Κύριε Λυμπέρη η ανοχή μου δεν με έκανε πιο ασφαλή...

...Με έκανε απλά συνένοχό σας...

...Κυρία Λυμπέρη στις επιχειρήσεις δεν δίνει ο εργοδότης «όνομα», «υπογραφή» και «ζωή» στους εργαζόμενους, όπως τόσο γλαφυρά μας περιγράφετε. Για την ακρίβεια συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο.

Λάβαμε email όπου... επισυνάπτεται επιστολή εργαζομένης στις εκδόσεις Λυμπέρη η οποία απολύεται προς παραδειγματισμό επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση και να «στηρίξει» την επιχείρηση. Η «αποχαιρετιστήρια» επιστολή (απευθύνεται προς τον Αντώνη Λυμπέρη και τη σύζυγό του Ελενα) γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα καθώς την υπογράφει η επί πολλά χρόνια η αρχισυντάκτρια του περιοδικού PREVENTION των εκδόσεων Λυμπέρη. Διαβάστε την και βγάλτε τα συμπεράσματά σας για τον «καπετάνιο» και τη σύζυγό του:

Κύριε Λυμπέρη,
Λίγο πριν αποχωρήσω από την εταιρία θα ήθελα -κι εγώ με τη σειρά μου- να σας αποχαιρετίσω. Όχι όμως κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό, αλλά δίνοντάς σας μία απάντηση σε όλα όσα έχετε πει τους τελευταίους μήνες, άλλοτε χάριν..
εντυπωσιασμού («Ως καπετάνιος δεν θα αφήσω το πλοίο να πέσει στα βράχια») και άλλοτε χάριν παραδειγματισμού («Όποιος δεν βάλει πλάτη στην εταιρία, θέτει μακροπρόθεσμα τον εαυτό του εκτός αυτής»). Έστω και καθυστερημένα.
Ως αρχισυντάκτρια λοιπόν στις εκδόσεις Λυμπέρη τα τελευταία 8 χρόνια, έμαθα καλά ότι οι λέξεις έχουν δύναμη και, για να μη δημιουργούν λάθος εντυπώσεις, πρέπει να χρησιμοποιούνται σωστά και με ακρίβεια. Με αυτό το δεδομένο, επιτρέψτε μου να κάνω ένα βασικό λεκτικό και κυρίως εννοιολογικό διαχωρισμό: αυτός που ενδιαφέρεται για το «πλοίο» και αδιαφορεί για το «πλήρωμα» δεν λέγεται «καπετάνιος». Λέγεται απλώς επιχειρηματίας.
Κι αν σήμερα απολύομαι προς παραδειγματισμό επειδή αρνήθηκα συνειδητά να «στηρίξω» την επιχείρηση, οφείλω να ομολογήσω ότι ο στόχος σας επετεύχθη. Έχοντας δεχτεί και συμφωνήσει όχι μόνο σε παλιότερη μείωση μισθού αλλά και σε ταυτόχρονη αύξηση του όγκου εργασίας (γιατί, όπως φαίνεται, μόνο η –μισθολογική- παρουσία των εργαζομένων είναι περιττή, όχι όμως και τα καθήκοντα τους) είμαι όντως το καλύτερο παράδειγμα για την εξής εύλογη διαπίστωση: η ανοχή μου δεν με έκανε πιο ασφαλή. Με έκανε απλά συνένοχό σας. Προς γνώση και συμμόρφωση όλων μας λοιπόν.

ΥΓ: Εμείς, οι άνθρωποι των περιοδικών ξέρουμε καλά ότι τα υστερόγραφα στα κείμενα είναι σαν τα ψιλά γράμματα στους όρους των συμβολαίων: χρησιμοποιούνται πάντα για να πουν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Και τη μεγαλύτερη αλήθεια θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας κυρία Λυμπέρη. Στις επιχειρήσεις δεν δίνει ο εργοδότης «όνομα», «υπογραφή» και «ζωή» στους εργαζόμενους, όπως τόσο γλαφυρά μας περιγράφετε. Για την ακρίβεια συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο.

zoornalistas.blogspot.com