Πηδάνε από το τρένο;...

"Ο κ. Νικολόπουλος, όμως, δεν θα τολμούσε να κάνει αυτά που έκανε αν υπήρχε μία ισχυρή κυβέρνηση που να έπειθε για την αποτελεσματικότητά της"...
Θανάσης Μαυρίδης

Ο κ. Νικολόπουλος παραιτήθηκε. Και μην τολμήσει κανείς να ρωτήσει ποιος είναι ο Νίκος Νικολόπουλος. Πρόκειται για τον χαρακτηριστικότερο τύπο του Έλληνα πολιτευτή. Λίγες μόλις βδομάδες μετά από ... τις εκλογές θέτει εαυτόν εκτός κυβέρνησης επειδή κάτι του έκατσε στραβά. Σαν τα παιδιά στη γειτονιά που παίρνουν την μπάλα και φεύγουν τρέχοντας, χαλώντας το παιγνίδι, επειδή παρεξηγήθηκαν με κάτι. Ότι υπάρχει μία ολόκληρη χώρα που υποφέρει, είναι κάτι που περνάει αυτόματα σε δεύτερη μοίρα.

Αυτή η κυβέρνηση έχει απ’ όλα. Είναι ένα μείγμα που θυμίζει αποτυχημένη σάλτσα από μία παραβρασμένη μακαρονάδα. Μπορεί ο μάγειρας, στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Σαμαράς, να είχε τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά οι υπόλοιποι συντελεστές της κουζίνας δεν ήσαν διατεθειμένοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ήταν ο λόγος που ο κ. Βενιζέλος ήρθε σε σύγκρουση με τον κ. Χρυσοχοϊδη. Από την άλλη πλευρά, στην ΔΗΜΑΡ δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει αν είναι με την ψυχή τους μέσα σε αυτή την κυβέρνηση ή απλά και μόνο συμμετέχουν για να συμμετέχουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι πολύ δύσκολο να πετύχει μία ομάδα τους στόχους της.

Ο κ. Νικολόπουλος, όμως, δεν προέρχεται ούτε από την ΔΗΜΑΡ ούτε από το ΠΑΣΟΚ. Είναι γνήσιο τέκνο της Νέας Δημοκρατίας, σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Ο κ. Νικολόπουλος, όμως, δεν θα τολμούσε να κάνει αυτά που έκανε αν υπήρχε μία ισχυρή κυβέρνηση που να έπειθε για την αποτελεσματικότητά της. Κι αυτό είναι το σημείο στο οποίο θέλουμε να μείνουμε περισσότερο: Η κυβέρνηση αυτή θα μπορούσε να αποτελεί την ευκαιρία που τόσο καιρό ζητούσε η ελληνική κοινωνία για να προχωρήσουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, πριν κι αυτές χάσουν το νόημά τους ως έννοια, όπως έχει συμβεί με τόσες και τόσες άλλες έννοιες που έχουν ταλαιπωρηθεί από την τυχοδιωκτική εκφορά του πολιτικού λόγου. Θα μπορούσε, αλλά δεν δείχνει ικανή να το κάνει. Δεν έχει μέσα της πνοή. Δεν έχει εκείνο το κάτι τις που κάνει τους ανθρώπους να αφήσουν κατά μέρος τα προσωπικά τους και να ακολουθήσουν κάτι συλλογικό.

Κι είναι κρίμα, επειδή δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει σύντομα άλλη τέτοια ευκαιρία. Θυμηθείτε ότι για σειρά ετών τα κόμματα αρνιόντουσαν την προοπτική της συνεργασίας, επικαλούμενα την αποτυχία της Οικουμενικής. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε!

Είναι κρίμα και για έναν επιπλέον λόγο. Ο κ. Σαμαράς προσπάθησε αρκετά να μην πέσει στην παγίδα της μονολιθικότητας. Η επιλογή του κ. Στουρνάρα το απέδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι άδικο, λοιπόν, η προσπάθεια αυτή με τις όποιες πιθανότητες επιτυχίας συγκέντρωνε να κτυπιέται και μάλιστα από το εσωτερικό του κόμματος του κ. Σαμαρά. Από τους δικούς του ανθρώπους, από εκείνους που θα έπρεπε να προσπαθούν αρκετά πιο σκληρά για την υπέρβαση.

Η παραίτηση του κ. Νικολόπουλου θυμίζει κάποιον που θέλει να πηδήξει γρήγορα από το τρένο, επειδή φοβάται ότι αυτό δεν θα φτάσει στον προορισμό του και ότι θα καταλήξει σε κάποιο γκρεμό. Ακόμη κι αν δεν ήταν αυτό το κίνητρό του, αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζεται. Κι αυτός θα έπρεπε να είναι ένας ισχυρός λόγος για να τον πείσει να μην προχωρήσει στην παραίτηση. Αλλά το συλλογικό συμφέρον δεν μέτρησε σε αυτή την περίπτωση. Ή καλύτερα ούτε και σε αυτή την περίπτωση.

Από χτες κυκλοφορεί ως ανέκδοτο: Ποιος θα είναι ο επόμενος; Λες και οι υπουργοί είναι σαν τους επιβάτες του τρόλεϊ, που αλλάζουν από στάση σε στάση. Αν αυτή η εικόνα παγιωθεί στον ελληνικό λαό, τότε η επόμενη κυβέρνηση θα έρθει πιο γρήγορα απ’ ό,τι φαντάζεται και ο πιο ενθουσιώδης οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ.
capital.gr