Το μέγεθός του δεν μετρά...

Του ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ένα υπερατλαντικό ταξίδι με πλοηγούς ένα περιοδικό-μινιατούρα που με μπόλικη δόση σαρκασμού ονομάζεται Large, τη διάθεση για πολιτική σάτιρα που δεν υποκύπτει σε καθωσπρεπισμούς και μία ανεξάντλητη αφοσίωση στη δύναμη της εικόνας, είναι η ιστορία του Χάρη Ρέκκα.
Το περιοδικό Large και ο Χάρης από τη Μελβούρνη, ταξίδεψε τα ... τελευταία 16 χρόνια στο Λονδίνο, απ’ εκεί στην Αθήνα και πριν από έξι χρόνια επέστρεψε στη Μελβούρνη.
Δεν είναι το ταξίδι, όμως, που κάνει το Large μία αξιόλογη έκδοση στην πολυσύχναστη «πιάτσα των περιοδικών» που κυκλοφορούν στην Αυστραλία ή κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Είναι η ποιότητα του και η τόλμη του. Λέει τα «πράγματα με το όνομά τους» αναφέρει χαρακτηριστικά ο εκδότης του. Η αριστοφανική πολιτική και κοινωνική σάτιρα που το καθορίζει και σοκάρει σε κάποιες περιπτώσεις τον αναγνώστη, η ιδεολογική φρεσκάδα και παρουσίαση την οποία ακόμα και μετά από 16 χρόνια κυκλοφορίας καταφέρνει να διατηρεί προσθέτουν σίγουρα αρκετά εύσημα στη γοητεία του.

Ο Χάρης Ρέκκας ξεκίνησε το περιοδικό τσέπης (όσον αφορά το μέγεθός του τουλάχιστον) Large το 1996. Μέσα σε τρία χρόνια απέδειξε ότι, όντως, το μέγεθος δεν μετρά. Η κυκλοφορία του τριμηνιαίου Large έφτασε τα 70.000 αντίτυπα στην Μελβούρνη. Το 2004 ο Χάρης αποφασίζει να βγάλει το περιοδικό του εκτός Αυστραλίας. Ταξιδεύει στο Λονδίνο και ο James Brown, εκδότης του πασίγνωστου Loaded, «ιδιοφυία στον χώρο των περιοδικών εκδόσεων» όπως χαρακτηριστικά τον έχει αποκαλέσει κατά καιρούς ο Guardian, δίνει στον Χάρη την ευκαιρία να ξεκινήσει το μικρό του Large στο Λονδίνο.

Η πώληση του εκδοτικού οίκου Ι Feel Good Publishing, του James Brown, κλείνει παράλληλα και τις πόρτες της λονδρέζικης αγοράς για το Large. Δεν χρειάστηκε πολύ προσπάθεια εκ μέρους του Χάρη να βρει νέο εκδότη για το περιοδικό του, αυτήν τη φορά στην Αθήνα. Ο Άρης Τερζόπουλος, πασίγνωστος σε όλους από τα περιοδικά «Γυναίκα», «Κλικ» κ.ά., προσφέρει στον Χάρη την ευκαιρία να κάνει το Large, ελληνικό. Και έτσι έγινε.

Χάρης και Άρης γράφουν μία νέα σελίδα στην ιστορία του Large για δύο περίπου χρόνια. «Ο Άρης ήθελε να κάνει αλλαγές μετά από λίγο, γεγονός που μπορεί εμπορικά να ήταν καλό, αλλά δεν ανταποκρινόταν στο δικό μου όραμα» λέει σήμερα ο Χάρης που αποφασίζει τότε να αφήσει την Ελλάδα και να επιστρέψει στη Μελβούρνη προκειμένου να ξεκινήσει και πάλι το Large.

«Χρειάστηκε πολύ σκέψη και σχεδιασμός, γιατί γνωρίζοντας ότι οικονομικά δεν ήταν πλέον βιώσιμο να δίνω το περιοδικό δωρεάν, ήθελα αυτό που θα προσφέρω και για το οποίο ο αναγνώστης θα πληρώσει να αξίζει τον κόπο» αναφέρει.
Ο καρπός της σκληρής δουλειάς των τελευταίων τριών χρόνων κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο και αναμφισβήτητα όσοι διάβασαν το μικρό Large θα γίνουν πιστοί αναγνώστες του. Γιατί όμως;

Ο «ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ» ΕΚΔΟΤΗΣ

Οποιαδήποτε προσπάθεια να περιγράψει κανείς τα περιεχόμενα του Large θα ήταν ατυχής. Να το διαβάσετε, να γελάσετε, να προβληματιστείτε, να δακρύσετε, να το μοιραστείτε, δεν θα το μετανιώσετε.

Εκείνο, όμως, που μπορεί γενικότερα να παρατηρήσει κανείς και παρά το γεγονός ότι το περιοδικό εκδίδεται στην αγγλική γλώσσα είναι τα ελληνικά του στοιχεία. Τα άρθρα για την Ελλάδα είναι το πρώτο άμεσα εμφανές στοιχείο, η αριστοφανική του αθυροστομία και ωμότητα στον σχολιασμό της καθημερινότητας μας όμως, αναδεικνύεται ως βασικό χαρακτηριστικό κάθε άρθρου και εικόνας του.«Δεν θα μπορούσα να γίνω mainstream» λέει ο Χάρης. «Η διαμονή μου στην Ελλάδα, οι αναμνήσεις μου από την Αθήνα, από το χωριό των γονιών μου στην Τρίπολη, τα αρώματα της Ελλάδας, οι εικόνες της, το χιούμορ των Ελλήνων, η ευρηματικότητά τους, η κουλτούρα με σημάδεψαν για πάντα» συμπληρώνει.
Και αυτήν την επιρροή είναι αδύνατο να μην την διαπιστώσει κανείς στα περιεχόμενα του τελευταίου Large.
Το καυστικό χιούμορ, οι φραστικές ή οπτικές «σφαλιάρες» που κάθε σελίδα του ρίχνει στο κατεστημένο, στην πολιτική υποκρισία, στον καθωσπρεπισμό, στην εξουσία κάνουν το Large μοναδικό.

«Αυτό που βγάζω προς τα έξω με το Large πηγάζει από μία γενικότερη στάση ζωής που μου έμεινε ‘κουσούρι’ από τα εφηβικά μου χρόνια. Δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω τον θυμό εκείνης της εποχής» μου λέει γελώντας και ίσως κρίνοντας ιδιαίτερα αυστηρά τον εαυτό του γιατί το μόνο που μπορεί να διακρίνει κανείς στον Χάρη του σήμερα είναι το πάθος του και του το λέω.

«Όχι είμαι μονίμως θυμωμένος» επιβεβαιώνει και συμπληρώνει, «τα παίρνω στο κρανίο με την αδικία, με την υποκρισία του πολιτικού κατεστημένου, με την αναλγησία της εξουσίας στον ανθρώπινο πόνο, με την κοινωνική ανισότητα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να δεχθώ νομοτελειακά ότι οι διευθυντές των τραπεζών έχουν το δικαίωμα να τσεπώνουν εκατομμύρια δολάρια μισθό και εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο να πεινούν. Δεν μπορώ, θυμώνω και αυτός ο θυμός είναι η δική μου δημιουργική δύναμη.

Αντικομφορμιστής μέχρι το κόκαλο σκέφτομαι αλλά κατά πόσο μπορεί να είναι έτσι όταν πρέπει να «παίξει» το παιχνίδι των ΜΜΕ, να βρει τρόπους για να στηρίξει οικονομικά το περιοδικό του;

«Δεν πρόκειται να αλλάξω αυτό που κάνω για μερικά δολάρια. Δεν λέω όχι στην διαφήμιση, αλλά δεν πρόκειται να πω ναι στο διαφημιστή όταν ζητήσει να επέμβει στην ύλη του περιοδικού. Δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα. Ίσως έχουν καταλάβει το μέγεθος του… θυμού μου» μου λέει και ξεσπάμε και οι δύο σε γέλια.
Η φωτογραφία είναι η άλλη μεγάλη αγάπη του Χάρη και δεν κρύβει ότι ακόμα και πίσω από τις ιστορίες που επιλέγει να πει μέσα από τον φακό του, βγαίνει αυτός ο θυμός. «Οι εικόνες είναι από τα βασικότερα στοιχεία του Large, ίσως γιατί νοιώθω πιο άνετα να λέω ιστορίες με την φωτογραφική μου μηχανή απ’ ότι με τις λέξεις» αναφέρει.
Αφήνω για επίλογο την γνώμη του «θυμωμένου» εκδότη για τα όσα γίνονται σήμερα στην Ελλάδα. Και η απάντησή του; «Όλη η Ευρώπη διαλαλά ότι φροντίζει για το καλό της Ελλάδας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι από τη μία στιγμή στην άλλη οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης μεταμορφώθηκαν σε αλτρουιστές»...
http://neoskosmos.com