Λύθηκε στο «Δέστε τους» ...

Υπάρχει η βρετανική ειρωνεία (βλέπε Μόντι Πάιθον), υπάρχει το εβραϊκό χιούμορ (βλέπε Γούντι Αλεν), υπάρχει η ιταλική σάτιρα (βλέπε «Εντιμότατοι φίλοι μου»), υπάρχει ο ελληνικός χαβαλές (βλέπε «Ράδιο Αρβύλα»).

Υπάρχει και ο...

υπονομευτικός σαρκασμός. Τον γνωρίσαμε σε ευρεία κλίμακα τα τελευταία χρόνια μέσω Ηλία Ψινάκη κι έρχεται τώρα να τον παρουσιάσει στην καλύτερή του εκδοχή ο Νίκος Μουτσινάς στον Alpha, καθημερινά στην εκπομπή «Δέστε τους», 4 με 6 το απόγευμα.

Ας ξεκινήσουμε όμως με τον πρώτο διδάξαντα του είδους. Τον πρώτο στην TV τουλάχιστον, μιας και όλοι γνωρίζουμε ότι άμα βρεθεί στην παρέα μια καλή τσούχτρα κανείς δεν γλιτώνει το ξεκάρδισμα. Ο Ψινάκης λοιπόν δεν έκανε τίποτε μαγικό. Απλώς πρόσθεσε ολίγη οξύτητα στη βαρετή έως νυσταλέα μπαλαφάρα της μικρής οθόνης. Το διέπραξε και αμέσως διερράγη το παραπέτασμα!

Οχι τόσο λόγω μεγαλοφυούς πνεύματος του εν λόγω προσώπου, όσο διότι άπαντες ανακάλυψαν ξαφνικά ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Οτι τα παλιά ανέκδοτα ξεθώριασαν και δεν έχουν βγει καινούρια, ότι στέρεψαν οι δεξαμενές του ασπρόμαυρου ελληνικού σινεμά, ότι η τούρτα στη μούρη βγάζει γέλιο μια, δυο, τρεις φορές, αλλά όχι στον αιώνα των αιώνων. Εκεί επάνω ήταν που οικοδόμησε την προσωπική του πανηγυρτζίδικη αυτοκρατορία ο Ψινάκης.

Βοήθησε φυσικά και η απελευθέρωση των ηθών. Κάποτε το κοινό μπορούσε να ανεχθεί περιορισμένες μόνο διακυμάνσεις του ανδρικού προτύπου. Τώρα, είναι δεκτικό σε σαφώς πιο ακραίες ιστορίες. Σε σχόλια και παρατηρήσεις που πριν από δεκαπέντε-είκοσι χρόνια μάλλον θα προκαλούσαν σοκ. Και κάπως έτσι υιοθετεί την καζούρα του Ηλία Ψινάκη και την αναγνωρίζει ως πρωτεύουσα συνιστώσα στο συρμό του τηλεοπτικού γέλιου.

Ο Ψινάκης ωστόσο έχει ένα μειονέκτημα. Μπορεί να είναι equal opportunity offender, να επιτίθεται δηλαδή σε όλους και σε όλα, αλλά κάπως, κάπου, κάποτε, διακρίνεται μια υποδόρια κακία στα λεγόμενά του. Μοιάζει σαν να θέλει να πάρει μια μίνι εκδίκηση από πρόσωπα και καταστάσεις, γεγονός που εν τέλει αδυνατίζει το ιλαρό επιχείρημα. Δεν το ακυρώνει, καθώς πρόκειται περί πηγαίου ταλέντου, πλην όμως δεν το αφήνει να υπερβεί πολύ συγκεκριμένα όρια.

Πράγμα το οποίο συνέβαινε συχνά, πολύ συχνά και με το Νίκο Μουτσινά. Ισως του 'φταιγε το σύνδρομο του παιδιού που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη για να κατακτήσει την Αθήνα. Μπορεί να αγανακτούσε όταν αισθανόταν ότι έπρεπε να αφαιρέσει αρκετές μονάδες IQ για να συνεννοείται με τους ομοτράπεζούς του. Ενδέχεται οι απαιτήσεις ενός χαζοχαρούμενου πρωινάδικου να προσέβαλαν τον εγωισμό ενός ανθρώπου που δεν γεννήθηκε χαζοχαρούμενος. Αν βάλω στη λίστα και το εξόχως τοξικό περιβάλλον της ελληνικής τηλεόρασης, πολλά μπορώ να δικαιολογήσω.

Σημασία ωστόσο έχει το σήμερα, τα φρέσκα κουλούρια. Στην τηλεόραση άλλωστε, ό,τι έκανες χθες γράφεται αποκλειστικά και μόνο στο χιόνι. Οπότε; Οπότε δεν ξέρω με ποιον τρόπο ο Νίκος Μουτσινάς απελευθερώθηκε από τα δεσμά της ξινίλας. Στο φετινό «Δέστε τους» μοιάζει πιο άνετος, πιο χαλαρός, πιο φωτεινός, ακόμη και πιο κιμπάρης, γενναιόδωρος Σαλονικιός, που θα σου προσφέρει έναν πόντο παραπάνω άνευ λόγου και αιτίας. Μπορεί να είναι καλά στην προσωπική του ζωή, μπορεί να τον βοηθάει περισσότερο το πάνελ, μπορεί να μην αισθάνεται την αδυσώπητη πίεση για επιτυχία τώρα που γκρεμίζεται ταχύτατα ο μικρόκοσμος της TV. Λίγο πάντως τον νοιάζουν όλα αυτά τον μέσο τηλεθεατή. Να γελάσει θέλει, δίχως όρους και προϋποθέσεις. Κι εκεί ακριβώς ο Νίκος Μουτσινάς τα καταφέρνει μια χαρά. Αν διευρύνει λίγο τους ορίζοντές του, το prime time δεν είναι πολύ μακριά.


enet.gr