Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Θυμάμαι τη δεύτερη κηδεία του Νίκου Ζαχαριάδη τον χειμώνα του 1991. Εκανε τότε ένα ψοφόκρυο στο Πρώτο Νεκροταφείο και ο κόσμος ήταν κι αυτός σκοτεινός, συγκρατημένος και... ακροβολισμένος στις τέσσερις άκρες του παρεκκλησίου για να μην ακουμπήσει το ένα αριστερό κόμμα με το άλλο ούτε με τον αγκώνα.
Για συνωστισμό ούτε λόγος, αφού ακόμη και το ΚΚΕ που είχε αναλάβει την ανακομιδή των λειψάνων του από τη Σιβηρία, δεκαοχτώ χρόνια μετά την πρώτη του ταφή, διεκπεραίωνε το θρησκευτικό κατευόδιο του ιστορικού γραμματέα με σχετική αμηχανία. Για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του από τον Θεό. Οι αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας που τον ξήλωσαν με την κατηγορία του «σεχταριστή» και του «ύποπτου προδοσίας» ήταν ακόμη σε ισχύ και δεν άφηναν κανένα περιθώριο για πολιτική συγχώρεση.
Κανείς δεν έκλαψε, κανείς δεν φώναξε συνθήματα, μόνον μια δεκαριά πρωτοεμφανιζόμενοι σκουλαρικάτοι, αγνώστου πολιτικής προελεύσεως, εξέβαλαν φωνή μεγάλη τη στιγμή της δεύτερης ταφής και διαλύθηκαν ησύχως. Σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πού τους ξαναείδα τα επόμενα χρόνια.
Χθες με νέα επιτύμβια τελετή το ίδιο κόμμα αποκατέστησε τον ίδιο άνθρωπο. Αυτή η μεταθανάτια ταλαιπωρία για όποιον λόγο και να γίνεται δεν ευχαριστεί κανέναν νεκρό, ενδεχομένως μάλιστα πολλούς να τους τσαντίζει και να τους κάνει να στριφογυρίζουν στον τάφο τους. Γιατί η ανάγκη για σιωπή και ανάπαυση είναι έσχατο δικαίωμα των κεκοιμημένων και έσχατη ύβρις για τους ζωντανούς.
TANEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου