Αγιότητα ή συμπυκνωμένη αμαρτία; ...

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Κάθε κάτοικος αυτής της χώρας, όσο βλάκας κι αν είναι, αν δει ένα Μογγόλο σαμάνο να καλεί τα πνεύματα της βροχής, η διαδικασία θα του φανεί παρανοϊκή. Οι περισσότεροι όμως θα βρουν απόλυτα λογικό χιλιάδες άνθρωποι να μαζευτούν αυτό το Σάββατο στους γεμάτους χρυσάφι ναούς μια πτωχευμένης χώρας και μιας θρησκείας που καταδικάζει την κατοχή χρυσού, για να γιορτάσουν μηχανικά-επειδή «έτσι τα βρήκαν»-έναν...

τριπρόσωπο θεό που αντέγραψε τους αρχαίους μύθους της Μεσογείου και έγινε ημίθεος, πέθανε και αναστήθηκε. Η υποκρισία τους θα είναι τόσο μεγάλη, που με εξαίρεση ελάχιστους ειλικρινείς πιστούς-κυρίως άτομα ηλικιωμένα και μοναχικά-θα διασκεδάσουν με τα βαρελότα
και θα το σκάσουν για να φάνε μαγειρίτσα, με μόνη σοβαρή αιτία της παρουσίας τους εκεί, τη γλυκιά νοσταλγία παιδικών αναμνήσεων. Αυτό το σκασιαρχείο, δευτερόλεπτα μετά την «Ανάσταση», δείχνει και το μέγεθος της εκτίμησης που αποδίδουν στη “θεϊκή αυτοθυσία”, εκτίμηση που δεν είναι μεγαλύτερη από τη σημασία που έδωσαν στους νεαρούς Πακιστανούς μουσουλμάνους, που θυσιάστηκαν για να σώσουν δυο ηλικιωμένους συμπατριώτες μας. Η Εκκλησία τους που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, δεν έστειλε έναν παπά να προσευχηθεί εκεί που έγινε πράξη το κήρυγμα του θεού της. Αλλά αυτή η ανίερη Εκκλησία δεν έχει τιμήσει ακόμη το Σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλήλ Εφέντη που έδωσε στα 1821 τη ζωή του για να σώσει από τη σφαγή τους Ρωμιούς της Πόλης και είναι τόσο αχάριστη απέναντι στο Ισλάμ, το οποίο έχει επιτρέψει εκατοντάδες ορθόδοξους ναούς στη γη του, όταν η ορθόδοξη Αθήνα δεν επιτρέπει ούτε ένα τζαμί. Μάλιστα κόμματα όπως η ναζιστική-σατανιστική «Χρυσή Αυγή», το ρατσιστικό «Ανεξάρτητοι Έλληνες» (αν κρίνει κανείς από την υπεράσπιση που προσέφερε ο αρχηγός τους σε ρατσιστές), η εθνικιστική Νέα Δημοκρατία Σαμαρά (ο “χριστιανός” αρχηγός της μιλάει πάντα σε πρώτο πρόσωπο σαν να είναι μόνος του στο κόμμα) και το ετοιμόρροπο κόμμα Καρα-Τζαφέρη, διεκδικούν τη σχετική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος καπηλευόμενα ασύστολα μια οικουμενική θρησκεία, με την οποία ούτε ως ιδεολογία ούτε ως πρόσωπα έχουν σχέση άλλη, από αυτήν της διαστρέβλωσης, της εμπορίας και της καπηλείας της.
Αδυνατούν οι Νεοέλληνες να μελετήσουν τους αρχαίους φιλόσοφους και να κατανοήσουν τα πρώτα βήματα του Ορθού Λόγου. Αναζητούν για στηρίγματα της ανισορροπίας τους, Αγίους, στα πρόσωπα αποθηριωμένων Ρωμαίων αυτοκρατόρων και πατριαρχών της Ανατολής και των διαστροφικών καλόγερων που προφητεύουν την καταστροφή και διδάσκουν το μίσος. Αν όμως αντί να διαβάζουν τις ασύντακτες και ανορθόγραφες μαντείες του Εβραιοφάγου Πατροκοσμά και του Τουρκοφάγου Παϊσιου διάβαζαν την «Αναρχική Ηθική» του Κροπότκιν, θα ήταν απείρως καλύτεροι.
Ο αναρχοκομμουνιστής Κροπότκιν έχει τα χαρακτηριστικά του Αγίου που αναζητούν. Μεγαλωμένος σε ορθόδοξη χώρα, εγκατέλειψε το πριγκηπικό του Ανάκτορο και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για μια ηθική κοινωνία για έναν ουτοπικό επί Γης Παράδεισο. Δεν είχε τη λογική του θαυμαστή του Χουντόδουλου, αρθογράφου του «Ελεύθερου Κόσμου» και φίλου των επιχειρηματιών των ιδιωτικών Σχολείων ευσεβή κ.Μπαμπινιώτη και έτσι αρνήθηκε το υπουργείο Παιδείας που του πρότεινε ο Κερένσκυ. Πέθανε από πνευμονία έχοντας διανύσει μια πολύ γόνιμη, παραγωγική, χρήσιμη ζωή με γενναιότητα, ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία, επαναστατικότητα, αλληλεγγύη, αρετή, σοφία και γνώση, χαρίσματα που έθεσε στη διάθεση των πολλών. Αν θέλουν οι Νεοέλληνες μια Αγία, θα τη βρουν στο πρόσωπο της αμερικανίδας αναρχικής Βολταιρίνας de Cleyre, που παραμονές Χριστουγέννων του 1902 συγχώρεσε επί τόπου τον παρ’ολίγο δολοφόνο της Χέρμαν Helcher, που την πυροβόλησε τρεις φορές, για να μην τον εκτελέσουν.
Είναι Μεγάλη Εβδομάδα και τα πλήθη των «πιστών» θα στοιχηθούν σε λιτανείες ιερέων, που τα ανικανοποίητα πάθη τους είναι ολοφάνερα σε κάθε λογικό και τίμιο άνθρωπο που μπορεί και βλέπει το σκοτεινό τους πρόσωπό, τις θεατρικές κινήσεις τους, τη μεγαλομανία της στολής τους και ακούει τη φαρισαϊκή μελωμένη φωνή τους. Αυτά τα φανερά όμως, είναι αόρατα στους πιστούς οι οποίοι δεν πτοούνται ούτε από την αδιάψευστη και κραυγαλέα Στατιστική των ανατριχιαστικών ιερών σκανδάλων, που έρχονται σαν την κορυφή του παγόβουνου στο φως. Περιδεείς και τυφλοί, μη έχοντας ηθικά και λογικά ερείσματα, αναζητούν στήριγμα ακόμη και στην αισχρότερη έκφραση του Παράλογου. Θα μου επιτρέψτε λοιπόν να ασχοληθώ με ένα μικρό απόσπασμα από την «Αναρχική Ηθική» του Πιότρ Κροπότκιν, που εξηγεί μερικά πράγματα.
Ο αναρχικός πρίγκηπας επικαλείται τον Bernard de Mandeville, που σκανδάλισε το 1723 τη δημόσια υποκρισία με το περίφημο «Ο μύθος των μελισσών» («Fable of the Bees»). Δέχτηκε γι’αυτό τα αναθέματα της καθεστηκυίας Φιλοσοφίας με πρώτο τον επίσκοπο Μπέρκλεϊ του Κλογίν, έναν ιδεαλιστή φιλόσοφο, που σαν άλλος Γρηγόριος Ε΄, πίστευε πως οι μαθηματικοί και οι φυσικοί πρέσβευαν παραλογισμούς που οδηγούν στην αθεϊα και που θεωρούσε την αντίληψη για την ύπαρξη της ύλης τόσο παράλογη, που δεν αξίζει να χάσει κανείς το χρόνο του για να την εξηγήσει. Ο επίσκοπος είχε ασκήσει τόση επίδραση, ώστε ο ίδιος ο Λένιν αναφέρθηκε αργότερα σε αυτόν στο έργο του «Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός». Ο Μάντεβιλ είχε συλλάβει το αυτονόητο, πως τα ιδιωτικά «ελαττώματα» αν αφεθούν ελεύθερα θα γίνουν δημόσια οφέλη. Για να το εκφράσω πολύ συνοπτικά με ένα απλό παράδειγμα που έχει σχέση με τη χώρα μας, ο γεμάτος ελαττώματα για τη συμβατική ηθική λόρδος Βύρωνας, ερωτύλος, ασεβής, ανατρεπτικός, αυθάδης, επαναστατικός, ελευθεριακός, συμπλεγματικός λόγω της μικρής του αναπηρίας και ταυτόχρονα γενναίος, παθιασμένος για ηρωϊσμό και περιπέτεια, εγωκεντρικός και συνάμα πονόψυχος, ωφέλησε τρομερά τη χώρα του, την Ελλάδα και την ανθρωπότητα ακριβώς γιατί όχι μόνο τα άφησε να κυριαρχήσουν επάνω του αλλά και τα καλλιέργησε. Οι μαυρόψυχοι επίσκοποι της εποχής του τον εκδικήθηκαν αρνούμενοι να δεχθούν να ταφεί στο Γουέστμίνστερ. Απέδειξε λοιπόν ο Μάντεβιλ, λέει ο Κροπότκιν, πως τα καταπιεσμένα από τον κώδικα της υποκριτικής ηθικής πάθη ακολουθούν μια ακόμη χειρότερη κατεύθυνση. Για όποιον αμφιβάλλει για την αυταπόδεικτη αλήθεια αυτού του ισχυρισμού, δεν έχει παρά να μελετήσει λίγο τα δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου, όταν οι πολιτικές και εκδοτικές διαπλοκές και η χρονική συγκυρία επέτρεψαν για λίγο το σπάσιμο της Ομερτά και την αποκάλυψη ενός ελάχιστου μέρους της απίστευτης δυσωδίας του ελληνορθόδοξου ανώτερου κλήρου, όπου με πρωταγωνιστές πατριάρχες, αρχιεπισκόπους, μητροπολίτες, αρχιμανδρίτες, ηγούμενους, πρωτοπρεσβύτερους και αρχιδιάκους αναδύθηκαν τα πιο απίστευτα σκάνδαλα οικονομικής, εξουσιαστικής και σαρκικής αμαρτίας, που βοούσαν με τη σειρά τους, πως στα πόδια τους βρισκόντουσαν τα καλά κρυμμένα θεμέλια μιας Βαβυλώνας που θα έκανε τον Αλ Καπόνε να μοιάζει με Αρσακειάδα και το Μαρκήσιο ντε Σαντ να κοκκινίσει από ντροπή. Η ταχύτητα με την οποία καλύφθηκαν από τη Διαπλοκή και ξεχάστηκαν από τους πολίτες, που δεν ήθελαν και δεν θέλουν να ξέρουν, πρέπει να αποτελέσει για τον ανατρεπτικό Φιλόσοφο, για τον επιμελή Κοινωνιολόγο και για τον ερευνητικό Ψυχαναλυτή του μέλλοντος, αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Το παραπέτασμα όμως σκίστηκε και λίγο μετά έσπασε από ατύχημα (Κοντομηνάς) και το απόστημα του αρπακτικού Βατοπεδίου, που ακόμη και τώρα βγάζει γλώσσα, συναλλάσσεται με Μαφιόζους στο εξωτερικό και απειλεί τη Δικαιοσύνη, όταν αυτή προσπαθεί να λειτουργήσει.
Είναι ολοφάνερο, πως οι άνθρωποι του θεού, οι αγνές ρασοφόρες παρθένες της Εκκλησίας, παιδιά της πιο αισχρής υποκριτικής Ηθικής, στην προσπάθειά τους να καταπνίξουν ή απλά να κρύψουν φυσιολογικά τους πάθη και επιθυμίες, τα διοχέτευσαν στις πιο διαστροφικές και εγκληματικές ατραπούς, παίρνοντας στο λαιμό τους και στρατιές από αφελή θύματα και δηλητηριάζοντας έναν ολόκληρο λαό. Όποιος έχει μάτια βλέπει αυτόν τον αφορολόγητο μεσαιωνικό μηχανισμό που αναπαράγεται συνεχώς ληστεύοντας τον κόσμο και στρατολογώντας δυστυχισμένα παιδιά γιατί έχει ανάγκη από φρέσκια σάρκα για να τραφεί και να γηροκομηθεί. Επειδή για πολύ καιρό ακόμη η Λογική και η Ηθική θα βιάζονται ακόμη και με μεγαλοβδομαδιάτικες δημόσιες, μακρόσυρτες, τελετουργίες, οι οποίες όπως παρατήρησε ο Ανδρέας Λασκαράτος σε τίποτα δεν βελτιώνουν τους ανθρώπους (“Αν παρατηρήσεις Πανιερώτατε τους σημερινούς λεγόμενους χριστιανούς, βλέπεις οπού χτήνη ‘μπαίνουνε στην εκκλησιά τους και χτήνη ‘βγαίνουνε. Η λειτουργία δεν τους εξημερώνει τα ήθη…”) και επειδή τα κόμματα και η Πολιτεία θα συνεχίσουν να προσποιούνται πως δεν ξέρουν, είτε ως συνεργοί, είτε ως δειλοί που φοβούνται να βάλουν το δάχτυλο στην πληγή, ας προστατεύσει ο καθένας τον εαυτό του και τα παιδιά του.
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

YΓ.
Οι φωτογραφίες είναι από τον ιστότοπο της “Αργολικής Αρχειακής Βιβλιοθήκης”


Ροΐδη Εμμονές