Εμενταλ...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΑ να παίζεις στο γήπεδό σου. Δύο χρόνια τώρα το γήπεδο αυτό για τον Αντώνη Σαμαρά είναι το πεδίο της τακτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ντόρα Μπακογιάννη, επισκεπτόμενη προχθές τον Πάνο Μπεγλίτη στο «Πεντάγωνο», εξέφρασε την απογοήτευσή της ότι η κυβέρνηση τα κάνει όλα εύκολα για τον Σαμαρά.
ΟΛΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ από το πώς...
διεκπεραιώνει ο Γιώργος Παπανδρέου όχι μόνο τα τετ α τετ με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς αλλά και τη συνολική πολιτική ατζέντα. Αν οι συναντήσεις με τον Σαμαρά έχουν χαρακτήρα διαπραγμάτευσης, τότε είναι χρήσιμη η ανάλυσή της. Σε κάθε διαπραγμάτευση, σημασία δεν έχουν οι επίσημες θέσεις των παικτών αλλά οι πραγματικές επιδιώξεις τους. Σημασία έχει επίσης αν αυτές συμπίπτουν σε κάποιο επίπεδο ή αν είναι εντελώς αντικρουόμενες. Σημασία έχουν, τέλος, το πέρασμα του χρόνου - ποιος πιέζεται να συμφωνήσει - και η δυνατότητα επενέργειας στις εξωτερικές παραμέτρους του παιχνιδιού.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι ο Παπανδρέου θέλει να παραμείνει Πρωθυπουργός, αλλά να επιμερίσει το πολιτικό κόστος της οικονομικής πολιτικής. Ο Σαμαράς, πάλι, θέλει να γίνει ο ίδιος Πρωθυπουργός. Αρα, δεν έχει κανένα όφελος αν αναλάβει μέρος της ευθύνης για την οικονομική πολιτική. Για να επιτύχει τον στόχο του ο Παπανδρέου, πρέπει είτε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ που είναι το μάξιμουμ είτε να συμπαρασύρει μαζί του τον Σαμαρά στα διεθνή fora που είναι το μίνιμουμ. Για να επιτύχει τον στόχο του ο Σαμαράς, πρέπει να γίνουν εκλογές και μάλιστα όσο γίνεται αργότερα. Αυτό το «αργότερα» δεν είναι πολύ αργότερα. Η οικονομική πολιτική είναι τόσο κοφτερή που το ΠΑΣΟΚ είναι σαν ελβετικό τυρί με πολλές τρύπες - κάτι σαν έμενταλ.
ΑΡΑ, Ο ΣΑΜΑΡΑΣ πηγαίνει στις συναντήσεις και δεν συμφωνεί. Απλώς, η σκηνοθεσία έχει αλλάξει. Οι της ΝΔ το παίζουν εξοργισμένοι, θέλοντας να γίνουν καθρέφτης της κοινωνίας. Ο Πρωθυπουργός, πάλι, είναι όλο και πιο σκληρός με τη ΝΔ στις δημόσιες τοποθετήσεις του - κάτι, όμως, που δίνει τη δυνατότητα στον Σαμαρά να μη συμφωνήσει. Το παίγνιο έχει διαφορετική αξία στο εξωτερικό και το εσωτερικό. Στο εξωτερικό, ο Παπανδρέου ενισχύει την εικόνα του ως μοναδικός παίκτης της ελληνικής πολιτικής που είναι διατεθειμένος να πάει σε σχήμα συναίνεσης. Στο εσωτερικό, ο Σαμαράς κατοχυρώνει την εικόνα του αμφισβητία μιας οικονομικής πολιτικής που, προς το παρόν, κάνει και τους πολίτες και τη χώρα φτωχότερη.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ εξηγούν γιατί από συνάντηση σε συνάντηση, Παπανδρέου και Σαμαράς έρχονται πιο μακριά. Το σχίσμα μεγαλώνει. Μάλιστα, το άνοιγμα είναι τέτοιο που, αν η συναίνεση ήταν γέφυρα, θα γινόταν όλο και πιο δύσκολο να το καλύψει. Αυτό είναι, τελικά, το παράδοξο των συναντήσεων του Πρωθυπουργού με τους άλλους αρχηγούς.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.