«Oι καιροί ου μενετοί», «το ύψος των περιστάσεων», «ο κόμπος στο χτένι», «η κρισιμότερη αναμέτρηση της μεταπολίτευσης» κ.ο.κ. ...
Παντελής Μπουκάλας
Στην πολιτικά παράδοξη περίοδο που διανύουμε, ταυτόχρονα μετεκλογική και προεκλογική, οι κομματικοί αρχηγοί και τα επιτελεία τους έχουν μία επιπλέον ευκαιρία να ... αποδείξουν με τα έργα τους όσα μονότονα προβάλλουν με τους ισχυρισμούς τους: ότι τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά, τόσο επικίνδυνα, ώστε να αναγκάζουν και τους ίδιους να βγουν από τη βολή τους και να υψωθούν πάνω από τη συνήθη ευτέλεια και τη δημαγωγική φλυαρία· ότι έχουν πια την ωριμότητα να αποδεχτούν πως η πατρίδα, την οποία επίσης μονότονα αλλά και εκβιαστικά επικαλούνται, δεν ταυτίζεται οπωσδήποτε με το κόμμα τους· ότι, επιτέλους, τα κλισέ που εξαπολύουν («οι καιροί ου μενετοί», «το ύψος των περιστάσεων», «ο κόμπος στο χτένι», «η κρισιμότερη αναμέτρηση της μεταπολίτευσης» κ.ο.κ.) είναι γι’ αυτούς κάτι παραπάνω από ρουτίνα, από τριμμένη κασέτα ή γλωσσικό τικ.
Μέχρι στιγμής ελάχιστα πράγματα δείχνουν ότι υπήρξε κάποιος αναστοχασμός μετά την 6η Μαΐου και ότι, κατά συνέπεια, έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως επίκειται και κάποιος αναπροσανατολισμός. Μάλλον για το αντίθετο πρέπει να φοβόμαστε: ότι, εξαιτίας και του δημοψηφισματικού χαρακτήρα που πανταχόθεν αποδίδεται στις επαναληπτικές εκλογές, πολύ πιο πιθανός είναι ο εκτραχηλισμός παρά η υπευθυνότητα, που επικαλούνται (μονότονα, τι άλλο) οι ηγέτες μας.
Ηδη άλλωστε επαναλαμβάνεται επιδεινωμένη η τραγελαφική ψευτοσφαγή για το ντιμπέιτ (και όχι για το περιεχόμενό του, αλλά για το αν πρέπει να γίνει και με ποιους), θαρρείς και η πρώτη παράσταση, προ μηνός, είχε θριαμβεύσει. Ενώ μόνο την ειρωνεία είχε προκαλέσει και πικρόχολα μειδιάματα. Και είναι να απορεί κανείς πώς, με τόσους ένθερμους υπερασπιστές του διαλόγου, επικρατούν οι παράλληλοι αυτάρεσκοι μονόλογοι με το εξ αρχής εξασφαλισμένο χειροκρότημα.
Θα ήταν ωστόσο άδικο, και ομφαλοσκοπικώς ελληνοκεντρικό, αν η κριτική στρεφόταν αποκλειστικά στην ελληνική πολιτική ηγεσία. Δικαιούται και η ευρωπαϊκή το μερίδιό της, κάθε άλλο παρά μικρό. Οι Βρυξέλλες λ.χ. συνεχίζουν να εκπέμπουν αντιφατικά μηνύματα, κυμαινόμενα, την ίδια μέρα, από την αναγνώριση των θυσιών του ελληνικού λαού έως την αυστηρή παιδονομική επιτίμησή του. Ετσι πιστοποιείται ότι τελικά το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη δεν είναι άλλο από την «ενωμένη Ευρώπη».
Από την πλευρά της, η επίσημη Γερμανία μιμείται τη συμπεριφορά έναντι της Ελλάδας των πλέον λαϊκιστικών εντύπων της χώρας αυτής. Και μόνο η προσβλητικά πατερναλιστική παρέμβαση της κ. Μέρκελ στην προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας αρκούσε για να νομιμοποιήσει την καχυποψία που επιφυλάσσουν οι Ελληνες στην επικυριαρχική γερμανική στάση. Την καχυποψία αυτή την ενισχύει η ωμότητα με την οποία οι δανειστές - εταίροι επιχειρούν να μας προσανατολίσουν σε «έξυπνη και υπεύθυνη ψήφο». Μήπως τελικά επιθυμούν το εντελώς αντίθετο από αυτό που διατείνονται, εξ ου και οι συνεχείς παρεμβάσεις τους; Μήπως στόχος τους είναι ακριβώς η πρόκληση και η μαζική αντίδραση σ’ αυτήν;
kathmerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου