Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Πώς οι ναυτικοί πετάνε στη θάλασσα το έρμα την ώρα που το καράβι βουλιάζει; Με την ίδια ακριβώς πρεμούρα αποποιούνται ένας ένας των βουλευτικών προνομίων τους. Ηταν ανάγκη; Ηταν ανάγκη να ... πληροφορηθούμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα εξωφρενικά τσατσιλίκια περασμένων ετών; Και πόσο αναγκαίο είναι η συγκεκριμένη αποψίλωση να γίνεται δημοσία δαπάνη, δηλαδή πρώτο τραπέζι πίστα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων; Μήπως θα ήταν δημοκρατικά απείρως πιο υγιεινό αν κρατούσαν τις Μερσεντές, μαζί και το στόμα τους κλειστό;
Μη μετράτε τα ερωτηματικά, μετρήστε καλύτερα την έλλειψη μέτρου και τον εξιμπισιονισμό του νέου κοινοβουλευτικού μας ψυχοδράματος.
Στα «δεν ήμουν εγώ, κύριε» των ημερών, να μην ξεχάσω να συμπεριλάβω και το πάθος πρώην υπουργών με λίστες φοροφυγάδων και συναφή outing. Αγνωστο γιατί, προτιμούν το βάρβαρο έθιμο του λιντσαρίσματος από το να κάνουν απλώς τη δουλειά τους, να εφαρμόσουν δηλαδή τα όσα νομοθέτησαν.
Προσωπικά δεν θυμάμαι να τους ψήφισα για να καθήσουν ανάποδα στο άλογο τη λαίδη Γκοντάιβα ούτε για να αλείψουν με πίσσα και πούπουλα το πάσα ένα «τσακάλι» του συφοριασμένου μας Ουέστ. Αν ήταν έτσι, γινόμουν κολαούζος του Λούκι Λουκ ή, ακόμη καλύτερα, της Καλάμιτι Τζέιν, που ήταν και καπνίστρια.
ΤΑΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου