Ιησούς Χριστούς, ένας αντιφατικός σουπερστάρ!...

Γιάννης Ζουμπουλάκης
Εχοντας ουκ ολίγες φορές έχει βρεθεί «στην μόδα», ο Ιησούς Χριστός μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως ένας από τους εμπορικότερους και πιο προσοδοφόρους ήρωες στην ιστορία του θεάματος. Τα τριάκοντα αργύρια που με ένα μόνον φιλί κέρδισε _και δεν χάρηκε_ ο Ιούδας, έχουν...
μεταφραστεί σε τρισεκατομμύρια δολάρια και έχουν κάνει πλουσιότερους τους κινηματογραφικούς παραγωγούς του Χόλιγουντ που ασχολήθηκαν μαζί τους.

Η αγγελική μορφή του Μαξ Φον Σίντοφ ταίριαξε στην «Ομορφότερη ιστορία του κόσμου» όπου υποδύθηκε τον Ιησού Χριστό
Ο πιο γνήσιος Ιησούς του σινεμά παραμένει ο ισπανός φοιτητής Ενρίκε Ιραζόκι στην ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι (στο μέσον) «Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο»
Ο Τζιμ Καβίζελ στον εμπορικότερο Ιησού Χριστό του σινεμά της ταινίας «Τα πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον
Γουίλεμ Νταφόε - Ιησούς Χριστός στον «καταραμένο» «Τελευταίο πειρασμό» του Μάρτιν Σκορσέζε από το αιρετικό μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη
Το τηλέ Αρλεκιν για τον ιησού Χριστό του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» εξακολουθεί να είναι σημείο αναφοράς. Ο Ρόμπερτ Πάουελ υποδύθηκε τον Ιησού

5 φωτογραφίες

Ο Μελ Γκίμπσον είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα κρίνοντας μάλιστα από το γεγονός ότι το ποσόν που έδωσε για να γυρίσει τα «Πάθη του Χριστού» (2003) ήταν μόλις 30 εκατομμύρια δολάρια για μια ταινία που μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ενός περίπου έφτασε τα 360 εκατομμύρια δολάρια σε έσοδα_ μόνον στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στην ιστορία των ταινιών που έχουν γευθεί εκατομμύρια δολαρίων από τα Πάθη του Χριστού, η πλειοψηφία έχει να κάνει περισσότερο με την λαμπρότητα και λάμψη της υπερπαραγωγής παρά με την οικονομία και την ασκητική_ τα όσα με άλλα λόγια πρέσβευε ο ίδιος ο Ιησούς. Γι' αυτό άλλωστε, η σωστότερη σε χριστιανικό πνεύμα ταινία έχει ευρωπαϊκή ιθαγένεια και αισθητική: το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964), ενός κομουνιστή ποιητή, του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ένα ασπρόμαυρο διαμάντι μινιμαλισμού που εμμένοντας στην ουσία του Χριστιανισμού κατάφερε να κάνει σκόνη μια θάλασσα αδικαιολόγητης σπατάλης και λούσου. Φυσικά, η ταινία ενόχλησε στην εποχή της, αν και η Καθολική Εκκλησία ,εν τέλει την αγκάλιασε.

Από την εποχή της ταινίας «Πάθη» («The Passion Play of Oberammmergau», 1897) του Χένρι Σ. Βίνσεντ και της «Μισαλλοδοξίας» (1916) του Ντ. Γ. Γκρίφιθ μέχρι τα πρόσφατα «Πάθη» του Γκίμπσον, ο Υιός του Θεού επισκεπτόταν τακτικότατα το σελιλόιντ ή την μικρή οθόνη. Οσο γλαφυρότερα και πιο «χαϊδευτικά» αποδιδόταν η ιστορία Του, με κλασικό παράδειγμα την «Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου» (1965) του Τζορτζ Στίβενς (ο Σουηδός ηθοποιός Μαξ Φον Σίντοφ στον κεντρικό ρόλο), τόσο ομορφότερα ένιωθε η πλειοψηφία του κοινού ενώ μοιραζόταν τα Πάθη του Χριστού.

Και όσο πιο προκλητικό ήταν το περιεχόμενο των ταινιών που ασχολούνταν μαζί Του, όπως συνέβη με τον «Τελευταίο πειρασμό» (1988) που σκηνοθέτησε ο Μάρτιν Σκορσέζε βασισμένος στο αιρετικό μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, τόσο περισσότερο το κοινό φανατιζόταν, αντιδρώντας με αδικαιολόγητες ακρότητες μακριά από τα όσα ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός πρέσβευε. Να μην θυμηθούμε καλύτερα την λυσσασμένη αντίδραση των φανατικών θρησκόληπτων στην Ελλάδα την χρονιά της Α' προβολής της ταινίας...

Ο κατά Χόλιγουντ «ορθόδοξος» Ιησούς είναι ξανθός, με αγγελικό πρόσωπο και απαλή φωνή, όπως ο Τζέφρεϊ Χάντερ στον «Βασιλιά των Βασιλέων» (1961) του Νίκολας Ρέι και ο Ρόμπερτ Πάουελ στον «Ιησού από τη Ναζαρέτ», την all time classic μίνι σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι. Κλασικά εικονογραφημένα με πλούσιο καστ, μπόλικη φλυαρία, καθόλου φασαρία και όπως είπαμε, αρκετή σπατάλη σε ανούσιες λαϊκίστικες γραφικότητες (στις μέρες μας μεταδίδεται και πάλι από την τηλεόραση.

Η ανορθόδοξη μορφή του Χριστού, θέλει τον Θεάνθρωπο να μην μοιάζει ντε και καλά με τις εικόνες του που στολίζουν εκκλησίες. Ο Παζολίνι για παράδειγμα, στο «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» χρησιμοποίησε έναν μελαχρινό για τον ρόλο του Ιησού, τον φοιτητή Ενρίκε Ιρατσόκι που δεν ήταν καν επαγγελματίας ηθοποιός. Από το γρανιτένιο πρόσωπο του Γουίλεμ Νταφόε στον «Τελευταίο πειρασμό» έλειπε η στιλπνότητα που «απαιτεί» η καθαρή χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, ενώ ο Τεντ Νίλι του μιούζικαλ «Ιησούς Χριστός Υπέρλαμπρο Αστρο» που σκηνοθέτησε το 1973 ο Νόρμαν Τζούισον, θύμιζε «παιδί των λουλουδιών» (και αυτό περίπου ήταν στην πραγματικότητα ο Νίλι).

Σχετικό ενδιαφέρον τέλος, έχουν τόσο οι χριστιανικές αλληγορίες που τοποθετούνται στην σύγχρονη εποχή («Ο λόγος» του Καρλ Ντράγιερ, ο «Χριστός ξανασταυρώνεται» του Ζυλ Ντασέν, «Ο Ιησούς του Μοντρεάλ» του Ντενίς Αρκάν και ο «Τζόνι Πήρε τ' όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις) όσο και οι διακριτικές εμφανίσεις του Ιησού σε ταινίες όπου η φιγούρα του δεν είναι κυρίαρχη...
BHMA.