Tης Λουκρητίας Τα τελευταία 3 χρόνια ο ξάδελφός μου που ζει και εργάζεται στην Ισπανία σχεδόν με παρακαλάει να τον επισκεφθώ, αλλά τον αντιμετωπίζω σαν δίαιτα. Από Δευτέρα. Πριν ένα μήνα περίπου όμως μου ανακοίνωσε πως φεύγει για μόνιμα στην Ελβετία και τώρα ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να...
δω την Μαδρίτη από κοντά. Κάπως έτσι το πήρα τελικά απόφαση και μπήκα στο αεροπλάνο. Στην ερώτησή του “πού θες να πάμε”, η απάντησή μου ήρθε με ερωτηματικό. “Τι αγώνα έχει σήμερα;”. Παρόλο που απεχθάνομαι την Real, μου ήταν αδιανόητο να βρίσκομαι Μαδρίτη και να μην πάω να δω έναν αγώνα στο Santiago Bernabeu. Είναι σαν να έρχεσαι Ελλάδα κα να μην πας στην Ακρόπολη. Και τα δύο ανοιχτά, ευάερια, ευήλια.
Πατώντας το πόδι μου σε μαδριλένικο έδαφος, πήραμε κατευθείαν το μετρό για το στάδιο να κόψουμε εισιτήρια. Μαζί, μου κόπηκε κι η ανάσα. Ένα εισιτήριο για το τελευταίο διάζωμα τέλος Θεού-αρχή ουρανού, κόστιζε πενήντα ευρώ κι αυτό για αγώνα με την Rayo Vallecano. Έχοντας πετάξει 3,5 ώρες και με το σακ βουαγιάζ να μου κόβει τον ώμο από το βάρος, έκανα το πορτοφόλι μου πέτρα και τα έδωσα. Παράλληλα κι εντελώς αυθόρμητα, άρχισα να φαντασιώνομαι εναλλακτικούς τρόπους εφαρμογής του στέμματος της βασίλισσας στον Μουρίνιο.
Το απόγευμα με βρήκε έξω από το στάδιο μονάχη καθότι το μοναδικό τόπι που ενθουσιάζει τον ξάδελφο είναι του πειρατή στο “Η Αλίκη στο Ναυτικό”. Έκανα μια αναγνωριστική βόλτα αν και δύσκολο μιας και ο χώρος ήταν κατάμεστος από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ανδροπαρέες με κανά δυο γυναίκες μαζί για ξεκάρφωμα, αστυνομικοί πάνω στα άλογα, οικογένειες με τα παιδιά τους, τα οποία οι περισσότεροι είχαν ντύσει με την εμφάνιση του Ronaldo. Τα λυπήθηκα σε σημείο που εάν γνώριζα ισπανικά θα καλούσα αμέσως την πρόνοια ή έστω κάποια κοινωνική λειτουργό.
Στην είσοδο του γηπέδου, υπεβλήθη στον εξευτελιστικό έλεγχο να μου κοιτάξουν απλώς το εισιτήριο. Κοντοστάθηκα για λίγο, κοίταξα τον υπεύθυνο γεμάτη απορία μιας κι είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για μπαλαμούτιασμα από το ασφυκτικά γεμάτο μετρό νωρίτερα αλλά τίποτα. Κανένα σημείο αντίδρασης από μεριάς του οπότε προχώρησα ήσυχα προς τη θέση μου.
Με το σφύριγμα του διαιτητή και πριν προλάβουν να συμπληρωθούν 20 δευτερόλεπτα, ο Casillas έκανε μια απόκρουση λες και έπαιζε βόλεϋ και ο Michu άνοιξε το σκορ. Oι οπαδοί των μελισσών που βρίσκονταν στο πέταλο στα αριστερά μου ξεσάλωσαν. Μαζί κι εγώ. Η κοπέλα δίπλα μου κοκάλωσε κι ο κύριος που καθόταν δεξιά μου κόντεψε να πνιγεί με τα κυάλια του. Μόλις αντιλήφθηκα την επικινδυνότητα της κατάστασης, συνηθισμένη από τα ελληνικά γήπεδα, μαζεύτηκα μονομιάς μα αυτοί δεν μου έριξαν ούτε μια λοξή ματιά. Ο αγώνας συνεχίστηκε σχεδόν αδιάφορα. Η Real έμοιαζε υπνωτισμένη και το ίδιο φαντάζομαι είχε πάθει κι ο εκφωνητής αφού δεν ακούστηκε ούτε όταν ο Μουρίνιο έκανε αλλαγή τον Ozil.
Στο γκολ της ισοφάρισης από τον Ronaldo, οι διπλανοί μου πήραν το αίμα τους πίσω και το δικό μου ανέβηκε στο κεφάλι. Ξεκίνησα τα γαλλικά με αναφορές στην ανατομία της γυναίκας που έφερε στον κόσμο τον Μουρίνιο. Μετά ήρθε και το γκολ από τον Higuain. Tότε συνειδητοποίησα πως η κοπέλα στα αριστερά μου έτρωγε πασατέμπο και κάθε τσίκι-τσίκι προκαλούσε επικίνδυνες δονήσεις στα μηνίγγια μου. Στο ημίχρονο, ένιωσα λες και είχα πάει σε πικνικ. Όπου και αν κοίταζα, έβλεπα αλουμινόχαρτα να ξεδιπλώνονται και να φανερώνουν σάντουιτς. Στην επανάληψη, ο διαιτητής πήρε πάνω του την απόφαση και μέτρησε το δεύτερο γκολ του Michu αφού η μπάλα είχε περάσει την γραμμή του τέρματος, ενώ λίγο αργότερα έδειξε δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Di Maria και αποβλήθηκε. Τότε ήταν που ήρθα τόσο κοντά στο Θεό όσο δεν κατάφερε το κατηχητικό. Προσευχήθηκα να μην μπει παραπάνω από μία κερκίδα στο γήπεδο για να τον κυνηγήσει. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, μιας και οι άνδρες της ιδιωτικής ασφάλειας με τα φλούο γιλέκα είχαν πάρει θέση περιμετρικά του γηπέδου γονατίζοντας λες και χτύπαγαν παλαμάκια σε ζεϊμπέκικο. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Η πολιτισμένη ατμόσφαιρα σε σημείο αρρωστημένου savoir vivre επικράτησε μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Ένα παιχνίδι, που ασχέτως πόσες σαδομαζοχιστικές επιθυμίες μού ξύπνησε, είχε ωραίο ποδόσφαιρο και πολλά γκολ (6-2).
Και τώρα που τα γράφω όλα αυτά, ξημερώνει Κυριακή. Μια Κυριακή που εκτός από υπουργικό συμβούλιο και εφεδρεία, έχει και τον αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ και πραγματικά αναρωτιέμαι βλέποντάς τον τι θα μου λείπει περισσότερο από τον αγώνα Real-Rayo Vallecano. Το καλό ποδόσφαιρο ή η πολιτισμένη ατμόσφαιρα;
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου