Υπό τον καύσωνα ...

Οι καιροί που μπορούσαμε με άνεση να σηκώσουμε το φρύδι, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί..

Κατερινα Δέδε

Απέναντι από το σπίτι μου υπάρχει ένα χρωματοπωλείο το οποίο θυμίζει περισσότερο καφενείο. Κάθε πρωί περνάει σχεδόν όλη η γειτονιά και συζητά με τον χρωματοπώλη και τη γυναίκα του, οι οποίοι βρίσκονται εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι συζητήσεις γίνονται πάντα φωναχτά και πάντα στο... πεζοδρόμιο, οπότε πολύ συχνά «πιάνω» το θέμα της συζήτησης που κάποιες φορές εξελίσσεται σε καυγά. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στη θεματολογία. Ποδοσφαιρικά (ο φούρναρης δίπλα είναι ολυμπιακός σε μία γειτονιά παναθηναϊκών), πολιτικά, κοσμικά, κουτσομπολιά της γειτονιάς και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου.

Σήμερα, που η θερμοκρασία πρόκειται να αγγίξει τους 43 βαθμούς, το θέμα συζήτησης που απασχόλησε την ομήγυρη δεν ήταν ούτε ο καύσωνας, ούτε η υπόθεση της Πάρου, ούτε ο «Ξένιος Ζεύς», ούτε τα επερχόμενα μέτρα –ό,τι δηλαδή θα υπέθετε ότι συζητάει σήμερα ο κόσμος. Το θέμα που αναστάτωσε τη γειτονιά ήταν η «κατάργηση των φωνηέντων». Η αλήθεια είναι ότι «έπιασα» τη συζήτηση αργά, όταν πήγαινε να εξελιχθεί σχεδόν σε καυγά και τα παραδείγματα λέξεων που είναι «άγνωστο πώς θα γράφονται πλέον», έπεφταν βροχή. «Έχασα την μπάλα» τελείως όταν στη συνέχεια αναφέρθηκε ο Σαββόπουλος, η Οδύσσεια και ο Καραγκιόζης (με τη σειρά που τα γράφω). Ευτυχώς κάπου εκεί, λόγω ζέστης υποθέτω, η συζήτηση έλαβε τέλος και όλοι χαιρετήθηκαν με ένα «καλό μεσημέρι».

Η μόνη που συνέχισε να ασχολείται με τη συζήτηση αυτή είμαι εγώ. Κι αυτό γιατί στην αρχή σκέφτηκα την τρομερή σύγχυση φρενών που επικρατεί, τις βλακείες που ακούγονται στην τηλεόραση και που, ενδεχομένως, οι άνθρωποι ούτε αυτές τις καταλαβαίνουν και το χάος που αυτή η κατάσταση δημιουργεί. Συνειρμικά σκέφτηκα την «υπόθεση Ρεπούση» που είχε ταράξει πολύ τη γειτονιά (και όλη την κοινωνία). Και πάλι σκέφτηκα το μέγεθος της άγνοιας των ανθρώπων που μιλάνε για πράγματα που δεν καταλαβαίνουν. Αλλά μετά μία ύπουλη σκέψη με κυρίευσε: ότι εδώ και δυόμισι χρόνια είμαι στη θέση αυτών των ανθρώπων που τόσο αλαζονικά έχω αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Δεν γνωρίζω οικονομικά, δεν καταλαβαίνω τα μισά από όσα λέγονται αλλά διατηρώ το δικαίωμα να έχω άποψη για το μνημόνιο, να παθιάζομαι, να ψηφίζω με αυτό το κριτήριο, να τσακώνομαι πολλές φορές. Κι αν οι οικονομολόγοι αυτής της χώρας υπέγραφαν ένα κείμενο στο οποίο υποστήριζαν ότι καλό είναι να αφήσουμε αυτή την υπόθεση στους ειδικούς, ειλικρινά, η αυθόρμητη αντίδρασή μου θα ήταν «άντε γαμηθείτε»!

Αυτά. Και κάτι τελευταίο. Αν η Αριστερά θέλει να έχει μέλλον σε αυτή τη χώρα πρέπει να βρεθεί ξανά με τους ανθρώπους, να τους ακούσει και να τους κάνει να καταλάβουν. Κι αυτό δεν γίνεται σε αμφιθέατρα. Κι επειδή αυτή η Αριστερά που της καταμαρτυρούμε τα μύρια όσα δεν είναι κάτι έξω από εμάς, αλλά εμείς, σε ό,τι με αφορά, την επόμενη φορά που θα ακούσω μία απίστευτη μπούρδα περί «κατάργησης των φωνηέντων», νομίζω ότι θα προσπαθήσω να εξηγήσω την παρανόηση ήρεμα. Οι καιροί που μπορούσαμε με άνεση να σηκώνουμε το φρύδι, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί…

rednotebook.gr