Οταν ξέσπασε ο πόλεμος του 1940 οι γόνοι των καλών οικογενειών, το μεγαλύτερο μέρος της «χρυσής νεολαίας» εκείνης της εποχής έστελναν τους μπαμπάδες τους στα στρατολογικά γραφεία για...να εξασφαλίσουν στους βλαστούς τους μια απαλλαγή στράτευσης ή έστω την παραμονή τους στα μετόπισθεν.
Καθώς μου αφηγείτο φίλος μου ιστορικός (μάλιστα δεξιός, ο οποίος έχει εντρυφήσει στα της εποχής 1930-1950), ο ευτελισμός της αστικής τάξης εκείνες τις πρώτες μέρες του '40, παρ' ότι είχε προηγούμενο και σε άλλες επιστρατεύσεις, ήταν «άνευ προηγουμένου». Τη εξαιρέσει ολίγων πατριωτών, τα υπόλοιπα αστόπαιδα λούφαξαν, εν αντιθέσει με τα παιδιά του λαού που τράβηξαν για τα κανόνια και τα κρυοπαγήματα με το «χαμόγελο στο στόμα», χαμόγελο φιλί του θανάτου... Αργότερα, όταν το μέτωπο έσπασε οι μισοί απ' τους ριψάσπιδες τα βρήκαν με τους κατακτητές, κάτι λίγοι ακολούθησαν τον βασιλιά στην Αίγυπτο και οι υπόλοιποι άλλαξαν ζωή και εντάχθηκαν στις τάξεις «των παιδιών με τα πρησμένα γόνατα που τους έλεγαν αλήτες»... Οι εποχές αλλάζουν αλλά η συλλογιστική τού ραγιά παραμένει η ίδια. «Αυτός που βάζει τα λεφτά», σου λένε, γαμάει και δέρνει. Εις ό,τι αφορά τους ίδιους μικρό το κακό που περιγράφει και το ένα ρήμα και το άλλο. Εις ό,τι αφορά όμως τον ελληνικό λαό η προθυμία τους (μάλιστα, για πολλούς, με το αζημίωτο) για fucking και πρόστιμο εις βάρος του, εγγράφει ορισμένες υποθήκες (όχι τραπεζικές) που κάποια μέρα θα ζητήσουν την πληρωμή τους... Διότι μπορεί εν τέλει οι Μήδοι να διαβαίνουν, αλλά στη συνέχεια φεύγουν. Ξεπουπουλιασμένοι...
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
ΝΑΥΤΙΛΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου