Έλια Ζερβού
Έπειτα από χιλιάδες πιάτα φαγητού που έχω φάει, χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω διανύσει, χιλιάδες βρακιά που έχω αλλάξει, έφτασα στην ηλικία που είμαι και μπορώ να πω το εξής: το να έχεις γκόμενο είναι πολύ κουραστικό.
Μιλάω για μόνιμο γκόμενο.
Τρεις μήνες είναι το περισσότερο που μπορώ να μείνω με έναν άντρα.
Μετά, αν δε χωρίσουμε, θα του κάνει κακό.
Δεν...
γουστάρω τις μόνιμες σχέσεις, γιατί μου αναστέλλουν κάθε είδους έμπνευση.
Δε μπορώ να δημιουργήσω τίποτα. Γίνομαι μια κατίνα που τινάζει χαλάκια και τρίβει τα μάρμαρα της εισόδου με χλωρίνη.
Δε μπορώ να σκεφτώ, να γράψω, να κλάψω ή να χαρώ. Ούτε διακόσμηση στο σπίτι δεν έχω κέφια να αλλάξω, άμα ο γκόμενος γίνει μόνιμος.
Πάνω στο τρίμηνο θα τον βλέπω και θα λέω «ήρθε ο μαλάκας να μου κατουρήσει πάλι το καπάκι της λεκάνης».
Ναι, ο μόνιμος γκόμενος μου προκαλεί πρόβλημα με το καπάκι της λεκάνης.
Μάλλον, με όλη τη λεκάνη.
Γιατί είναι μαλακία το «σήκωσ΄ το καπάκι».
Και να το σηκώσει, θα κατουρήσει τη λεκάνη.
Και να σηκώσει τη λεκάνη, θα κατουρήσει το πάτωμα.
Άρα το πρόβλημα μου δεν είναι αν θα σηκώσει το καπάκι, το πρόβλημα μου είναι που κατουράει όρθιος.
Γιατί αυτό σημαίνει άντρας: κάποιος που κατουράει όρθιος.
Κι αυτός που κατουράει όρθιος, εισβάλλει στη ζωή μου σαν κατακτητής με τη χρυσή ρομφαία, που την καρφώνει με θράσος μες την τουαλέτα μου.
Αυτό το αντέχω μέχρι τρεις μήνες. Για την ακρίβεια, δεν το σκέφτομαι καθόλου.
Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό το ρίχνουμε στο πήδημα και δε με νοιάζει τι εθνικότητα έχω, εκείνο θα με νοιάζει;
Τρεις μήνες και μια μέρα όμως, μπαίνω στο μπάνιο και αρχίζω να ψάχνω για κίτρινους λεκέδες.
Και αλίμονο αν βρω, που θα βρω.
Από κείνη την ημέρα, όποτε βλέπω το πουλί του, σκέφτομαι τη λεκάνη της τουαλέτας.
Και έχω μάθει πια τόσο καλά να ανακαλύπτω τις πιτσιλιές, που δεν με ξεγελάει γκόμενος με τίποτα.
Κάποτε είχα ένα γκόμενο με τον οποίο κλείσαμε τέσσερις μήνες και δεν είδα κάτουρο στην πορσελάνη.
Όπα λέω, εδώ αισθάνομαι μεγάλο έρωτα.
Τι κάνει ο απίστευτος, ο ένας, ο μοναδικός, γονατίζει για να μη λερώσει τη λεκάνη μου;
Υπήρχε τέτοιος άντρας κι εγώ γυρνούσα με άλλους που κατουράνε ολούθε σαν την ποτίστρα του γκαζόν;
Πάνω που σκεφτόμουν ότι θα παρατήσω για χάρη του την έμπνευση για πάντα, μπαίνω στο μπάνιο χωρίς να ξέρω πως είναι μέσα και τον βλέπω να κατουράει στο νιπτήρα.
Ζήτησε συγγνώμη λίγο αργότερα και αυτό με τσάντισε ακόμα πιο πολύ, γιατί για να ζητάει συγγνώμη, σημαίνει πως ήξερε τι μαλακία έκανε, άρα συνειδητά μου κατουρούσε τόσο καιρό τον νιπτήρα και όχι ας πούμε επειδή δεν το ΄χε και για τίποτα σπουδαίο.
Με τούτα κείνα και βοηθούσης της μοίρας, είναι γεγονός πως οι άντρες που διατελούν γκόμενοι μου, κόβονται μονίμως στις ουρολογικές εξετάσεις.
Τα μόρια τους δεν πιάνουνε τα μόρια.
Κάποιος μάγκας θα πει τώρα πως το πρόβλημα μου δεν είναι το κάτουρο στη λεκάνη, η οικειότητα που με παροπλίζει ως άνθρωπο και ως δημιουργικό ον, αλλά η άρνηση μου να αφοσιωθώ σε έναν άντρα, γιατί είμαι ξέκωλο.
Να το δούμε.
Ο άντρας είναι ένα ον με απαιτήσεις.
Για τη διαβίωση του χρειάζεται ατέλειωτη φροντίδα, μια ευθύνη που μεταθέτει πάντα από τη μάνα του στη γκόμενα.
Υπάρχει λοιπόν περίπτωση να τον φροντίζω σαν τη μάνα του και να καυλώνω ύστερα μαζί του;
Τι; Η αγάπη; Ποια αγάπη; Η μητρική; Αφού με κάνει μάνα του λέμε.
Αν συγκατοικήσουμε θα περιμένει να του μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο, να φροντίσω να σιδερωθούν τα ρούχα, να περιποιηθώ τους φίλους του, να καθαρίσω τη λεκάνη που λερώνει.
Και αν δε ζούμε μαζί, πάλι έχει πράγματα να περιμένει από μένα.
Να του κλείσω ραντεβού στον παθολόγο, στον κουρέα, να του πάρω prospectus από οπουδήποτε, να πάω το σκύλο του στον κτηνίατρο, να δω πού θα πάμε διακοπές, να κανονίσω τα δωμάτια, να πάω να του βρω μαγιό.
Στους τρεις μήνες και μια μέρα, όλα αυτά.
Την ημέρα που ανακαλύπτω το κάτουρο στη λεκάνη.
Αλλά εγώ ζητάω μόνο τον άντρα του.
Το πώς θα τον συντηρεί για να μου τον δίνει, είναι δικό του θέμα.
Ας κοιτάξει πώς εγώ του δίνω εμένα, πριν με κάνει κατίνα.
Μέχρι να αλλάξει αυτό και αν το προλάβω πριν αρχίσει το σουτιέν μου να λερώνεται από τη χαλάρωση στο πάτωμα, θα ψάχνω για κάτουρο στη λεκάνη, κάθε τρεις μήνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου