Όνειρο ζω μην με ξυπνάτε...

Της Ιωάννας Στεφανάκη
Αγουροξυπνημένη, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα, διάβασα για πολλοστή φορά ότι αποκτήσαμε και πάλι νέο φορολογικό νομοσχέδιο που ανατρέπει τα πάντα. Βαριόμουν να διαβάσω και για άλλες αλλαγές, πόσα μπορεί να χωρέσει ένα κεφάλι επιτέλους; Βλέποντας...
όμως το πρώτο άρθρο του νέου νόμου άλλαξα γνώμη. Αυτή την φορά ίσως να είχε ενδιαφέρον αφού το πρώτο άρθρο του νέου φορολογικού νόμου έλεγε σαφώς ότι καταργείται κάθε προγενέστερη διάταξη και ότι όλα τα σχετικά ζητήματα ρυθμίζονται αποκλειστικά από τον παρόντα νόμο, ο οποίος έχει ισχύ τουλάχιστον πενταετή. Επίσης ο νόμος αυτός ήταν ολιγοσέλιδος. Πρωτόγνωρα πράγματα.

Συνέχισα να διαβάζω με αγωνία. Με μια διάταξη μόνο προβλεπόταν η κατάργηση όλων των φόρων πού βαρύνουν την κατοχή της ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ, ΦΜΑΠ, «χαράτσια ΔΕΗ», ΕΤΑΚ, ΤΑΠ, φόρο ιδιοκατοίκησης κλπ.) με μοναδική εξαίρεση την διατήρηση του φόρου μεταβίβασης ακινήτων, αλλά και αυτός θα επιβαλλόταν μόνον επί της τυχόν υπεραξίας του ακινήτου από την προηγούμενη συναλλαγή. Αν κάποιος δηλαδή αγόραζε ένα ακίνητο έναντι 100.000 ευρώ και το πουλούσε έναντι 200.000 ευρώ η υπεραξία θα φορολογείτο ως εισόδημα με συντελεστή 20% ή 25% μέχρι 30% ανάλογα με το ποσό.

Με την επόμενη διάταξη προβλεπόταν η θέσπιση ενός και μόνο ανταποδοτικού τέλους, το οποίο θα χρηματοδοτούσε τους ΟΤΑ. Το τέλος αυτό υπολογιζόταν ως συνάρτηση της επιφάνειας των ιδιοκτησιών και του συντελεστή δόμησης και όχι ως συνάρτηση της αξίας.

Μετά το πρώτο σοκ και για να δω εάν όσα έγραφε η εφημερίδα είχαν ίχνος έστω αλήθειας ανέτρεξα στο διαδίκτυο για να διασταυρώσω την είδηση και να βρω την αιτιολογική έκθεση του νόμου. Εκεί δίνονταν εξηγήσεις για όλα τα ερωτήματα. Επί παραδείγματι το κενό των 4,5 δισ. ευρώ που θα προέκυπτε στα κρατικά φορολογικά έσοδα από την κατάργηση της πλειάδας των νόμων επί της ακίνητης περιουσίας εκτός από το ότι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα εξαφανιζόντουσαν, λόγω πραγματικής αδυναμίας των φορολογούμενων να πληρώσουν και λόγω της δραματικής μείωσης των συναλλαγών με αντικείμενο τα ακίνητα, δεν θα δημιουργούσε ουσιαστικό πρόβλημα διότι αντίστοιχο ποσό δινόταν μέχρι τότε από τον κρατικό προϋπολογισμό στους ΟΤΑ, οι οποίοι πλέον θα αναπλήρωναν την χρηματοδότηση αυτή με την επιβολή και διαχείριση του ενιαίου ανταποδοτικού τέλους στην ακίνητη περιουσία.

Το επόμενο άρθρο ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό καθώς προέβλεπε ότι ο φόρος κατοχής ακίνητης περιουσίας προστιθέμενος στο φόρο εισοδήματος δεν έπρεπε να ξεπερνά το 50% του δηλούμενου εισοδήματος. Είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι πολύ καλύτερα, σαν να έφευγε ένα βάρος από επάνω μου. Συνέχισα με όρεξη την ανάγνωση και δεν απογοητεύτηκα. Αντιθέτως. Οι νέες ρυθμίσεις για τα κοινωνικοασφαλιστικά ήταν πιο ρηξικέλευθες και από αυτές για τα φορολογικά. Είχε λέει θεσπιστεί η Βασική Εθνική Σύνταξη (ΒΕΣ) ύψους 700 ευρώ το μήνα για όλους στα 67. Το κόστος θα καλυπτόταν κατευθείαν από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς ένσημα και ασφαλιστικές εισφορές με παράλληλα θέσπιση φορολογικών κινήτρων για συμπληρωματική ιδιωτική ασφάλιση για όσους το επιθυμούν. Το κόστος της ΒΕΣ ανερχόταν σε 15 δισ. ευρώ το χρόνο (8.400 ευρώ το χρόνο σύνταξη για 1.800.000 που είναι άνω των 67). Μα είναι δυνατόν, σκέφτηκα; Μέχρι τώρα το Κράτος πλήρωνε από τον προϋπολογισμό 18 δισ., διότι τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν όλα ελλειμματικά και αδυνατούσαν να εκπληρώσουν το σκοπό, ο οποίος αποτελούσε τον λόγο ύπαρξής τους. Με την ανατρεπτική αυτή ρύθμιση το κόστος των συντάξεων θα μειωνόταν κατά 3 δισ. ευρώ! Και το σπουδαιότερο η ΒΕΣ φαινόταν κοινωνικά δίκαιη, αφού έβαζε τέλος στις υπέρογκες συντάξεις στα «ρετιρέ» του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των τραπεζών, των ΜΜΕ και άλλων. Φαινόταν επίσης λειτουργικά απλούστατη, χωρίς ένσημα, ταλαιπωρίες και αργοπορίες. Καταργούσε με μία κίνηση την γραφειοκρατία και συγχρόνως αύξανε το εισόδημα των εργαζομένων, αφού καταργούσε όλες τις ασφαλιστικές εισφορές. Επίσης, λόγω της κατάργησης των κρατήσεων, μειωνόταν δραστικά το εργοδοτικό κόστος. Συνεπώς και το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων αυξανόταν. Άρα, κατ’ αποτέλεσμα, η αγορά θα τονωνόταν και το εργοδοτικό κόστος θα περικόπτονταν σημαντικά, χωρίς να μειωθούν οι μισθοί. Ήμουν σίγουρη ότι πλέον η χώρα μας είχε γίνει ελκυστική για επενδύσεις. Κάτι είχε αλλάξει. Όμως, ξαφνικά, άκουσα τον γιο μου να φωνάζει μέσα στο αυτί μου. Ώστε όνειρο ήταν; Τίποτα από αυτά δεν ισχύει; Ήθελα να του φωνάξω:... «...Mη με ξυπνάς άσε με να ονειρεύομαι!...»... Όταν όμως κατάλαβα τι έλεγε άλλαξα γνώμη. Χοροπηδούσε με την αδελφή του και φώναζαν:...«...Μαμά σε πήρε ο ύπνος ξύπνα η Δράση πήρε 5%!!!...»...

Καλώς με ξύπνησαν λοιπόν. Η αλήθεια ήταν καλύτερη από το όνειρο. Τώρα με 12 βουλευτές όλα αυτά, που διάβαζα στην εφημερίδα στο όνειρό μου, θα μπορούσαν να γίνουν. Είχε έρθει η ώρα να ξυπνήσω. Όχι, μόνο εγώ. Φαίνεται ότι είχαν ξυπνήσει και άλλοι πολλοί!

* Η κα Ιωάννα Στεφανάκη είναι υποψήφια της Δράσης στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας

www.capital.gr