Πολύς κόσμος «έφαγε» γιαούρτια, αυγά, ίσως και καμιά ψιλή το τελευταίο 18μηνο. Ωστόσο, μόνο το περιστατικό με τον Γιώργο Νταλάρα στο Ίλιον εξακολουθεί, ακόμη και στην εκπνοή της εβδομάδας να ... εμπνέει τα εμφυλιακής λογικής ΜΜΕ και να συγκινεί τα πολεμόχαρα πλήθη.
Και ενώ τα πράγματα είναι πολύ πολύ απλά, η χαμένη ψυχραιμία από τη μια, η λογική της «κατασκευής ηρώων» από την άλλη και η θεότητα της ίντριγκας στη μέση που θέλει με κάτι να τσιγκλάει τον ήδη εξωθημένο στα άκρα κόσμο, δεν αφήνει το γεγονός να ξεχαστεί…
Με λογική σειρά, πριν από 3 μέρες ο τραγουδιστής βίωσε on stage την εμπειρία του γιαουρτώματος και της λογικής του «γιούχα». Εν συνεχεία, προτίμησε να μην υποχωρήσει, πράξη αρκετά γενναία, αν υπολογίσει κανείς τις στάνταρ αντιδράσεις των ανθρώπων α) όταν κάτι τους φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, β) όταν είναι κάτι περισσότερο από προβεβλημένοι. Ας πούμε, ποια θα ήταν η αντίδραση της Μαντόνα, αν είχε να «ντιλάρει» κάτι αντίστοιχο;
Με λογική επίσης σειρά, ας εξετάσουμε πρώτα ποιος έφαγε το γιαούρτι, ο καλλιτέχνης ή ο άνθρωπος; Ο Νταλάρας ή ο Γιώργος; Από ποιους το έφαγε; Και κάτι ακόμη που με… ευαισθησία αποφεύγουν να θίξουν τα κανάλια και τα sites της υπερανάλυσης είτε για καλό είτε για κακό: πως αντέδρασαν όσοι έβλεπαν να συμβαίνει αυτό που συνέβαινε; Παρενέβησαν «πυροσβεστικά» ή προτίμησαν να καμαρώνουν τις «ψιλοκρεμαστές» εναντίον του ερμηνευτή;
Όπως η λογική του πάτου είναι ο κατήφορος, η λογική του γιαουρτιού και δη εκείνου που πέφτει μέσα στο σκοτάδι, είναι η πέτρα. Τραβηγμένο; Όχι. Η φιλοσοφία είναι η ίδια. Σου πετάω γιαούρτι κρυμμένος μέσα στο πλήθος και το έρεβος. Αν ήθελα να δώσω μία ελάχιστη εντιμότητα σε μία αχαρακτήριστη πράξη, θα μπορούσα μια χαρά – κι αφού είμαι τόσο αποφασισμένος και εξαγριωμένος – να ‘ρθω να στο πετάξω πρόσωπο με πρόσωπο και να υποστώ τις συνέπειες. Αλλά όχι.
Κατά τον ίδιο τρόπο, την επόμενη φορά που θα αγανακτήσω, θ’ αρπάξω πέτρα;
Και κάπου εδώ, μετά τα γεγονότα, με λογική ή μη σειρά, έρχονται τα ΜΜΕ. Και φυσικά, τα αξεπέραστης ηθικής ρεπορτάζ, «πείτε μας τη γνώμη σας για το συμβάν». Κορυφαία (σημερινή) στιγμή το αφιέρωμα της κας Τατιάνας Στεφανίδου στην εκπομπή «Μίλα», στην οποία πέρα από την αγιογραφία Νταλάρα, παρουσιάστηκε και σχετικό ιστορικό της κόντρας του με τον Τζίμη Πανούση. Γιατί; Μήπως άραγε δεν είναι γνωστή η… «απόσταση» και η «ψύχρα» ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες; Μήπως άραγε για να «ψηλώσει» ο ένας πρέπει να «κοντύνει» ο άλλος; Και ποιος κρατάει τον χάρακα στην τελική; Ο Λαζόπουλος; Ο Καλυβάτσης ή μήπως ο «άγιος» Τζιμάκος; Μήπως το πλήθος που μέρες τώρα ζητάει ξεκάθαρη τοποθέτηση στο συμβάν από αρθρογράφους και ραδιοφωνικούς παραγωγούς;
Δυστυχώς, κυρίως για τους λάτρεις των πολλών λιπαρών, εδώ δεν ισχύει το «ή από ‘δω ή από ‘κει, κάπου στη μέση σε πατάνε». Και εννοείται ότι ο Νταλάρας ΔΕΝ είναι η κάρα του Αγίου Διονυσίου, όπως άλλωστε και ο ευφυής Πανούσης.
Όταν σηκώνεται γιαούρτι, προς οποιονδήποτε, έρχεται το τέλος της λογικής. Και μαζί και οι ηρωοποιήσεις, οι εμφυλιακές λογικές και η ενίσχυση συγκεκριμένων καλλιτεχνικών πουγκιών που στηρίζονται στη χαλαρή προσέγγιση «σε πάω, γιατί τα λες χύμα».
mediablog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου