Για εκλογικές αναμετρήσεις σε τέσσερις χώρες που βρίσκονται, για διαφορετικούς λόγους, στην «πρώτη γραμμή» της κρίσης στην Ευρωζώνη ετοιμάζεται αυτήν την Κυριακή η Ευρώπη: Η Ελλάδα του μνημονίου καλείται να ... εκλέξει την επόμενη κυβέρνηση, η Γαλλία ψηφίζει όχι μόνο τον πρόεδρό της αλλά και το «ζευγάρι« της Μέρκελ στην μάχη κατά της κρίσης, η Γερμανία φαίνεται ότι θα δει το «φάντασμα» -ή ίσως και τον οιωνό- ενός Μεγάλου Συνασπισμού στο μικρό κρατίδιο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν και η Ιταλία θα περάσει, εμμέσως, τον τεχνοκράτη Μόντι από την κρησάρα της κάλπης των δημοτικών εκλογών.
Και επιπλέον, εκτός ΕΕ, η υποψήφια προς ένταξη Σερβία ψηφίζει για πρόεδρο, κοινοβούλιο και τοπικούς άρχοντες -έχοντας κηρύξει μάλιστα εκλογές και στο αποσχισθέν και εύφλεκτο Κόσοβο. Τέλος, και η Αρμενία αναδεικνύει το νέο της Κοινοβούλιο. Αυτή η Κυριακή είναι ιδιαίτερη.
Σε πρώτο πλάνο, οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία: Έπειτα από μήνες κονταροχτυπημάτων του Νικολά Σαρκοζί και του Σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ, την ακροδεξιά ρητορική της Μαρίν Λεπέν και τη λαοθάλασσα στη Βαστίλλη υπό τον Αριστερό Ζαν-Λυκ Μελανσόν, η ώρα της αλήθειας φτάνει.
Και μάλιστα, πρόκειται για τις πιο ευρωπαϊκές εκλογές που έχουν γίνει στη Γαλλία: Ο Ολάντ επανέφερε στα χείλη των Ευρωπαίων τα αιτήματα για ανάπτυξη και όχι μόνο «τυφλή» λιτότητα, τάραξε τα νερά λέγοντας πως θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση -ή, σε ηπιότερους τόνους, «εμπλουτισμό»- του Δημοσιονομικού Συμφώνου, η Γερμανίδα καγκελάριος είχε ψηφίσει νωρίς και ανοικτά Σαρκοζί και η γερμανική αντιπολίτευση στήριξε εξίσου ανοικτά τον Ολάντ, τον «επόμενο Γάλλο πρόεδρο» όπως τον είχε πει ο Στάινμαϊερ.
Παράλληλα, η Λεπέν έγινε με την αντιμεταναστευτική ρητορική της περίπου η «ηθική αυτουργός» της γαλλογερμανικής πρότασης για επαναφορά συνοριακών ελέγχων -μία απόπειρα ρήγματος στη ζώνη του Σένγκεν, η οποία, μαζί με τα νομίσματα του ευρώ, είναι τα δύο ισχυρότερα σύμβολα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Και το βασικότερο: Η Γαλλία, καλώς ή κακώς, θα καθορίσει εκ των πραγμάτων -μαζί με το Βερολίνο- τη γραμμή άμυνας της Ευρώπης απέναντι στην κρίση.
Στη γειτονιά μας, η Σερβία εκλέγει την Κυριακή πρόεδρο της δημοκρατίας, πρωθυπουργό και τοπικούς άρχοντες σε μία τριπλή αναμέτρηση πρωτοφανή για τα δεδομένα της χώρας που προκάλεσε η πρόωρη παραίτηση του προέδρου Τάντιτς.
Ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον έχουν όμως και οι δημοτικές εκλογές οι οποίες αρχικά, όπως είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση θα διεξάγονταν και στο Κόσοβο, την ανεξαρτησία του οποίου δεν αναγνωρίζει η Σερβία. Το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε πάντως πως οι δυνάμεις του στο Κόσοβο έχουν κινητοποιηθεί για να εγγυηθούν την ασφάλεια στην περιοχή.
Πέρασμα στην Ιταλία και επιστροφή στην κρίση του ευρώ: Στον αντίποδα των μεγάλων της Ευρωζώνης, ο τεχνοκράτης Μάριο Μόντι εφαρμόζει πολιτικές σκληρής λιτότητας σε μία προσπάθεια να αποφύγει η Ρώμη την προσφυγή σε μηχανισμό στήριξης. Ανέλαβε την πρωθυπουργία εν μέσω ανακούφισης για την αποχώρηση του Μπερλουσκόνι αλλά και ανησυχίας για την οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε -και τώρα θα περάσει την πρώτη του εκλογική δοκιμασία.
Το δείγμα είναι μικρό -13% του εκλογικού σώματος σε 800 δήμους- και ο ίδιος ο Μόντι μπορεί να είναι εκτός πολιτικού στίβου στις εκλογές του 2013. Το μήνυμα όμως θα είναι ξεκάθαρο για τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνησή του και, έτσι, μία μικρή «πρόβα τζενεράλε» για τις βουλευτικές εκλογές.
Αναλυτές περιμένουν ψήφο διαμαρτυρίας απέναντι στα κόμματα που στηρίζουν τον Μάριο Μόντι στη Βουλή και πιθανώς χαμηλή προσέλευση, ενώ συσσωρεύεται η οργή των Ιταλών για τα φορολογικά μέτρα και τις περικοπές στις δαπάνες.
Σε δεύτερο πλάνο η ασφαλής Γερμανία: Το κρατίδιο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν είναι μικρό, και το βάρος του στην ομοσπονδιακή πολιτική σχετικά περιορισμένο. Η Bόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, που ψηφίζει την επόμενη Κυριακή, είναι σαφώς σημαντικότερη. Όμως η κάλπη το Σλέσβιχ-Χόλσταϊν μπορεί να αποτελέσει «κρυστάλλινη σφαίρα» για τις εθνικές εκλογές του 2013, που θα είναι καθοριστικότατες για το μέλλον της Ευρωζώνης.
Γιατί; Οι Γερμανοί βλέπουν μέσα στην κάλπη της Κυριακής το «φόβο» ή το «φάντασμα» (εξαρτάται από την οπτική) του Μεγάλου Συνασπισμού. Η κυβέρνηση του κρατιδίου, «αντίγραφο» της συγκυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών (CDU) και Φιλελευθέρων (FDP) σε ομοσπονδιακό επίπεδο, απειλείται από την καταστροφική εκλογική πορεία των Φιλελευθέρων στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Με το CDU και του Σοσιαλδημοκράτες (SPD) στα ίδια επίπεδα του 31% στις δημοσκοπήσεις, το κρατίδιο μπορεί να αποκτήσει συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων. Αυτό θα αντηχούσε ως υπενθύμιση στο Μπούντεσταγκ της επιλογής ανάλογης «λύσης», ή και ανάγκης, σε ομοσπονδιακό επίπεδο «αύριο».
Οι Μεγάλοι Συνασπισμοί παρέχουν ένα αίσθημα ασφάλειας στους Γερμανούς πολίτες -ανεκτίμητο ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσης, όπως αποδείχτηκε και με την προηγούμενη συγκυβέρνηση μεταξύ 2005 και 2009. Αντιθέτως, η αποδοχή της σημερινής συγκυβέρνησης φθίνει συνεχώς ενώ η ευρωπαϊκή κρίση σοβεί.
Και, φυσικά, η Ελλάδα: Τα τελευταία δύο χρόνια, οι Έλληνες θεωρούνταν στην Ευρώπη οι πολίτες μίας χώρας που μπήκε στο Μνημόνιο, έβγαιναν σε πορείες κατά της λιτότητας -δικαιολογημένα για κάποιους, αδικαιολόγητα για άλλους- οι οποίες συνοδεύονταν από επεισόδια αλλά δεν εκφράστηκαν ποτέ στην κάλπη.
Οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι μπήκαν σε προγράμματα στήριξης, αλλά η βούληση και η δυσφορία τους φάνηκε ύστερα σε εκλογικές αναμετρήσεις. Η Ευρώπη θα ερμηνεύσει την ελληνική κάλπη της Κυριακής ως την πρώτη συνολική απάντηση των Ελλήνων εδώ και δύο χρόνια.
in.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου