Παστίτσιο...

Του Δημήτρη Μητρόπουλου
ΓΙΑ πρωθυπουργό χώρας που κινδυνεύει να τινάξει την ευρωζώνη στον αέρα, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε εντυπωσιακά καλή υποδοχή στο Βερολίνο. Γιατί; Για πολλούς λόγους.
ΕΞΗΓΗΣΗ πρώτη: ο Παπανδρέου παραμένει ο πιο εξαγώγιμος έλληνας πολιτικός. Ακόμη...
περισσότερο: ο παραλογισμός και η ανικανότητα του υπόλοιπου ελληνικού προσωπικού στο εσωτερικό ενισχύουν ξανά την παρουσία του Γιώργου στο εξωτερικό. Ο Παπανδρέου θεωρείται πολύτιμος έστω και ως μονόφθαλμος εν μέσω τυφλών.
ΚΑΠΟΥ εδώ προκύπτει η δεύτερη εξήγηση. Με μεγάλη, ομολογουμένως, καθυστέρηση, το γερμανικό κατεστημένο αντελήφθη πως αν «σκάσει» η Ελλάδα, τότε θα ισχύσει το απολείπειν ο Θεός ευρώ. Φαίνεται ότι υπάρχουν σχέδια γενναίας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους με παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Ολα αυτά με αντίτιμο ένα ακόμη πιο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, ώστε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα το 2012. Για να γίνουν όλα αυτά, κάποιος πρέπει να κυβερνά αυτή τη χώρα. Φυσικά, στο Βερολίνο ξύπνησαν αργά. Η γερμανική κακοφωνία των τελευταίων είκοσι μηνών υπονόμευσε τις ελληνικές προσπάθειες σε κρίσιμες στιγμές.
ΓΝΩΣΤΑ λίγο ώς πολύ αυτά. Το ερώτημα τώρα είναι αν η επίσκεψη Παπανδρέου στη Γερμανία προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Η απάντηση είναι: τίποτα περισσότερο από τα προηγούμενα ταξίδια του έλληνα Πρωθυπουργού στο εξωτερικό. Οι αγορές είναι κλειστές για μας. Οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης - που μαζί με το ΔΝΤ έχουν βάλει λεφτά για να σωθούμε - περιμένουν δημοσιονομικά αποτελέσματα στο εσωτερικό. Εκεί είναι που υστερούμε. Οχι στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις. Κακά τα ψέματα, τα τηλεφωνήματα του Παπανδρέου σε ξένους ηγέτες δεν θα φέρουν πιο κοντά το ευρωομόλογο.
ΓΙΑΤΙ; Διότι ο Παπανδρέου είναι Πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης και αρχηγός ενός κόμματος που δεν πολυθέλει και, βασικά, δεν μπορεί να αλλάξει το μοντέλο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ας αφήσουμε το «δεν πολυθέλει» κι ας μείνουμε στο «δεν μπορεί». Η διάλυση των εφοριών και η άρνηση των δημόσιων οργανισμών να δώσουν λίστες υπαλλήλων για εφεδρεία είναι δύο μόνο παραδείγματα από την αδράνεια της ελληνικής διοίκησης. Οι εντολές της κυβέρνησης είναι στον αέρα.
Η ΕΛΛΑΔΑ θυμίζει τα ομόλογα που τιτλοποιούσαν σε «φέτες», ανάλογα με το ρίσκο, επισφαλή στεγαστικά δάνεια. Είναι τα περιβόητα subprimes που ήταν στο επίκεντρο της πρώτης φάσης της κρίσης το 2008. Στα χαρτιά τα τιτλοποιημένα αυτά ήταν ΑΑΑ σαν τα καρπούζια. Οταν όμως τα επισφαλή στεγαστικά άρχισαν να «σκάνε», τότε η μια φέτα μετά την άλλη βρέθηκε σάπια. Αντίστοιχα, η Ελλάδα είναι στα χαρτιά χώρα της ευρωζώνης. Στην πραγματικότητα όμως είναι σαν παστίτσιο, όπου ο κιμάς (δηλαδή η κυβέρνηση), η κρέμα (δηλαδή τα κόμματα) και τα μακαρόνια (δηλαδή η διοίκηση) έχουν ξινίσει και κυλάνε στο πιάτο. Η χρεοκοπία είναι συστημική.
ΣΕ αυτή την πραγματικότητα επιστρέφει ο Παπανδρέου που προτιμά το ψάρι ή τα λαδερά. Αυτή είναι και η αιτία που έχουμε βρεθεί εκεί που έχουμε βρεθεί - δηλαδή στην άκρη του τραπεζιού.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ.