Πολιτικά παιχνίδια και συγκίνηση...

Το αποκαλυπτικό πολιτικό δράμα «Αι ειδοί του Μαρτίου» του Τζορτζ Κλούνι και η συγκινητική, λυρική ταινία «Restless» του Γκας Βαν Σαντ ξεχωρίζουν στη νέα κινηματογραφική βδομάδα.
Στο... πρόγραμμα ακόμη τέσσερις ταινίες: «Μη φοβάσαι το σκοτάδι», ταινία τρόμου του Τρόι Νίξι, «Η ζωή που θα έρθει» του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα, «Δωμάτιο στη Ρώμη» του Χούλιο Μέντεμ και «Πόντιοι - New Generation», κωμωδία του Ομήρου Ευστρατιάδη.
Οι άλλες ταινίες

ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΤΗ ΡΩΜΗ (Room in Rome). Ισπανία, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Χούλιο Μέντεμ. Ηθοποιοί: Ελένα Ανάγια, Νατάσα Γιαροβένγκο. 109'

** ½ - Η όλο πάθος σύντομη, ολονύχτια ερωτική συνάντηση δύο νέων γυναικών -μιας Ισπανίδας και μιας Ρωσίδας- σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Ρώμη δίνει στον Χούλιο Μέντεμ την ευκαιρία να φτιάξει μια πολύ ωραία μελέτη χαρακτήρων και να χρησιμοποιήσει έξυπνα και δημιουργικά το δωμάτιο και τα ντεκόρ (μαζί και τους πίνακες στους τοίχους), για να σχολιάσει τα προστατευμένα από κάθε εξωτερική παρέμβαση αισθήματά τους. Στα συν της ταινίας και οι πολύ καλές ερμηνείες των δύο γυναικών.

ΠΟΝΤΙΟΙ - NEW GENERATION. Ελλάδα, 2011. Σκηνοθεσία: Ομηρος Ευστρατιάδης. Σενάριο: Γιάννης Σκλάβος. Ηθοποιοί: Παύλος Κοντογιαννίδης, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Κώστας Βουτσάς. 91'

Κωμωδία γύρω από δύο Πόντιους, οι οποίοι, πνιγμένοι από χρέη, αποφασίζουν να αναζητήσουν ένα θησαυρό κρυμμένο κάτω από ένα γυναικείο μοναστήρι, όπου, όταν ήταν μικρά παιδιά, είχαν δει μαφιόζους να τον κρύβουν.
Αι ειδοί του Μαρτίου

The Ides of March. ΗΠΑ, 2011. Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κλούνι. Σενάριο: Τζορτζ Κλούνι, Γκραντ Χέσλοβ. Ηθοποιοί: Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζορτζ Κλούνι, Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, Πολ Τζιαμάτι, Ιβάν Ρέιτσελ Γουντ, Μαρίζα Τομέι, Τζέφρι Ράιτ. 101'

****

Τα βρόμικα παρασκήνια και οι ίντριγκες των πολιτικών, με αφορμή την καμπάνια για το χρίσμα του υποψηφίου των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ, σε μια δοσμένη με κριτική ματιά και καυστικό χιούμορ ταινία.

Μια αποκαλυπτική, δοσμένη με αρκετό σασπένς ματιά πάνω στα συχνά βρόμικα παρασκήνια των προετοιμασιών για το χρίσμα του υποψηφίου των Δημοκρατικών για την αμερικανική προεδρία (βασίζεται στο γνωστό θεατρικό έργο του Μπο Γουίλιμον, «Farragut North»), παρουσιάζει ο γνωστός για τις φιλελεύθερες, περιβαλλοντικές απόψεις του ηθοποιός Τζορτζ Κλούνι, στην τέταρτη αυτή σκηνοθετική δουλειά του. Εδώ έχει τον τριπλό ρόλο του σκηνοθέτη/συμπρωταγωνιστή και συν-σεναριογράφου.

Ο Μάικ Μόρις, κυβερνήτης της Πενσυλβανίας και υποψήφιος για την προεδρία, που υποδύεται ο Κλούνι, είναι ένας ένθερμος φιλελεύθερος περιβαλλοντολόγος, ταγμένος ενάντια στους πολέμους, με μόνη αληθινή πίστη, όπως αναφέρει σε κάποια στιγμή, στο Σύνταγμα των ΗΠΑ. Υπεύθυνος της καμπάνιας του είναι ο πανέξυπνος Πολ Ζάρα (Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν), με βοηθό τον ιδεαλιστή και φιλόδοξο Στίβεν Μάιερς (Ράιαν Γκόσλινγκ). Ανταγωνιστής του Μόρις για το χρίσμα του κόμματος είναι ένας γερουσιαστής, την καμπάνια του οποίου διευθύνει ο πονηρός, έτοιμος για κάθε ίντριγκα Τομ Ντάφι (Πολ Τζιαμάτι).

Ο Κλούνι καταγράφει με οξυδέρκεια και κριτικό μάτι τα παρασκήνια της καμπάνιας των δύο υποψηφίων, με τις διάφορες εξελίξεις, ιδιαίτερα όταν η αποκάλυψη της σχέσης ανάμεσα στον Μόρις και μια νεαρή βοηθό της προεκλογικής ομάδας (Ιβάν Ρέιτσελ Γουντ) κινδυνεύει να στοιχίσει το χρίσμα στον Μόρις. Η σχέση αυτή, καθώς και η προσπάθεια να κερδηθεί η υποστήριξη ενός γερουσιαστή με μεγάλη επιρροή στους ψηφοφόρους (ο οποίος ζητεί ως αντάλλαγμα την υπουργοποίησή του), η κρυφή συνάντηση του Στίβεν με τον αντίπαλο Τομ Ντάφι και οι απειλές για αποκάλυψη από δημοσιογράφο (Μαρίζα Τομέι) των «Νιου Γιορκ Τάιμς» προσφέρουν στον Κλούνι την ευκαιρία να διεισδύσει πίσω από τα φαινόμενα. Η σκηνοθεσία του είναι κοντά σ' εκείνη που γνωρίσαμε στο «Καληνύχτα και καλή τύχη». Ξεσκεπάζει τις ραδιουργίες, τις υποχωρήσεις, τα βολέματα, την προδοσία και την εκδίκηση. Στοιχεία που μας αποκαλύπτουν τον πλήρη κυνισμό που κυριαρχεί στη σύγχρονη πολιτική. Κάτι που σε κάνει να διερωτάσαι πόσα χειρότερα μπορεί να συμβαίνουν στο χώρο των Ρεπουμπλικάνων, αν αυτά συμβαίνουν στο χώρο των Δημοκρατικών («πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις μεθόδους των Ρεπουμπλικάνων», λέει, μάλιστα, σε μια κρίσιμη στιγμή ο υπεύθυνος της καμπάνιας του Μόρις).

«Αι ειδοί του Μαρτίου» (αναφορά στη φράση του μάντη που, στο σεξπιρικό «Ιούλιο Καίσαρα», προειδοποιεί τον Καίσαρα για την επικείμενη δολοφονία του), είναι ένα είδος πολιτικού μύθου για την οδυνηρή εποχή μας. Μας λέει πολλά για τα παρασκήνια της αμερικανικής πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα μας αποκαλύπτει πόσο κοντά στο θέατρο και την υποκριτική (με όλες τις έννοιες των λέξεων), βρίσκονται οι πολιτικοί, καθώς και οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν, με κάθε μέσο (νόμιμο ή και παράνομο), να τους πλασάρουν στους ψηφοφόρους.
Restless

ΗΠΑ, 2011. Σκηνοθεσία: Γκας Βαν Σαντ. Σενάριο: Τζέισον Λου. Ηθοποιοί: Χένρι Χόπερ, Μία Γουασικόφσκα, Ρίο Κάζε. 91'

*****

Ο μεγάλος έρωτας που, παρά τον πόνο και την αίσθηση μιας σύντομης ζωής, αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο νέα παιδιά, σε μια συγκινητική, με ωραίες ερμηνείες, ρομαντική, δοσμένη με λυρισμό, ταινία.

Αυτό που θαυμάζει κανείς στον Γκας Βαν Σαντ είναι πώς τα καταφέρνει, σχεδόν πάντα, με όποιο είδος ταινίας και αν καταπιαστεί (από τους λίγους που έχουν καταπιαστεί με όλα σχεδόν τα είδη), να δίνει κάτι το προσωπικό και πάντα συναρπαστικό.

Στο «Restless», αυτό που μας λέει ο Βαν Σαντ, είναι πως ο μεγάλος, αγνός έρωτας είναι το μόνο ουσιαστικό αντίδοτο στη σύντομη βασανισμένη ζωή μας. Στην ταινία του αφηγείται τον ρομαντικό έρωτα ανάμεσα στην Αναμπελ (πολύ καλή η Μία Γουασικόφσκα), ένα άρρωστο από καρκίνο κορίτσι, που του απομένουν μόνο τρεις μήνες ζωής, και τον Ινοκ (στο ρόλο ο γιος του Ντένις, Χένρι Χόπερ), ένα νέο που έχει πρόσφατα χάσει τους γονείς του σε αυτοκινητικό δυστύχημα και αναζητεί διέξοδο στις κηδείες άγνωστων νεκρών και στις συζητήσεις του με το φιλικό φάντασμα ενός νεκρού Ιάπωνα καμικάζι, πιλότου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βαν Σαντ στρέφεται σε ιστορίες με εφήβους (φτάνει να θυμηθούμε το «Paranoid Park» και το «Elephant»), για να μας δώσει τις τόσο περίπλοκες πτυχές της ζωής και των προβλημάτων της. Εδώ βέβαια το θέμα που απασχολεί τα δύο νέα παιδιά είναι ο θάνατος. Αυτό όμως δεν εμποδίζει το σκηνοθέτη να τον αντιμετωπίσει με χιούμορ και φρεσκάδα και να σκιτσάρει την τρυφερή, ανθρώπινη πλευρά του ζευγαριού του μέσα από ωραία αναπτυγμένες σκηνές, φωτογραφημένες από τον ελληνικής καταγωγής Χάρη Σαββίδη.
Μη φοβάσαι το σκοτάδι

Don't Be Afraid of the Dark. ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Τρόι Νίξι. Σενάριο: Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, Μάθιου Ρόμπινς. Ηθοποιοί: Κέιτι Χολμς, Γκάι Πιρς, Μπέιλι Μάντισον, Γκάρι Μακ Ντόναλντ. 100'

** ½

Σ το καινούργιο βικτωριανό σπίτι του πατέρα της, η μικρή Σάλι αντιμετωπίζει μια στρατιά από μικρά αλλά μοχθηρά τέρατα, σε μια ατμοσφαιρική ταινία τρόμου, σε σενάριο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο.

Ριμέικ μιας τηλεταινίας του 1973 είναι η ταινία τρόμου που γύρισε ο νέος σκηνοθέτης Τρόι Νίξι, σ' ένα σενάριο στο οποίο συνεργάστηκε ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο («Ο λαβύρινθος του Πάνα»). Η ιστορία αναφέρεται στα «χομούνκουλους» (μικρά, απαίσια τέρατα) που η 9χρονη Σάλι (Μπέιλι Μάντισον) ανακαλύπτει στο «σφραγισμένο» υπόγειο του νέου, βικτωριανού σπιτιού, όπου μετακομίζει ο χωρισμένος αρχιτέκτονας πατέρας της (Γκάι Πιρς) με τη νέα φίλη του (Κέιτι Χολμς).

Η ταινία περιέχει αρκετά από τα αναγκαία στις περιπτώσεις αυτές στοιχεία (παράξενοι θόρυβοι και ήχοι, σκοτεινοί διάδρομοι, πόρτες που τρίζουν), όλα δοσμένα με αρκετή φαντασία, ένα έξυπνο μοντάζ και συνεχές σασπένς, που σε αφήνει διαρκώς με κομμένη την ανάσα. Στο τελικό αποτέλεσμα δείχνει να έχει βάλει το χέρι του ο Ντελ Τόρο, ο οποίος χρησιμοποιεί ένα είδος παιδικού παραμυθιού με τελικό στόχο να το ανατρέψει. Παρ' όλο όμως που το σενάριο δεν αναπτύσσει πάντα τους χαρακτήρες όσο πρέπει, η δημιουργία της κατάλληλης απειλητικής ατμόσφαιρας, ο σωστά ισορροπημένος ρυθμός, καθώς και η παρουσίαση των γεγονότων μέσα από τη ματιά της μικρής ηρωίδας καταφέρνουν να δώσουν μια άλλη, αρκετά συναρπαστική διάσταση στην ταινία. Στα συν, οι καλές ερμηνείες.
Η ζωή που θα έρθει

Amador. Ισπανία, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα. Ηθοποιοί: Μαγκαλί Σολιέ, Θέλσο Μπουγκάγιο, Πιέτρο Σίμπιγιε. 112'

** ½

Μια νεαρή γυναίκα, που αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός ετοιμοθάνατου ηλικιωμένου άντρα, κρύβει το θάνατό του από τους συγγενείς του, για να μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται, σε μια δραματική, διανθισμένη με μαύρο χιούμορ ταινία.

Για να μπορέσει να συνεχίσει να εργάζεται, η Μαρσέλα (εξαιρετική στο ρόλο η γνωστή μας από «Το γάλα της θλίψης» Μαγκαλί Σολιέ), μια νεαρή μετανάστρια από το Περού, κρύβει από τα παιδιά του το θάνατο του Αμαδόρ, του άρρωστου, ηλικιωμένου πατέρα τους, τον οποίο είχε αναλάβει να φροντίζει όσο αυτοί έλειπαν.

Ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα («Δευτέρες με λιακάδα») παρακολουθεί από κοντά το δράμα της ηρωίδας του, σκιτσάροντας τη σχέση της τόσο με τον άρρωστο άντρα όσο και με τον εραστή της, που διευθύνει μια μικρή επιχείρηση λουλουδιών (ζει σ' ένα μικρό διαμέρισμα φορτωμένο λουλούδια, ακόμη και μέσα στο ψυγείο), καθώς και μια μεσήλικη πόρνη που επισκέπτεται κάθε τόσο τον άρρωστο άντρα. Η σκηνοθεσία του είναι λιτή, διανθισμένη με ένα συχνά μαύρο χιούμορ, που θυμίζει εκείνο του Μπουνιουέλ. *
enet.gr