμα δεν είχε σταυρώσει σχέση.

Ε, στο μεγάλο σεισμό του ’99, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είδα μπροστά μου. Μόνη σαν πλεμόνι, όπως τότε που τη συνάντησα στο πλοίο επιστροφής από τη Σύρο, με δέκα μποφόρ. Πάλι μόνη, αλλά κίτρινη σαν το λεμόνι από το φόβο της, εκείνη τη φορά.

Μετά από αυτά τα δυο σοβαρά περιστατικά, τη συνέδεσα με τη γκαντεμιά. Και ίσχυε από τη στιγμή που το παρατήρησα.

Αν τη συναντούσα το πρωί που έφευγα για δουλειά, πήγαινε η μέρα χάλια.

Μου είπε τότε η γιαγιά μου, πως πρέπει όταν τη βλέπω να πιάνω τη μασχάλη μου και να μυρίζω το χέρι μου μετά, ώστε να μη με πιάνει το κακό της μάτι.

Δε δούλεψε το κόλπο, γιατί είναι σαφές πως η γιαγιά το ήξερε από τότε που βρωμούσαν οι μασχάλες και οι άνθρωποι έτρωγαν μόνο μια τυρόπιτα σε όλη τους τη ζωή, καλή, κακή, καμένη. Γιατί τότε, η μπόχα εξολόθρευε το κακό το μάτι αλλά και την όποια πιθανότητα για φρέσκια τυρόπιτα.

Ευτυχώς μετακόμισα και σώθηκα απ΄την τύπισσα.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα έμαθα ότι ξαναπαντρεύτηκε. Ελπίζω να έσπασε η γκαντεμιά που ανέδιδε γύρω της.

Ναι, όχι, τελικά το πιστεύω. Ο ανέραστος άνθρωπος είναι γκαντέμης και γρουσούζης, αλλά αφορά άλλη συζήτηση.

Ας γυρίσω στις τυρόπιτες.

Που λέτε, ο έρωτας είναι σαν την τυρόπιτα, αρέσει είπαμε σε όλους.

Αν η ζωή σε ρίξει στο λαχείο της μόνιμης σχέσης, τρως την ίδια τυρόπιτα κάθε μέρα. Όχι όλη μαζί φυσικά, ψιχουλάκι-ψιχουλάκι, να φτουρήσει.

Αν σε πετάξει στο ανικανοποίητο, παίρνεις σβάρνα τους φούρνους.

Το σωστό λοιπόν είναι, πως o έρωτας περνάει από το στομάχι, αλλά καταλήγει στην τουαλέτα, όπως προείπα.

Κι έτσι, βρήκαμε την απάντηση στο ερώτημα «γιατί είναι τόσο δύσκολο να σε αγαπήσει κάποιος;».

Γιατί δεν αγαπάς αυτό που χέζεις. Τόσο απλό.