Στο μπλέντερ του τηλεριάλιτι...

Της Πόπης Διαμαντάκου

Θα μπορούσε να βγάλει έναν καινούργιο δίσκο. Να διερευνήσει νέες μουσικές και ερμηνευτικές διαδρομές. Οσο «έχει φωνή». Προτίμησε να ρίξει εαυτόν στην αρένα του... τηλεοπτικού κανιβαλισμού, αδικώντας το ίδιο της το ταλέντο

Μόνο θλίψη προκαλούσε το ριάλιτι για τη ζωή της Αννας Βίσση, με το σκηνοθετικό εύρημα να είναι η ίδια στη θέση του θεατή και σε μεγάλη οθόνη μπροστά της να χαζεύει στιγμιότυπα της ζωής της και να σχολιάζει τον εαυτό της σε μια αποθέωση ναρκισσιστικού παραληρήματος.
Κυνηγώντας προφανώς λίγη ακόμη από την ψεύτικη θέρμη των προβολέων της διασημότητας, προσκαλώντας τους σε ένα άγριο ξεκοκάλισμα των προσωπικών της στιγμών, της οικογένειάς της, των προσωπικών της σχέσεων. Ολα βορά σε μια φαντασίωση εντέλει, κατασκευασμένη από την ίδια βιομηχανία που την αναγόρευσε σε σταρ και που τώρα της προσφέρει τα ξέφτια εκείνης της εικόνας.

Πανικός; Μόνο αυτός δικαιολογεί το τηλεοπτικό τερατούργημα με το οποίο η αλλοτινή δόξα της πίστας προσπαθεί να ανανεώσει τη σχέση της με ένα κοινό που απομακρύνεται όχι γιατί έχει χάσει τη φωνή της αλλά γιατί ξέφτισε ο κόσμος του οποίου κάποτε αποτελούσε λαμπερή σταρ. Και για να το πράξει, θεώρησε ότι η αμερικανιά ενός ριάλιτι της καθημερινότητάς της θα την κάνει ίσως «πιο ανθρώπινη» και «πιο προσιτή».
Για να είμαστε ακριβείς δεν πρόκειται ακριβώς για ριάλιτι αλλά για ένα είδος ντοκιμαντέρ, που σημαίνει και μοντάζ και σενάριο και κομμάτια που αφαιρέθηκαν και προστέθηκαν για να είναι πιο γαστριμαργικό το τελικό αποτέλεσμα.Απευθύνεται άραγε στους φαν μιας άλλης εποχής οι οποίοι έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους; Ισως επειδή εκείνο το κοινό που παραληρούσε και κατανάλωνε την εικόνα της λαμπερής, προκλητικής τραγουδίστριας με την πολυτάραχη προσωπική ζωή έχει πλέον με πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να ασχοληθεί. Πάντως, ακόμη κι αν το κοινό διατηρεί νοσταλγικές αναμνήσεις από δικές του στιγμές που τις συνόδευσαν τα τραγούδια της Βίσση, δεν έχει τίποτε να του προσφέρει αυτό το ελεγχόμενο, αγιογραφικό ριάλιτι, παρά την αδυναμία της αλλοτινής αγαπημένης του να αντιληφθεί σε ποιον κόσμο πλέον απευθύνεται.
Η αλήθεια είναι ότι η Βίσση προσπάθησε να θερμάνει τη σχέση με ένα κοινό που είχε παγώσει από τον βομβαρδισμό του με περισσότερα κουτσομπολιά από καινούργια τραγούδια. Με λάθος επιλογές, όπως η γιουροβιζιονική συμμετοχή, με διεθνή καριέρα που ουδείς πίστεψε ότι θα μπορούσε ποτέ να κάνει, καθώς η ίδια, αντιγραφή ξένων προτύπων, δεν είχε τίποτε καινούργιο να κομίσει στη διεθνή αγορά, με εμφανίσεις πλουμιστές σε σκηνές προσφέροντας σε κοινή θέα τα ώριμα, καλοσυντηρημένα κάλλη της, με «ιδιωτική» περατζάδα από στέκια νεανικά και «ψαγμένα». Φαίνεται δεν απέδωσαν τα δέοντα και το τηλεοπτικό πορτρέτο μοιάζει να είναι η ύστατη λύση. Γι' αυτό και είναι ακόμη πιο θλιβερή.Το τηλεοπτικό κοινό ποσώς ενδιαφέρεται παρά μόνον για λόγους κανιβαλικής απόλαυσης να βλέπει μια αλλοτινή «Απόλυτη» να χοροπηδάει πάνω σε ξέχειλες βαλίτσες για να καταφέρει να τις κλείσει, επειδή «όταν ταξιδεύει παίρνει πολλά πράγματα μαζί της». Ή να ψυχοθεραπεύονται η ίδια και η κόρη της ομολογώντας στον φακό, η μία ότι ασχολήθηκε πολύ με τη δουλειά και δεν ήταν η τέλεια μητέρα και η άλλη ότι όσο να 'ναι σκέφτεται για τη μάνα της πως «δεν μπορεί να τα 'χει όλα και ομορφιά και ταλέντο» και ότι «την είχαν κλείσει σε σχολείο στο Λονδίνο όταν ήταν μικρή».
Τι μας λέτε; Και πώς το ξεπερνούν; Κάνοντας παρέα τατουάζ στη Νέα Υόρκη. Συγκλονιστικό. Αλλά το πιο θλιβερό είναι ότι στην αρένα του ριάλιτι συμπαρασύρονται και πρόσωπα οικεία, γονείς και αδέλφια. Κυρίως οι γονείς, με τον πατέρα, άρρωστο και καθηλωμένο σε καρέκλα, να του στερείται χάριν του «ανθρώπινου ίματζ» που θέλει να κατασκευάσει η διάσημη κόρη για τον εαυτό της το δικό του ανθρώπινο δικαίωμα να είναι οι στιγμές της αδυναμίας του ιδιωτικές.
Τα κατάφερε η Αννα Βίσση να ξαναγίνει γίνει θέμα στα κουτσομπολάδικα, για τους ίδιους λόγους που γινόταν και παλαιότερα, την ηλικία, τις πλαστικές της, τις σχέσεις της. Και μετά τι;
TAΝΕΑ