«Μάγκες» και κούκλες...

Της Πόπης Διαμαντάκου

Με τους υπολογισμούς περί του καταλληλότερου ποσοστού κουρέματος να θολώνουν τη σκέψη, σταθερή μένει μόνο η λατρεία στο τηλεοπτικό σόου εκείνων που αναδείχθηκαν από αυτό.

Θεατές σε ένα... τηλεοπτικό θρίλερ, που δυστυχώς αυτή τη φορά δεν πρόκειται για τηλεοπτική κατασκευή, αλλά για αποτύπωση μιας εφιαλτικής πραγματικότητας.

Ολο αυτό το τηλεοπτικό υπερθέαμα θα μπορούσε να 'χει τον τίτλο «Περιμένοντας τη "μεγάλη" Τετάρτη», με εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του ότι η συνδετική ύλη, το «τσιμέντο» που δένει τα υλικά, είναι το τηλεοπτικό τελετουργικό. Σε απόλυτη ευρυθμία εξελίσσεται από εκπομπή σε εκπομπή και από δελτίο ειδήσεων σε δελτίο ειδήσεων, μηδέ του Alter εξαιρουμένου, όπου βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη το ενημερωτικό του πρόγραμμα, παρόλο που μένουν απλήρωτοι όλοι (σύμφωνα με πληροφορίες των ίδιων). Ισως η πειστικότερη αποτύπωση της απελπιστικής συγχύσεως της εγχώριας οικονομικής πραγματικότητας με μια μιντιακή «φούσκα» να έχει σκάσει κρατώντας τους εργαζόμενους ομήρους - συμβολικά και πρακτικά - της πεποίθησης ότι η αδιάλειπτη παρουσία τους στην τηλεοπτική σκηνή συντηρεί ενδεχομένως και την ελπίδα μιας αυριανής διασφάλισης των χθεσινών τους θέσεων και ρόλων.

Ως εκ τούτου, είχαμε την ευκαιρία να δούμε για μία ακόμη φορά τον κ. Ψωμιάδη σε απευθείας σύνδεση της εκπομπής, στην οποία είναι μόνιμος συνεργάτης, του Αυτιά, να εμφανίζεται πρωί πρωί με ένα κουκλάκι στα χέρια, που μοιάζει με το ανδρικό ταίρι της Μπάρμπι ή της Μπίμπι-Μπο, ένας Τζον Τζον ή Κεν, τέλος πάντων, ρακένδυτος. Τον σφίγγει στα χέρια του ο κ. Ψωμιάδης, τον δείχνει στον φακό, του στρώνει τα ρουχαλάκια και κάτι ψηλαφεί στην πλάτη του με το δάχτυλο. «Μισό λεπτό», λέει, «αυτό είναι μια κούκλα». Περιμένουμε. Κενό τηλεοπτικού χρόνου. Πατάει και πάλι κάτι στην πλάτη του κούκλου. Ξανά σιωπή. Κάτι περιμένει να ακουστεί. Παρεμβαίνει ο Αυτιάς. «Καλά, καλά». «Οχι», επιμένει ο καλεσμένος, που βλέπει το σόου του να ναυαγεί καθώς το κουκλάκι δεν ανταποκρίνεται, «αυτό εδώ τραγουδάει…». Τι τραγούδι έλεγε ο κούκλος, θα σας γελάσουμε. «Απονη ζωή»; «Τα πήρες όλα κι έφυγες»; Κάτι τέτοιο. Η κούκλα παραμερίστηκε στην άκρη του γραφείου μακριά από το πλάνο και η συζήτηση για το δράμα της χώρας και για τα λάθη των πολιτικών συνεχίστηκε στο γνώριμο μοτίβο του παθιασμένου καταγγελτικού λόγου.

Τι να πει κανείς; Να θεωρήσουμε ότι το κουκλάκι συμβόλιζε τον ταλαιπωρημένο λαό; Κατέληξε, λοιπόν, εκεί που του επιφυλάσσει η τηλεπαραθυράτη φαντασμαγορία πολιτικάντηδων και πολιτικών, βουβό και έξω από το πλάνο. Αστειότητες; Μπορεί. Αλλά να που η πολλή τηλεόραση οδηγεί, σε κρίσιμες ώρες, στην απώλεια κάθε σοβαρότητας.

Ζούσαμε σε άλλη χώρα;

Σαν μονταζιέρα η τηλεοπτική οθόνη, ανασυνθέτει καθημερινά με φρενιτιώδεις ρυθμούς τα ίδια πλάνα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, διαμορφώνοντας το ημερήσιο υπερθέαμα της απελπισίας, όπου συντηρούνται ιδανικά τα ίδια πάντα υλικά που το παράγουν.

«Εκανα τριάντα χρόνια τηλεόραση και όταν μπήκα στην πολιτική ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα χρειαζόταν τόση τηλεόραση και ραδιόφωνο», είπε η Λιάνα Κανέλλη με επικριτικό οίστρο για τα τηλεοπτικά ήθη της πολιτικής, καλεσμένη προχθές στους Αρβανίτη - Κατσίμη. Φαίνεται, ζούσαμε σε άλλη χώρα όλοι οι υπόλοιποι που βλέπαμε την τηλεόραση να τροφοδοτεί την πολιτική με πρόσωπα και επιχειρήματα.

Σαν μωρουδίστικο νανούρισμα

Στης «εναλλακτικής» Μελέτη έχουν άλλες πρεμούρες. Το ποσοστό του κουρέματος οι άλλοι, τα ποσοστά των πρωινάδικων εδώ. Επί 40 λεπτά αναλύεται η νέα εθνική κόντρα. Τόσο οι δώθε, τόσο οι κείθε, τόσο τα «δυναμικά» κοινά του ενός, τόσο του άλλου, αυτό έδειχναν οι δώθε εκείνη τη στιγμή, τ' άλλο έδειχναν οι κείθε την ίδια στιγμή.

Ολοι κι όλοι οι θεατές μια χούφτα, αλλά μικρή σημασία έχει το μέγεθος του κοινού, άρα και το περιεχόμενο, αυτό που μετράει είναι το σταθερό, πάντα ίδιο τελετουργικό. Κάτι σαν καθησυχαστικό νανούρισμα που μουρμουρίζει στο φιλοθέαμον να μην ανησυχεί, καμιά ανατροπή δεν υπάρχει σημαντικότερη από την «ανατροπή» της τηλεθέασης των πρωινάδικων.
TAΝΕΑ