Πάντοτε έβρισκα παράλογη την κατάσταση με τα δωρεάν συγγράμματα, τα οποία δεν υφίστανται σε καμία ευρωπαϊκή χώρα από αυτές για τις οποίες γνωρίζω την κατάσταση. Το πρόβλημα με τα δωρεάν συγγράμματα είναι το εξής: ο φοιτητής, αφ’ ης στιγμής εργάζεται με...
τον ενδεδειγμένο ακαδημαϊκό και επιστημονικό τρόπο, οφείλει να διεξέλθει μια εκπλήσσουσα ποικιλία διαφορετικών συγγραμμάτων για τις ανάγκες ενός εκάστου μαθήματος. Κανείς φυσικά σε καμιά χώρα δεν αναμένει να αγοράσει ο φοιτητής αυτά τα απειράριθμα βιβλία: γι’ αυτό ακριβώς ο φυσικός χώρος του πανεπιστημιακού φοιτητή, παντού στον κόσμο, είναι η βιβλιοθήκη – αφ’ ής στιγμής υφίσταται ακαδημαϊκή βιβλιοθήκη της προκοπής, κάτι που στην Ελλάδα παραμένει ζητούμενο…
Οπότε, ο φοιτητής δεν καλείται -και δεν χρειάζεται- να αγοράσει τα βιβλία. Ως εκ τούτου, ούτε να του χορηγηθούν.
Η ίδια η έννοια του «συγγράμματος του μαθήματος» σημαίνει πως η «ύλη» γα την εξέταση κάθε μαθήματος είναι συγκεκριμένη και πεπερασμένη: βρίσκεται στις σελίδες τάδε έως τάδε του ενός ή του άλλου ή αμφοτέρων συγγραμμάτων. Αυτό όμως δεν είναι Πανεπιστήμιο και δεν έχει σχέση με τον ακαδημαϊκό τρόπο μελέτης και εργασίας: είναι ένα τριτοβάθμιο σχολείο, με «ύλη» και «εξέταση». Η ίδια η έννοια του ενός (ή δύο ή τριών) συγγράμματος καταργεί την έννοια του Πανεπιστημίου, είτε χορηγείται δωρεάν είτε προτείνεται από τον καθηγητή και αγοράζεται από το υστέρημα του φοιτητή.
Το πρόβλημα συνδέεται άμεσα με την πασοκική «πλέρια δημοκρατία» και την μαζικοποίηση των πανεπιστημίων: αφού όλοι αυτοί οι φοιτητές εξ ορισμού δεν θα μπορούσαν να είναι φοιτητές αλλά μετα-μαθητές, έτσι και το πανεπιστήμιο κατήργησε τον εαυτό του και κατέστη μετα-σχολείο…
Οπότε, κανένα πρόβλημα με την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων της «πλέριας δημοκρατίας»- υπό τον όρο ότι θα αντικαθίσταντο με άρτιες, πλήρεις βιβλιοθήκες (επισκεφτείτε την βιβλιοθήκη του τμήματος του νυν Πρύτανη του ΕΚΠΑ, της φιλοσοφίας στην Φιλοσοφική, για να διαπιστώσετε τί σημαίνει «μη άρτιες βιβλιοθήκες»…).
Ιδού όμως ο φαύλος κύκλος, ο οποίος καθιστά έωλο το επιχείρημα ότι «το Μνημόνιο λύνει κακοδαιμονίες δεκαετιών»: στους καιρούς του Μνημονίου, ανάθεμα αν είναι εφικτό να αποκτήσουμε, έστω, πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες της προκοπής…
Τα πανεπιστημιακά πράγματα της χώρας βρίσκονται σε μία διαρκή Οδύσσεια, μα δεν διαφαίνεται καμιά Ιθάκη στον ορίζοντα.
Αστυάναξ Καυσοκαλυβίτης
www.antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου