Η ανηθικότητα της νομιμότητας...

...γιατί η Ντόρα Μπακογιάννη ταράχτηκε από μια άκακη αποκάλυψη;...

Άρης Αλεξανδρής

Είναι πραγματικά αστείοι οι φρενήρεις ρυθμοί με τους οποίους η πολιτική επικαιρότητα αναμοχλεύεται και εναλλάσσει τα προσωπεία της, γιατί η... ασυμμάζευτη ρευστότητά της τείνει να δημιουργεί κύκλους ανεξέλεγκτων συνεπειών, ικανών να ενοχοποιήσουν ακόμα και τα υπεράνω μομφής πολιτικά πρόσωπα. Κατά τραγική ειρωνεία δε, τυχαίνει το μοναδικό όπλο απέναντι στο ευμετάβλητο παιχνίδι της εσωκοινοβουλευτικής στοχοποίησης να είναι η οικονομική μετριοπάθεια, η οποία ως έννοια δεν είναι ιδιαίτερα προσφιλής στους Έλληνες πολιτικούς μιας και το επιχειρηματικό άνοιγμα πάντα φάνταζε δελεαστικότερο από την ταπεινή νοικοκυροσύνη.

Είμαι σίγουρος πως η Ντόρα Μπακογιάννη, όταν πριν τρείς μέρες ζητούσε την αποκάλυψη του ονόματος του πολιτικού που φερόταν να χει πραγματοποιήσει έμβασμα ενός εκατομμυρίου στο εξωτερικό, δεν φανταζόταν πως τελικά οι δείκτες “ενοχής” θα έδειχναν προς το οικογενειακό της περιβάλλον λίγο αργότερα. Η αποκάλυψη πως το έμβασμα πραγματοποιήθηκε από τον ίδιο της τον σύζυγο τον περασμένο Μάρτιο συνοδεύτηκε αφενός από το οργισμένο ξέσπασμά της αναφορικά με πολιτικά παιχνίδια σκοπιμότητας και σπίλωσης και αφετέρου από διαβεβαιώσεις της πως η οικονομική δραστηριότητα του συζύγου της είναι απολύτως νόμιμη και διαφανής. Και έχει δίκιο. Γιατί όμως ταράχτηκε τόσο πολύ και γιατί συμμετέχει εκουσίως σ’αυτό το επιτραπέζιο blame game μικροπολιτικής κατανάλωσης, αφού η είδηση δεν πληροί κάποιο κουτάκι νομικής παράβασης;

Υποθέτω πως η αποκάλυψη χτύπησε απότομα εκείνη την ευαίσθητη προεκλογική χορδή του σεμνού φαίνεσθαι που κάθε Έλληνας πολιτικός συνηθίζει να παίζει φάλτσα αλλά αποτελεσματικά στο κακό μουσικό αυτί του Έλληνα ψηφοφόρου. Ο λαός δεν θα συγκρατήσει πως ο άντρας της Ντόρας Μπακογιάννη προέβη σε μια νόμιμη ενέργεια (ρευστοποίηση μετοχών που ήδη υπήρχαν) αλλά θα σταθεί στο υπέρογκο ποσό στο οποίο αυτή βασίζεται, ερεθισμένος από την ανατριχιαστική αντίθεσή του προς την πενιχρή οικονομική πραγματικότητα της χώρας. Αυτό είναι καλό και κακό. Καλό επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου θα γυρίσει την πλάτη σε έναν ακόμη πολιτικό μαθουσάλα που ευαγγελίζεται την πρόοδο παρόλα τα στίγματα του παρελθόντος του και κακό επειδή θα την γυρίσει για τον τελευταίο λόγο που κανονικά θα έπρεπε να τη γυρίσει.

Ο πλούτος των Ελλήνων πολιτικών είναι ασφαλώς προκλητικός και ενδεικτικός της πρακτικής ανικανότητάς τους να συναισθανθούν το πρόβλημα βιωσιμότητας ενός ολόκληρου λαού. Γιατί είναι, βέβαια, διαφορετικό να εκτιμάς την κοινωνική δυσπραγία ως αποτέλεσμα ψυχρών, καταγεγραμμένων σε κόλλα Α4 οικονομικών δεδομένων από το να είσαι η ζωντανή απόδειξή της. Δεν θα ‘πρεπε όμως να είναι ο πρώτος λόγος της απόρριψής τους γιατί η οικονομική ισχύς δεν αποκλείει αξιωματικά την ευαισθησία και την φιλολαϊκή πολιτική. Ο λόγος, άλλωστε, για τον οποίο οι πολιτικές οντότητες της Ελλάδας είναι ακατάλληλες για τη θέση τους δεν είναι ο πλούτος τους αλλά η ακόρεστη και ωφελιμιστική φιλοδοξία τους, ένα από τα πολλά απότοκα της οποίας είναι και το χρήμα.

Η Ντόρα Μπακογιάννη και ο πλουσιοπάροχος βίος της ήταν απλά η άτυχη ψηφίδα ενός πολυσχιδούς μωσαϊκού πολυτέλειας, που έτυχε να φωτιστεί και να εντείνει τον δικαιολογημένο φθόνο του Έλληνα, ο οποίος επιλέγει να αναλογιστεί την ταξική ανομοιομορφία μόνο όταν ο πολιτικός ανταγωνισμός τον παροτρύνει.

lifo.gr