Η Ελενα Αποστολίδη είχε την καλoσύνη να μου στείλει το απόσπασμα αυτό από το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο «Πατρίς», την καθημερινή πρωϊνή εφημερίδα της Κρήτης. Γράφτηκε από τη μαμά μιας ελληνικής οικογένειας που έχει... μεταναστεύσει πριν λίγα μόλις χρόνια, στην Αμερική.
Αλλά θα μπορούσε να έχει γραφτεί από τη δική μας οικογένεια, εδώ στο Πέρθ. Ή από κάποια άλλη μαμά, ή μπαμπά, στη Μελβούρνη, στο Βερολίνο, στη Στοκχόλμη. Αξίζει να το διαβάσετε:
Ο ήλιος λάμπει στον ουρανό της Νέας Υόρκης, Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο,μίλησα με τους γονείς μου στην πατρίδα. Ααααχχχ η πατρίδα... Την αφήσαμε πριν προλάβει να μας διώξει πριν από 3 χρόνια. Φύγαμε με δυό μωρά, το ένα το κρατούσαμε από το χεράκι, δυόμιση χρονών, το άλλο τριών μηνών σε ένα καλαθάκι.
Φύγαμε για λίγο...Έτσι νομίζαμε ή ίσως έτσι θέλαμε να νομίζουμε. Δύσκολα όλα, πολύ δύσκολα... Κι αλλιώτικα... Και πέρασαν κιόλας 3 χρόνια και μάθαμε να ζούμε χωρίς συγγενείς και χωρίς φίλους. Τα παιδιά μεγαλώνουν, να! το κοριτσάκι μας πάει στο νηπιαγωγείο φέτος... Τα παιδιά συνήθισαν να βλέπουν τους παππούδες στον υπολογιστή, να λένε Καλή Χρονιά 7 ώρες νωρίτερα, να κάνουν διαδικτυακά γενέθλια... Ξέρουνε πια ότι έξω από το σπίτι μιλάνε άλλη γλώσσα, τρώνε άλλα φαγητά, σκέφτονται αλλιώς... Βέβαια το καλοκαίρι που ήρθαμε στην Ελλάδα και κατάλαβαν πως είναι να έχεις φαμίλια και φίλους, άρχισαν να ρωτάνε... "γιατί εμείς είμαστε εκεί αφού όλοι είναι εδώ;" ή "γιατί ο μπαμπάς δεν φέρνει την δουλειά του εδώ;" ή "εδώ είναι πιο ωραία!" Και τι να απαντήσεις; Θα καταλάβουν κάποια μέρα; Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι μην τυχόν και δεν τους νοιάζει να καταλάβουν κάποια μέρα... Μην αρχίσουν να μιλάνε αγγλικά, μην σταματήσουν να τρώνε φασολάκια και φακές, μην ξεκινήσουν να προτιμούν να περνούν τα καλοκαίρια με τους φίλους τους "εδώ" κι όχι "εκεί"...
Ρίκα Βαγιάνη (protagon.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου