«Η σύγκριση με την Αργεντινή είναι προσβλητική»...

Μια Ελληνίδα που μεγάλωσε στην Αργεντινή και ζει στην Αθήνα κι ένας Αργεντινός που αγαπά την Ελλάδα συνομιλούν για τις δυο χώρες που η κρίση τις έφερε κοντά. Τουλάχιστον στα κείμενα των αναλυτών, τον φόβο των πολιτών και τα πάνελ των πολιτικών.

Η...

Κατερίνα Ζύμνη – Γεωργάλου γεννήθηκε και σπούδασε στο Μπουένος Άιρες. Κόρη Ελλήνων μεταναστών του ’47. Μεγάλη ελληνική κοινότητα σε μια χώρα που «καλωσορίζει τους ξένους της, τους ενσωματώνει και τους δίνει ευκαιρίες». Η Αργεντινή μοιάζει με την Αμερική, μπλέκει τις κουλτούρες και βγάζει μείγματα ενδιαφέροντα. Από το 1980 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Ο Χόρχε Ασίς είναι συγγραφέας και πολιτικός. Γεννήθηκε κι αυτός στο Μπουένος Άιρες από μετανάστες γονείς, έχει εκδώσει περισσότερα από 20 βιβλία και το 2007 διεκδίκησε τη θέση του αντιπροέδρου της χώρας. Με εξαίρεση ένα μικρό διάλλειμα στο Παρίσι, ζει κι εργάζεται στη γενέτειρά του.

Λίγο καιρό πριν, συναντήθηκαν σ’ ένα εστιατόριο με θέα την Ακρόπολη. Και οι δυο παιδιά οικογενειών που είχαν διαλέξει την Αργεντινή σαν δεύτερη πατρίδα. Και οι δύο με απορίες για το τι δεν πάει καλά. Στον διάλογο που ακολουθεί τον ρόλο του δημοσιογράφου έχει η «οικοδέσποινα».

Ποια είναι η εντύπωση που εισπράξατε από την Αθήνα σ’ αυτό το ταξίδι;
Είναι η τρίτη φορά που την επισκέπτομαι. Την πρώτη, το 1981,βρήκα την Αθήνα με μια μαγεία διαφορετικότητας. Υποφερτά ευρωπαία. Μου ερχόταν να την κατοικήσω. Αυτή τη φορά κρατάω την εντύπωση μιας εξαπατημένης πόλης. Παραδομένης. Με έναν λαό που μοιάζει να εκφράζει στα μάτια του την πολυπλοκότητα της δομικής κρίσης. Με ανησυχεί που εισπράττω μια τάση διαφυγής σε θεωρίες συνομωσίας.

Έχετε εξήγηση;
Σαν να μην έχουν καταλάβει οι άνθρωποι, πως έχει περάσει και από πάνω τους η σύγχρονη ιστορία. Δυσκολεύονται να παραδεχτούν πως κάποια γεγονότα τα έχουν χειριστεί με κακό τρόπο. Υπάρχει ακόμη και μια επιπόλαιη άποψη που μιλά για κοινωνική καταδίκη, με μαζικό τρόπο, προς την άρχουσα τάξη. Έχει μια βάση, είναι όμως άδικη για το σύνολο. Όλοι είναι μες το πρόβλημα. Θα χρειαστεί να γίνει αποδεχτή η αποτυχία της κοινωνίας.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η κρίση είναι πολιτισμική.
Κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται να βρεθούν λύσεις για την καταστροφική οικονομική κατάσταση από το πεδίο της πολιτικής. Με αξιοπιστία. Όπως μου είπε ένας φίλος μου διπλωμάτης Έλληνας, χρειάζεται να σχεδιαστεί ένα φως στην άκρη του τούνελ. Μόνο του το τούνελ, θυσίες και σκοτάδι, δεν είναι χρήσιμο σε κανέναν. Θα χρειαστεί να δοθεί αυτό το φως από το πολιτικό πεδίο.

Πιστεύετε πως είναι εφικτό;
Στους αριθμούς δεν υπάρχουν μυστικά. Όλοι γνωρίζουν απ’ έξω τους δείκτες του ελλείμματος κι όλα αυτά τα ζητήματα των λογιστών. Επίσης γνωρίζουν όλοι τις προτάσεις, χωρίς τη φαντασία της Τρόικας η οποία είναι μεν ισχυρή αλλά και συγχρόνως λάθος προσανατολισμένη. Όπως και η Ευρωπαϊκή Ένωση που ναυαγεί κάθε φορά που απομακρύνεται από τις κατευθύνσεις του Κολ και του Μιτεράν.

Τι θα προτείνατε;
Να επιτευχθεί μια αλλαγή σκηνικού που θα δημιουργήσει ένα πλαίσιο εμπιστοσύνης στον επενδυτή για να μην είναι το κέρδος το μόνο κίνητρό του. Φαντάζομαι τη δυνατή αυτή παρέμβαση σαν μια ενωμένη ελληνική πρόταση προς όλο τον κόσμο. Ένας σχεδιασμός πειθαρχημένης και αυστηρής μεταμόρφωσης της οικονομίας . Δε γνωρίζω αν ο Παπαδήμος είναι μονάχα ο τεχνοκράτης που επιτρέπει στους επαγγελματίες της πολιτικής να κερδίσουν λίγο χρόνο ακόμα. Η αξιοπιστία τους έχει πληγωθεί. Ίσως να είναι ο ίδιος ο Παπαδήμος αυτός που θα πρέπει να φορέσει το κοστούμι του εθνάρχη και να προτείνει πρώτα στον ελληνικό λαό, μετά στην Τρόικα και στον κόσμο όλο πως έχει ένα σχέδιο για την αλλαγή.

Πώς αλλάζει η σημερινή κατάσταση;
Εάν όλες της εφημερίδες μιλάνε για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, τότε αναπόφευκτα η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Είναι το ουσιαστικό νόημα της επικοινωνίας. Η δυναμική παρέμβαση χρειάζεται να έχει επίσης ένα δυνατό επικοινωνιακό χαρακτήρα με εσωτερική και εξωτερική κατεύθυνση και κύριο στόχο την αλλαγή του ηθικού του Έλληνα.

Θα μπορούσε να γίνει μια σύγκριση της σημερινής κατάστασης με την κατάσταση της Αργεντινής πριν περίπου μια δεκαετία;
Θα μπορούσε να γίνει μια σύγκριση με την Αργεντινή μόνο σε σχέση με την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά σε σχέση με τους αριθμούς που συζητούνται, η σύγκριση είναι προσβλητική. Την Αργεντινή την άφησαν να πέσει για πέντε δισεκατομμύρια . Η Ελλάδα σήμερα διαπραγματεύεται μια δεύτερη βοήθεια τον εκατόν τριάντα δισεκατομμυρίων.

Έχετε κάποια συμβουλή;
Το τελευταίο που θα πρότεινα θα ήταν να ακολουθήσετε το δρόμο της Αργεντινής και να επιστρέψετε στη δραχμή. Σ’ αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα είναι πιο κοντά στην Τσετσενία παρά τη Γαλλία ή τη Γερμανία. Αρνούμαι να πιστέψω πως κάποιος σοβαρός άνθρωπος θα μπορούσε σήμερα στην Ελλάδα να θελήσει να φύγει από το Ευρώ. Είναι το τελευταίο που θα συνιστούσα.

Της Λίνας Παπαδάκη από protagon