Είναι πραγματικά περίεργο πώς συμβαίνει και ξαφνικά έχουν στα ΜΜΕ των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια βήμα σχεδόν αποκλειστικά απόψεις που εκθειάζουν συνεχώς τη χαλαρή δημοσιονομική πολιτική που οι ΗΠΑ εφάρμοσαν για να εξέλθουν από την κρίση και πώς σε αυτό αντιπαραβάλλεται το επιχείρημα ότι η...
ΕΕ συνεχίζει να μαστίζεται ακολουθώντας τις επιταγές της Γερμανίας για λιτότητα.
Δε θα αναλωθώ σε μία απαρίθμηση των πιθανών επί μέρους συμφερόντων των κρατών μελών (συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας από τη μία και των χωρών του νότου και της Μ. Βρετανίας από την άλλη). Θα ήθελα όμως να τονίσω πώς οι ΗΠΑ καταφέρνουν να διασπείρουν σε τακτά διαστήματα απόψεις αντίθετες από αυτές που ίσως είναι προς το συμφέρον της ΕΕ συνολικά.
Το ζητούμενό μας εδώ δεν είναι ποιος θα πρέπει να είναι ο βέλτιστος βαθμός υπαναχώρησης των επί μέρους χωρών της ΕΕ ώστε να επιτευχθεί σύμπνοια, αλλά πώς από τη μία δεδομένων των συνθηκών θα εξέλθουμε από την κρίση σαν σύνολο, χωρίς να θυσιάζουμε την αναπτυξιακή δυναμική του μέλλοντος από την άλλη. Δεν είναι δυνατό να σχεδιάζουμε οικονομικές πολιτικές χωρίς να προσδοκούμε μακροπρόθεσμες αποδόσεις και να αξιολογούμε μόνο τα βραχυπρόθεσμα οφέλη της κάθε πολιτικής.
Θεωρώντας ως δεδομένο ότι μόνο μέσα από μία ενωμένη Ευρώπη θα καταφέρουν οι λαοί των επιμέρους χωρών να ελπίσουν για ένα μέλλον το οποίο αν μη τι άλλο θα είναι καλύτερο από το παρόν, τίθεται σε αμφισβήτηση η πρόθεση των αμερικανικών ΜΜΕ με τη συνεχή ροή ειδήσεων που προβάλλουν συνεχώς την αδυναμία της ΕΕ να ανταπεξέλθει στα παρόντα προβλήματα με τρόπο που να μην οδηγεί στη διάσπασή της.
Οι παραπάνω εικασίες επιβεβαιώνονται συνεχώς από το περιεχόμενο άρθρων του Κρούγκμαν, ο οποίος αντί να μιλάει για την ανάγκη περαιτέρω ενοποίησης (οικονομικής και πολιτικής) της ΕΕ, προτείνει λύσεις που προϋποθέτουν την ανεξαρτησία της οικονομικής πολιτικής της κάθε χώρας-μέλους. Ακόμα κι αν μία χαλάρωση νομισματική ήταν αποτελεσματικότερη, γιατί αυτή είναι προτιμότερη να γίνει στην κάθε χώρα ξεχωριστά αν δεν είναι εφικτή μία συμφωνία σε επίπεδο Ευρώπης; Κατά πόσο μία διάσπαση της ΕΕ θα ωφελούσε τις ΗΠΑ και κατά πόσο αυτές εργάζονται μέσω τελάληδων προς αυτή την κατεύθυνση;
Δεν είναι άμεσα αντιληπτό βέβαια, αλλά γίνεται εμφανές αν αναλογιστούμε το πλήθος της επιχειρηματολογίας με την οποία όλοι αυτοί οι νομπελίστες οικονομολόγοι τροφοδοτούν την ελληνική αριστερά, ακροδεξιά και κάθε είδους συνδικαλιστική αντίσταση στην αλλαγή.
Δεν είναι όλα τα περιβάλλοντα ίδια και τα αποτελέσματα της κάθε οικονομικής πολιτικής εξαρτώνται άμεσα από ένα πλήθος παραγόντων. Ας ξεπεράσουμε επιτέλους τη διαμάχη μεταξύ φιλελευθέρων και κευνσιανών. Η συγκυρία εκλογής του Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ δεν είναι και τόσο τυχαία. Δε ξύπνησαν μια μέρα οι ΗΠΑ και συνειδητοποίησαν ότι τελικά ο Κέυνς είναι αποτελεσματικότερος από κάθε φιλελεύθερο και μνημονιακό. Οι ΗΠΑ έθεσαν μέσω του φιλελευθερισμού (με όλα τα αρνητικά του στην κοινωνία) τις βάσεις ώστε να έχουν τώρα την ευχέρεια εφαρμογής πολιτικών που απλώς μεταθέτουν τα προβλήματα.
Εγκαθίδρυσαν ένα ισχυρό κράτος με πολλές δυναμικές, με πολύ επιβλητική στρατιωτική μηχανή και με εξασφάλιση ότι τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, οι συναλλαγές μεγάλων όγκων, οι επενδύσεις και οι αποταμιεύσεις θα γίνονται σε δολάριο. Με τέτοιες συνθήκες, πραγματικά μία χώρα έχει τη δυνατότητα να εφαρμόζει χαλαρή πολιτική, απαλύνοντας τον πόνο του παρόντος και μεταθέτοντάς τον στο μέλλον με την προοπτική της συνέχισης της ισχύος (στρατιωτικής και μη) των ΗΠΑ, ώστε κάθε φορά να τους είναι εφικτό να αποπληρώνουν τα χρέη τους με μία χαλαρή νομισματική πολιτική.
Και το πιο οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι, η βασική επιχειρηματολογία όλων αυτών, υιοθετείται συστηματικά από την ελληνική αριστερά. Μία αντιιμπεριαλιστική και ανθρωπιστική ιδεολογία, βρίσκει επιχειρήματα εφαρμογής μίας νεοκευνσιανής πολιτικής από ένα κράτος (ΗΠΑ) που έχει την ευχέρεια να την εφαρμόσει εξαιτίας του δυνατού του στρατιωτικού μηχανισμού. Και φυσικά τα πράγματα διευκολύνονται όταν αντίπαλοι όπως η ΕΕ ταλαιπωρούνται από φυγόκεντρες τάσεις. Αν αμφιβάλλει κανείς ότι θα είχαν τόσα θετικά αποτελέσματα οι ΗΠΑ, αν προηγουμένως δεν είχαν εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των αγορών αναφορικά με την αξιοπιστία τους και αν αμφιβάλλει κάποιος ότι αυτή η αξιοπιστία προέρχεται κατά ένα σημαντικό μέρος από την ισχύ τους και από την κατάντια της Ευρώπης, τότε μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει τον τρόπο που σκέφτεται.
Πηγή: Financial Times: RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου