Είναι ευκαιρία να κάνουμε επί τέλους μια αρχή στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της χώρας μας. Δεν μιλώ για κόμματα, διότι το σύστημα δεν επιτρέπει (ακόμη;) την εμφάνιση καινούργιων και... άφθαρτων πολιτικών σχηματισμών. Η κοπτοραπτική μεταξύ των κομμάτων, μάρτυρες της οποίας είμαστε τώρα, δεν αναδεικνύει το καινούργιο.
Ο λόγος γίνεται για να επιλέξουμε -από το ψηφοδέλτιο του κόμματός μας- όχι πια τον πλέον «καπάτσο», με την προσδοκία ότι θα μας εξυπηρετήσει ρουσφετολογικά, τρώγοντας εκείνος την μπριζόλα κι αφήνοντάς μας να γλύψουμε το κόκαλο. Οι «καπάτσοι» μας οδήγησαν ως εδώ.
Καιρός είναι να μελετήσουμε καλά τον κατάλογο των υποψηφίων και να επιλέξουμε τους άφθαρτους, που έχουν αποδείξει στον μικρόκοσμό τους ότι πέτυχαν. Το πρότεινε ο Σωκράτης στο διάλογο «Αντεραστές»: Εκείνον, που διοικεί σωστά το σπίτι του, ανατρέφει καλά τα παιδιά του, είναι αξιότιμος στη συνοικία του, ασκεί έντιμη εργασία με επιτυχία, αποσπά ευνοϊκά σχόλια για το άτομό του, εκείνον λοιπόν, είπε ο Σωκράτης, οφείλει η κοινωνία να του αναθέσει δημόσιο αξίωμα. Εμείς πράττουμε το εντελώς αντίθετο.
Αναφέροντας τα παραπάνω σε μια διάλεξη, υπήρξε ο αντίλογος: Και τι μπορεί να κάνουν λίγοι εκλεκτοί μέσα σε ένα διεφθαρμένο σύστημα; Δεν θα χαθούν κι αυτοί; Εύλογη η παρατήρηση. Μόνο που δεν λαμβάνει υπόψη τη δύναμη του Ενός!
Σε κείμενο του Καζαντζάκη, είχα απορήσει με τις φράσεις: «- Έλα μωρέ, εσύ θα σώσεις τον κόσμο; -Εγώ θα σώσω τον κόσμο, αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω. - Και ποιος είσαι εσύ που θα σώσεις τον κόσμο;».
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όλοι μας κάποια στιγμή θα εκστομίσαμε κι εμείς τη φράση: «Εγώ, θα σώσω τον κόσμο;». Ο Καζαντζάκης είπε, ναι. Και μάλιστα, θέλησε να μου δημιουργήσει και αίσθημα ενοχής, ότι αν δεν σώσω τον κόσμο -εγώ- θα είμαι φταίχτης.
Έκλεισα τη φράση σε συρταράκι του μυαλού ως ανέφικτη. Κάποια στιγμή όμως βρέθηκα αντιμέτωπος με μια άλλη φράση, του Πρίμο ντε Ριβέρα (Ισπανού πατριώτη): «Αν φοβάσαι το σκοτάδι, άναψε ένα κερί». Νέα απορία: Πόσο μπορεί να φωτίσει η φλόγα ενός κεριού; Διαλύεται το σκοτάδι μ’ αυτήν;
Τόσο ο Καζαντζάκης όσο και ο Ριβέρα, μίλησαν με σοφία, απλώς απαιτείται ο κατάλληλος χρόνος και οι κατάλληλες συνθήκες για να γίνει κατανοητή. Όταν αποφασίσω -εγώ, μόνος μου- να σώσω τον κόσμο, και όταν το αποφασίσεις κι εσύ, και ο άλλος και ο παρά άλλος, τότε το εγώ γίνεται εμείς. Όταν ανάψω ένα κερί, και ανάψεις κι εσύ και γίνουμε εκατό, τότε αποκτήσαμε μια λάμπα 100 κηρίων, ικανή να φωτίσει ένα μεγάλο δωμάτιο.
Ο ένας, δεν είναι ένας. Είναι πολλοί. Και είναι τόσο περισσότεροι, όσο πιο εκλεκτός είναι ο Ένας.
Στα χρόνια που βρισκόταν ακόμη στην Ελβετία ο Λένιν, με τους λίγους συντρόφους του, προετοιμάζοντας την μετά από 20ετία επικράτησή τους, έφυγε για έξη μήνες στη Μασσαλία, για να δημιουργήσει κι εκεί πυρήνες του κινήματος. Όταν επέστρεψε, οι σύντροφοί του περίμεναν με αγωνία να τους ενημερώσει για την πορεία του εγχειρήματος. Τον άκουσαν με έκπληξη να τους λέγει, ότι ήταν απόλυτα ικανοποιημένος, επειδή έπεισε δύο (2) Μασσαλιώτες να γίνουν κομμουνιστές.
Δύο, μόνον, μετά από έξη μήνες δουλειάς; Και αυτό το θεωρούσε ο Λένιν επιτυχές; Ναι, διότι αυτοί οι δύο ήσαν οι κατάλληλοι, επειδή επιλέχθηκαν με αξιοκρατικά κριτήρια. Αποτέλεσμα: Από τότε και για 100 χρόνια ο δήμαρχος Μασσαλίας ήταν πάντα κομμουνιστής! (Για την ιστορία, προ δεκαετίας περίπου νικήθηκε από υποψήφιο του κόμματος του Λεπέν).
Ελπίζω να το έχουμε αυτό κατά νου, την κρίσιμη ώρα. Ενθυμούμενοι τον Αντισθένη, που έγραψε «αφανίζονται οι πολιτείες, όπου οι πολίτες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους φαύλους από τους σπουδαίους». Πώς θα τους ξεχωρίσουμε; Ο Αμερικανός συγγραφέας James Freeman Clark μας είπε: «Οι πολιτικάντηδες σκέφτονται τις επόμενες εκλογές. Οι πραγματικοί πολιτικοί σκέφτονται τις επόμενες γενιές».
Ο Μακεδών voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου