Υπάρχει διέξοδος...

Συνέντευξη με τον Νάσο Αθανασίου, υποψήφιο βουλευτή με τον ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο στην Περιφέρεια Αττικής.

Γιατί διαχωρίσατε τη θέση σας από το Γιάννη Δημαρά;
Ο Γιάννης έκανε τις επιλογές του. Δικαίωμα του. Δεν... έχω κάποιο σχόλιο πέραν όσων
έχουν ήδη ειπωθεί.

Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Διότι, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε τον εαυτό του, βγήκε από τα κομματικά χαρακώματα και απευθύνθηκε με ειλικρίνεια σε πρόσωπα και κοινωνικές δυνάμεις που
μπορούν να διαμορφώσουν μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Επίσης, διότι, επιδεικνύει την αυτοπεποίθηση που πρέπει να συνοδεύει μια τέτοια πρωτοβουλία. Διαφορετικά, δεν θα ήταν αδύνατο να καταπολεμηθούν τα φοβικά σύνδρομα και
τα καταστροφολογικά διλήμματα που καλλιεργούν “οι σωτήρες του έθνους”, τα
δύο κόμματα εξουσίας που μας έφεραν στην πραγματικότητα του μνημονίου.Ο
ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι υπάρχει σωτηρία για τον τόπο, σωτηρία που δεν χρειάζεται την έγκριση του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας και των συμφερόντων που
υπηρετούν.

Ποια είναι επιτέλους αυτή η εναλλακτική πρόταση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν θα μιλήσω ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα του είναι αναρτημένο
στο διαδίκτυο και προσβάσιμο στον κάθε ενδιαφερόμενο. Αναγνωρίζω όμως την
αξία της ερώτησης σας. Προσωπικά πιστεύω ότι, ειδικά στις συνθήκες αναδιάταξης
του πολιτικού σκηνικού που βιώνουμε σήμερα, η αντιμνημονιακή ρητορική από
μόνη της είναι ανεπαρκής. Ο κόσμος πρέπει να φυλάει τα ρούχα από εκείνους που το μόνο
που προσφέρουν είναι η αντίθεσή τους στο Μνημόνιο.
Ακούστε, λοιπόν, το περίγραμμα της πρότασης που υποστηρίζω και που συνάδει με τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πυρήνας του προβλήματος
δεν είναι ούτε το υπέρογκο έλλειμμα, ούτε το δυσβάσταχτο χρέος. Αυτά είναι τα συμπτώματα του κακού. Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας είναι η
κατάρρευση του παραγωγικού μοντέλου που οικοδόμησε η μεταπολίτευση. Τί
γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες; Το κράτος απευθυνόταν στις αγορές -αυτό μας
κατέστησε βορά στις διαθέσεις τους- και χρηματοδοτούσε ελλείμματα.
Αναρωτηθείτε: Ποιοι είναι πλούσιοι ανάμεσά μας; Πώς κέρδισαν τα χρήματά τους;
Από την επιχειρηματική τους οξυδέρκεια ή επειδή έτρωγαν από την χούφτα του
κομματικού κράτους; Ο εκάστοτε μεγαλοσυνεταίρος του κράτους “έπαιρνε τη
δουλειά”, δημιουργούσε θέσεις εργασίας και, από τους φόρους που πλήρωναν οι
εργαζόμενοι που απασχολούσε, περίμενε να χρηματοδοτηθεί το επόμενο
μεγαλόπνοο επιχειρηματικό του σχέδιο. Όταν όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες
έχασαν την κρατική αρωγή, αποδείχτηκαν ανίκανοι επιχειρηματίες. Δείτε τον
κλάδο της ενημέρωσης που καταρρέει δημιουργώντας μια στρατιά
άνεργων δημοσιογράφων. Θα μου πείτε: “μειώθηκε δραστικά η διαφημιστική
δαπάνη, μειώθηκαν οι αναγνώστες κ.ο.κ.” Σωστά όλα αυτά, αλλά από μόνα τους δεν
εξηγούν το φαινόμενο. Η αλήθεια είναι ότι πολλές εκδοτικές επιχειρήσεις ήταν
προβληματικές ακόμα και στις εποχές ευφορίας. Απλά οι ιδιοκτήτες τους είχαν τη
δυνατότητα να τις χρηματοδοτούν από τις παράπλευρες δουλειές που
δημιουργούσε ο εναγκαλισμός τους με την κρατική εξουσία.


Τι πρέπει, λοιπόν, να επιδιώξουμε σήμερα; Τί αποτελεί λύση;
Η χώρα χρειάζεται ένα παραγωγικό μοντέλο θεμελιωμένο στη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα. Ένα μοντέλο που καθιστά τον εργαζόμενο ανεξάρτητο και κυρίαρχο της μοίρας του. ΄Ενα μοντέλο που δημιουργεί κίνητρα για γνήσια και βιώσιμη επιχειρηματικότητα. Ένα μοντέλο που προστατεύει τους καταναλωτές από τους κινδύνους που ενέχει η μονοπωλιακή διάρθρωση των αγορών. Θα ρωτήσετε: Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό, ειδικά σε περιόδους που οι τράπεζες δεν έχουν ρευστότητα και ο κρατικός κορβανάς είναι άδειος; Δεν απομένει παρά μόνο μία λύση: να αξιοποιηθεί ο πλούτος της χώρας προς όφελος των πολιτών της. Π.χ. γιατί η εταιρεία αξιοποίησης των ολυμπιακών ακινήτων να πουλήσει το Golden Mall σε ένα μεγαλόσχημο επιχειρηματία και να μην το αξιοποιήσουν απευθείας οι μικρές και
μεσαίες επιχειρήσεις που θα 'ηθελαν να στεγαστούν σ' αυτό;

Εντός ή εκτός Ευρωζώνης;
Πρόκειται για ψευδοδίλημμα. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της
συλλογικής ευθύνης μπορεί να παράγει αξία για τους Έλληνες. Η Ευρώπη του
κοντόφθαλμου εθνικισμού απαξιώνει τους ίδιους τους λαούς της. Το πραγματικό
ερώτημα είναι σε ποια Ευρώπη θέλουμε να ανήκουμε. Σήμερα η Γερμανία δανείζει
τη χώρα μας με επιτόκιο μεγαλύτερο από αυτό με το οποίο δανείζεται η ίδια. Θα
μου πείτε: “Ναι, αλλά η Γερμανία, σε αντίθεση με τους δικούς της δανειστές,
κινδυνεύει να μη ξαναδεί τα χρήματα που μας δανείζει”. Και σας ρωτώ: Οι
τοποτηρητές της εθνικής μας οικονομίας, η Τρόικα, εργάζονται προς όφελος των
Ελλήνων ή απλά επιχειρούν να διασφαλίσουν τις κερδοσκοπικές επιθυμίες της
Γερμανίας; Δεν είναι κοντόφθαλμος εθνικισμός όταν επιχειρεί ένα πλούσιο κράτος,
ένα κράτος που μεταξύ άλλων, γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη εξαιτίας του πλαισίου
της κοινής αγοράς, να επιχειρεί να κερδοσκοπήσει σε βάρος ενός φτωχότερου; Και
αναρωτηθείτε και το εξής: δεν υπάρχει άλλη Ευρώπη από αυτή; Δεν υπάρχει η
Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, του ευρωομολόγου, των πλαισίων
στήριξης, των μεταβιβαστικών πληρωμών. Εξάλλου, τόσοι επιφανείς οικονομολόγοι
(όπως ο Paul Krugman) διατείνονται ότι μόνο αυτή η
Ευρώπη μπορεί να διασφαλίσει την ανάπτυξη και την ευημερία που αξίζουν οι λαοί
της. Και η πρόσφατη οικονομική και πολιτική ιστορία της Ευρώπης μας δίδαξε ότι
κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορεί να επιτύχει βιώσιμη, παρά μόνο πρόσκαιρη,
ευημερία όσο στηρίζει το κέρδος του στην ζημία των εταίρων του. Υπάρχει και άλλη Ευρώπη από αυτή που μας προσφέρουν και οφείλουμε να τη διεκδικήσουμε.