Κλινοφιλία...

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Αν ζούσαμε όπως παλιά, σαν κανονικοί άνθρωποι, αντί να περιμένουμε να αποφανθεί για πάρτη μας το Γιούρογκρουπ, αύριο (σήμερα) μεσημεράκι θα... περιμέναμε το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Τι υψηλόφρονες φανατισμοί και τι ωραίοι καβγάδες θα γίνονταν στο γραφείο πριν ανοίξει τα χαρτιά της η Svenska Αkademien! Θα είχαμε κολλήσει από νωρίς στην ιστοσελίδα της και θα λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς δηλαδή τα επικαιροποιημένα γούστα της επιτροπής. Η κρίση στα Νομπέλ Λογοτεχνίας που σοβεί από χρόνια, διόλου δεν θα μας έκοβε την όρεξη να γίνουμε μαλλιά κουβάρια: από εδώ οι ταμένοι του Φίλιπ Ροθ κι από εκεί οι κολλημένοι του ποιητή Αδωνη, η χρόνια υποψηφιότητα του οποίου έχει φέτος άλλο δυναμισμό λόγω που είναι Σύρος.
Πόσος καιρός πάει από τότε που οι ελληνικές υποψηφιότητες κατέβαιναν με την παγκόσμια συμπάθεια να φουσκώνει τα πανιά τους; Πήγα να δω την έκθεση με τα ζωγραφικά του Οδυσσέα Ελύτη και μελαγχόλησα. Ποιος θα μετέφραζε και θα έφτιαχνε σήμερα ένα ντοσιέ της προκοπής για έλληνα λογοτέχνη, έτσι για τη χαρά της συμμετοχής βρε αδερφέ;
Εν τοιαύτη περιπτώσει σκασίλα μου μεγάλη κι αν πάρει αύριο το Νομπέλ ο αμπελοφιλόσοφος της Απω Ανατολής, ο Χαρούκι Μουρακάμι. Εγώ παίρνω τοις μετρητοίς την πρόσφατη δήλωση του Ροθ στη «Μonde» ότι προϊούσης της ηλικίας «ανακάλυψα κάτι πολύ καλύτερο από το σεξ. Τη σιέστα». Πάμε Φίλιπ...
ΤΑΝΕΑ