Απ. Αποστολόπουλος
Αφορμή για το σημείωμα αυτό ήταν άρθρο που αναρτήθηκε στο mao.gr και αναδημοσίευσε το Αριστερό Βήμα, από τις λίγες φιλόξενες γωνιές διαφορετικών απόψεων στο πλαίσιο της Αριστεράς. Το αναφέρω όχι ως τυπική φιλοφρόνηση προς το ΑΒ αλλά επειδή θεωρώ ότι μια από θεμελιώδεις αιτίες της αδυναμίας συνεννόησης/προσέγγισης των διαφόρων τάσεων της Αριστεράς είναι ο εξοστρακισμός κάθε διαφορετικής άποψης ως αιρετικής, κατάλληλης για την πυρά. Στο βάθος υπάρχει η πεποίθηση ότι μία είναι η αλήθεια και ένας ο (αληθινός) προφήτης της επί της γης. Ο Αλλάχ, προφανώς.
Η ακροδεξιά στην Ελλάδα ήταν, έως τώρα, περιθωριακή. Πολιτικά, η Αριστερά επηρέασε βαθιά τα φτωχότερα στρώματα από την εποχή της Αντίστασης στη γερμανική Κατοχή. Η Δεξιά και ο Κεντρώος χώρος (Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ) απορρόφησαν το άλλο και μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου. Η αδύναμη βιομηχανία και η ανάπτυξη της χώρας σε μικροαστική βάση (αντιπαροχή, ιδιοκατοίκηση, μικροεπιχειρήσεις κλπ) δεν πρόσφεραν κοινωνική βάση για «ακραίους» σχηματισμούς. Η ΝΔ (ο Κ. Καραμανλής) ακολούθησε στρατηγική απορρόφησης και αδρανοποίησης των χουντικών ή/και βασιλικών στοιχείων, με επιτυχία. Έκτοτε όποιος πολιτικός της Δεξιάς (Στεφανόπουλος, Σαμαράς (ΠΟΛΑΝ), Καρατζαφέρης) αποσπάστηκε από τον βασικό κορμό απόφυγε να διεκδικήσει τον τίτλο του ηγέτη της ακροδεξιάς αν και (θεωρητικώς τουλάχιστον) υπήρχε υπολογίσιμο κοινό. Και οι τρεις όμως αντιμετώπισαν την κατηγορία του ακροδεξιού. Η ΝΔ τους κατηγόρησε για λόγους προφανούς κομματικού συμφέροντος και τους αντιμετώπισε απαξιωτικά με τη γνωστή φράση του Αβέρωφ «όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Η Αριστερά λειτούργησε σταθεροποιητικά, ίσως από φόβο να εκκολαφθεί και πάλι «το αυγό του φιδιού» και δεν δίστασε να καταγγείλει και αυτή, ως ακροδεξιές, τις απόπειρες αυτές. Οι καταγγελίες της ΝΔ και της Αριστεράς οφείλονταν, δηλαδή, μάλλον σε «ιδιοτελείς» υπολογισμούς παρά στις πραγματικές προθέσεις, τα προγράμματα και την προσωπικότητα των ηγετών των, εφήμερων άλλωστε, μικρών κομμάτων που εμφανίστηκαν. Ακόμα και η πιο αμφιλεγόμενη περίπτωση του ΛΑΟΣ ήταν (όπως αποδεικνύεται άλλωστε) μάλλον ένα αμάλγαμα ετερόκλητων προσώπων με κύριο στόχο την απόσπαση ψήφων, παρά ένα κόμμα σταθερού και σαφούς προσανατολισμού. Με δυο λόγια όσο σοβαρή ήταν η ακροδεξιά φύση των κομμάτων αυτών άλλο τόσο σοβαρές ήταν και οι καταγγελίες. Απόδειξη, ότι μόλις τα πρόσωπα επανέρχονταν στην προτέρα κατάσταση (δηλαδή στη ΝΔ) ανακτούσαν και το σεβασμό του περίγυρου-ο κ. Στεφανόπουλος έγινε και πρόεδρος της Δημοκρατίας χωρίς ουδείς να ενοχληθεί για το υποτιθέμενο ακροδεξιό παρελθόν του. Σημειωτέον ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αντιμετωπίζονται τώρα οι κκ Βορίδης και Άδωνις Γεωργιάδης.
Η ελληνική κοινωνία, ήδη πριν από το Μνημόνιο, είχε αρχίσει να σείεται. Προμήνυμα ήταν η εκλογή Καραμανλή, η απήχηση του ευφραδούς λόγου του περί επανιδρύσεως του Κράτους κλπ, απήχηση πέραν του συνήθους συντηρητικού ακροατηρίου. Το προμήνυμα αυτό επιβεβαιώθηκε με την πεισματική αντίδραση της λαϊκής βάσης της ΝΔ στην επιθυμία της κ. Μπακογιάννη να ηγηθεί του κόμματος. Η λαϊκή βάση της συντηρητικής παράταξης, κόντρα στους πάντες, έκανε σαφή πολιτική επιλογή στο πρόσωπο του κ. Σαμαρά- συσσωρεύοντας απογοήτευση. Ο διχασμός στη λαϊκή βάση της συντηρητικής παράταξης ήταν γεγονός πολύ πριν από το ξέσπασμα του κ. Καμμένου. Το αίτημα νέου κόμματος, με λίγο-πολύ προσδιορισμένα χαρακτηριστικά, περίμενε την ευκαιρία του. Και πάντως ήταν σαφές τι απόρριπτε η λαϊκή βάση της συντηρητικής παράταξης.
Ένθετη παρατήρηση: Αν αυτή η εκτίμηση είναι σωστή τότε μεγαλύτερη σημασία από το όποιο πρόγραμμα του κ. Καμμένου έχουν τα αιτήματα της λαϊκής βάσης που θα τον ακολουθήσει στις εκλογές ή συμμερίζεται τις διακηρύξεις του έστω και αν δεν τον ψηφίσει. Αν υιοθετήσουμε τις καταγγελίες περί ακροδεξιού Καμμένου τότε οι ήδη φασίστες αναζητούν και βρίσκουν το Μουσολίνι τους. Ή (σε παραλλαγή) οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα είναι φασίστες (ειπώθηκε κι αυτό το διαμάντι αριστερής ματιάς). Η άλλη παραλλαγή είναι το «απεριόριστο της βλακείας». Κλείνει το ένθετο.
Επιβάλλεται ωστόσο η παρατήρηση ότι τότε και τώρα στην Αριστερά εκδηλώνονται οι ίδιες σταθεροποιητικές τάσεις του συστήματος παρά τις διακηρύξεις περί επαναστατικών και άλλων προθέσεων. Η Αριστερά, δηλαδή, φαίνεται ότι αδυνατεί να διακρίνει ότι τότε είχαμε «παλατιανά» πραξικοπήματα δυσαρεστημένων βαρόνων ενώ τώρα έχουμε ακατέργαστες διεργασίες βάθους που εκδηλώνονται από καιρό με σταθερότητα και ένταση μέσα στη λαϊκή βάση της συντηρητικής παράταξης. Οι ίδιες ακατέργαστες διεργασίες εκδηλώθηκαν καθυστερημένα και στη λαϊκή βάση της «δημοκρατικής παράταξης» (του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή) με τους «αγανακτισμένους» και με την (πιο περίπλοκη ως προς τα κίνητρα) διανομή τροφίμων, κινήσεις που ένα τμήμα της Αριστεράς αποδοκίμασε ηχηρά ενώ ένα άλλο βρέθηκε (και βρίσκεται) σε παντελή αδυναμία να επικοινωνήσει μαζί τους. Με την μερική, αντιφατική, όχι επαρκή, εξαίρεση της ηγεσίας του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου.
Η Δεξιά απογοητεύει τον κόσμο και η Αριστερά τον αγνοεί όταν δεν τον αντιστρατεύεται. Αυτό είναι το πραγματικό αδιέξοδο. Όποιος αποκαταστήσει επικοινωνία με τον κόσμο, δει, δηλαδή, την πραγματικότητα, έχει ελπίδες και να την αλλάξει.
ΥΓ Εκπλήσσει πλέον η κυριολεκτικώς λυσσασμένη αντίδραση ορισμένων στους κόλπους (υποτίθεται) της Αριστεράς εναντίον όποιου τολμήσει να αναφέρει τη λέξη «πατρίδα» είτε δεξιός είναι είτε αριστερός. Αφήνοντας ελεύθερη τη χρήση της στο μνημονιακό στρατόπεδο.
infognomonpolitics.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου